• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Knieblessure:Carolines verhaal

Ik stond op het punt 13 te worden toen ik te maken kreeg met mijn eerste levensveranderende ervaring.

Ik hield van sporten, of het basketbal was, softbal, zwemmen, voetbal, of hockey. Ik droomde ervan een steratleet te worden op de middelbare school en mogelijk te zwemmen op de universiteit. Echter, het veranderde allemaal op een winterochtend toen ik een basketbalwedstrijd speelde voor mijn landelijke competitieteam.

Patella problemen

Ik speelde een redelijk goed spel. Maar toen herinner ik me dat ik viel en om hulp schreeuwde. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Ik keek naar mijn been en het was in de tegenovergestelde richting gedraaid alsof ik het brak.

Mijn coaches en moeder renden allebei naar me toe, maar ze wisten niet eens wat het was. Ik werd met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar werd vastgesteld dat ik een ontwrichte knieschijf had.

Het eerste wat ik dacht was, "Hoe komt je knieschijf los?" Op dit punt, Ik had veel pijn en mijn hele lichaam tintelde. Ik herinner me dat ik naar de treinen keek die op het plafond van de eerste hulp waren geschilderd en de sporen volgde om mijn gedachten af ​​te leiden van de pijn.

Mijn patella werd een paar uur niet teruggeplaatst omdat de doktoren ervoor moesten zorgen dat er verder niets beschadigd was. Voor een 12-jarige het was veel om te nemen. Ik bleef mezelf afvragen, Hoe geneest dit? Zal ik een operatie nodig hebben? Wat is fysiotherapie? en Zal het weer gebeuren? Later die avond, Ik ging later naar huis met een gigantische knie-immobilizer op en een afspraak met een orthopedist.

Mijn eerste zucht van verlichting was toen ik hoorde dat ik nog geen operatie nodig had. Mijn artsen hebben 6 weken fysiotherapie voorgeschreven. Ik zei tegen mezelf dat ik zo zou genezen en dat, spoedig genoeg, Ik zou weer gaan sporten.

Ik ging terug naar school. Eerst dacht ik dat ik moeite zou hebben om op te letten omdat ik nog steeds pijn en ongemak had. Maar ik heb het kunnen verwerken. Er is mij meerdere keren gevraagd wat er is gebeurd. Het is nooit gemakkelijk uit te leggen, vooral als je niet precies weet waardoor de blessure is ontstaan. Plus, als je nog maar op de middelbare school zit, de andere kinderen begrijpen niet echt waar je het over hebt.

Door mijn vele doktersbezoeken, Ik leerde dat mijn blessure niet het gevolg was van mijn activiteit. Het was de manier waarop mijn eigen lichaam was gebouwd waardoor mijn knieschijf ontwrichtte - een combinatie van dingen zoals de hoeken van mijn lichaam, ligamenten die op sommige plaatsen te strak waren en op andere te los, en het feit dat er geen groef was waar mijn knieschijf in kon zitten. Ik had geen idee dat er zoveel dingen mis konden zijn! Maar ik bleef doorgaan en uiteindelijk ging ik weer sporten met een beugel om.

pagina twee

Patellaproblemen:het vervolg

Er ging een jaar voorbij. Bij een wedstrijd begin december waren er nog maar een paar minuten over toen ik me weer op de grond bevond, schreeuwen. Deze keer, Ik keek naar beneden en het been met de beugel was in orde. Het probleem was nu mijn rechterknie. Ik zei tegen mijzelf, "Waarom is mij dit ook weer overkomen en hoe gebeurt het aan de andere knie?"

Op dit punt, mijn ouders en ik wisten dat dit geen normale blessure was. Het enge was dat het in totaal vijf keer gebeurde (drie keer in één knie, twee keer in de andere). Omdat mijn knieschijf zo vaak ontwricht was, mijn arts vertelde me dat de kans dat het opnieuw zou gebeuren zeer hoog zou zijn. Hij adviseerde een operatie aan mijn linkerknie. Maar hij vertelde me dat het een operatie voor de kwaliteit van leven was - wat betekent dat het mijn normale activiteiten zou verbeteren, maar dat ik misschien niet meer kan sporten zoals vroeger.

Chirurgie, Herstel, en het belang van vrienden

De operatie was ingrijpend, maar ik wist dat er iets gedaan moest worden omdat ik niet kon blijven leven met de angst om elk jaar gewond te raken. Het volledige herstel was 1 jaar. Mijn ouders hebben een bed naar beneden verplaatst waar ik in kon slapen omdat het te veel energie kostte om de trap op en af ​​te gaan. Ik heb 6 weken op krukken gelopen.

Toen mijn vrienden op bezoek kwamen, ze hebben me echt opgevrolijkt omdat ik niet veel kon doen. Een van mijn vrienden heeft mijn teennagels gelakt omdat ik er niet bij kon, en anderen brachten dvd's en tijdschriften mee. Het maakte mijn dag goed toen ze langskwamen, want ik kon nooit het huis uit. Ik had ook een vriend die altijd langskwam om gewoon rond te hangen en te praten. Er waren veel nachten waarop ik zoveel medelijden met mezelf had dat ik gewoon in bed wilde liggen en huilen. Maar ik zei tegen mezelf dat het uiteindelijk beter moest worden.

Ik had mijn vrienden echt nodig omdat het meestal eenzaam werd als ik wist dat ze naar het strand gingen en ik niet snel kon bewegen, laat staan ​​in een auto springen en me op mijn gemak voelen. Mijn incisie was ongeveer 5 inch, en niet mooi. Ik wist dat ik er niets aan kon doen, Hoewel; het waren mijn strijdwonden.

Compromissen sluiten

Ik ging nu mijn tweede jaar van de middelbare school in, en daar was ik enthousiast over. Het was een redelijk goed jaar voor mij; Ik was klaar met fysiotherapie, maar moest helaas mijn kniebrace dragen bij alle schooldansen! In het begin was het moeilijk omdat ik dacht dat iedereen naar me zou staren, maar ik ging verder en realiseerde me dat ik me liever op mijn gemak zou voelen dan de hele nacht pijn te doen. Ik werd gevraagd voor het bal dat jaar, en ik kon zonder kniebrace gaan.

Ik had meer vertrouwen in mezelf gekregen en het maakte me veel gelukkiger. Hoewel ik me redelijk goed voelde, Ik wist dat het te moeilijk voor me zou zijn om weer te hockeyen. Ik werd manager zodat ik nog steeds kon kijken en met het team kon omgaan. Het was moeilijk om een ​​sport op te geven die zoveel voor me betekende, maar ik wist dat mijn knie het niet langer aankon. Ik zwom nog steeds en deed het goed tijdens mijn tweede jaar van de middelbare school. Ik ging eindelijk verder en de zaken zagen er beter uit.

Pagina drie

Patellaproblemen III

Mijn eerste jaar was een van mijn belangrijkste jaren op de middelbare school. Ik heb een geweldig jaar gehad, op één klein dingetje na:ik werd weggevaagd op de vloer van de kantine en mijn rechterknieschijf was opnieuw ontwricht. Ik kon niet geloven dat het gebeurde; gelukkig, het was niet de knie die al was geopereerd. Mijn vader is leraar lichamelijke opvoeding op mijn school, dus hij was in staat om daar vrij snel te komen en mijn knie weer op zijn plaats te zetten terwijl ik daar lag. Toen het weer binnen was, voelde ik me beter, totdat ik een scherpe pijn opmerkte.

Ik wist dat er iets mis was, want ik had die pijn nog nooit eerder gevoeld. Mijn knie zwol snel op en de pijn hield aan. Ik had een MRI gedaan en het was weer op weg naar het kantoor van mijn dokter. Hij vertelde me dat ik mijn mediale patella-femorale ligament had gescheurd, een klein ligament dat de patella aan het dijbeen hecht.

Mijn dokter moedigde me aan om opnieuw geopereerd te worden omdat hij zei dat als het niet verholpen was, het zou niet veel kosten om het weer te ontwrichten. Deze operatie was niet zo ingrijpend als de eerste, dus het volledige herstel duurde slechts 6 maanden. Ik heb nu twee kleinere littekens op mijn rechterknie, en twee genezen gaten waar de artroscoop binnenkwam.

Vandaag, Ik voel me veel beter en mijn beide knieën zijn gezond gebleven. Ik moet ze sterk blijven houden, Hoewel, zodat de operaties goed kunnen blijven werken. Ik kan niet zeggen dat mijn zelfvertrouwen helemaal terug is, want ik zal altijd de angst hebben dat er iets gebeurt.

Perspectieven verschuiven:sport naar studeren

Nu ik niet sport, Ik heb me gerealiseerd dat ik meer op academici moet vertrouwen, dus goede cijfers halen is erg belangrijk voor mij. Ik ben van plan om ergotherapie te gaan studeren aan de universiteit. Ik heb zo vaak fysiotherapie gehad, en hoe meer ik leerde over ergotherapie, Ik wist dat het iets zou zijn dat ik graag zou doen!

De afgelopen twee zomers Ik heb ook vrijwilligerswerk gedaan in het ziekenhuis waar ik ben geopereerd. Het is mijn manier om iets terug te doen voor het ziekenhuis dat me zo heeft geholpen. Na vrijwilligerswerk, Ik wist meteen dat ik een carrière wilde waarin ik in een ziekenhuisomgeving met kinderen kon werken. Ik wil dat kinderen geluk vinden, wat het leven hen ook heeft toegeworpen.

Het is niet gemakkelijk om dingen te verliezen die je graag doet, alsof ik van sport hield. Maar ik heb liefde gevonden voor nieuwe dingen die binnen mijn mogelijkheden liggen. Hoewel ik niet zoveel kan doen als vroeger, Ik heb andere belangrijke dingen in het leven gevonden. Mijn familie en vrienden houden me elke dag op de been.

Een van mijn favoriete dingen om te doen is foto's maken van mensen en de natuur. Vervolgens, Ik bewerk ze zodat iedereen ze kan zien. Ik kan geen softbal meer spelen, maar ik help het honkbalteam door samen te werken met een paar van mijn goede vrienden.

Tijdens het schooljaar, Ik vond het leuk om in de thuiskomstcommissie te werken om onze praalwagen en geestmuur te bouwen. Ik maakte deel uit van het schoolbalcomité dat het junior en senior bal voor mijn middelbare school plande.

Vorige zomer, Ik reisde naar Europa. Gedurende de hele reis, Ik had geen knieproblemen, wat opwindend was omdat ik duizenden kilometers van huis was.

Ik heb geleerd dat ik nooit iets als vanzelfsprekend moet beschouwen, omdat je nooit weet wanneer iets wordt weggenomen. Het is een geweldige les geweest, want het laat me weten dat ik echt alles kan bereiken als ik me er maar voor inzet!