• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Leer uw kinderen de natuur als hun speelplaats te zien - ze zullen u later bedanken

Ik ben opgegroeid met veel buiten spelen en mijn familie ging op kampeertrips. Maar ik zag mezelf niet als een 'buitenkind'. Het was gewoon mijn jeugd en hoe we het deden toen we opgroeiden. En mijn man [professionele klimmer Tommy Caldwell], zijn werk is in wezen buiten spelen. Dus zelfs voordat we kinderen kregen, bestond ons leven uit naar buiten gaan en dit samen doen.

Toen we eenmaal begonnen te praten over het krijgen van kinderen, was het echt belangrijk dat we het buiten zijn omarmden. We zouden dat deel van ons leven niet stoppen alleen omdat we kinderen hadden. En het was ook een bewuste keuze:wat we weten en wat we gewoon in ons eigen leven ervaren, is enorm heilzaam om tijd door te brengen in de natuur, dus dat hoorde er ook bij.

Prikkel hun fantasie.

Ze hebben geleerd zich op hun gemak te voelen met de natuur omdat ze zoveel hebben geoefend. Ze hebben het omarmd als hun speeltuin. Als ze een grote omgevallen boom zien, gaan ze erop klimmen en doen alsof het een ruimteschip is. Nu kunnen onze kinderen gewoon alles in de natuur zien en er alles van maken wat ze willen. En je kunt het aanmoedigen als je kinderen er nog niet zijn. Als je een stokje ziet, gaat het er misschien om, "Wauw, kijk eens naar deze tak, ziet het er niet uit als -" en dan vul je gewoon de blanco in. En als je eenmaal begint, zul je ontdekken dat kinderen gewoon zo goed zijn in het ontdekken van dingen:ze hebben gewoon deze kleine ogen die alles oppikken.

De natuur helpt ook om dit naar voren te brengen. Als je in een speeltuin bent en ze hebben het opgezet als een kasteel of boot, dan is het soms moeilijk om je buiten die boot voor te stellen. Je kunt nog steeds fantasiespel spelen, maar je zult altijd op een boot zijn. Maar als je in de natuur bent, is het eindeloos wat je je kunt voorstellen.

Stel verwachtingen voor jezelf.

Je hebt misschien hoge verwachtingen van "We gaan dit avontuur aan!" En dan verandert alles als je eenmaal buiten bent; je moet gewoon flexibel zijn. Op sommige dagen, ja, het kost moeite. Sommige dagen, ja, het is moeilijk, vooral als het weer niet geweldig is (weet je, het is geen 70, zonnig en geen wind). Je moet zelfs jezelf voor de gek houden om ermee om te gaan:wetende dat je tijd gaat besteden aan het aantrekken van al hun spullen, ervoor zorgen dat ze comfortabel zitten en genoeg snacks inpakken, en dan ga je naar buiten en het is afschuwelijk. Je doet al dat werk voor wat uiteindelijk slechts 20 minuten buitentijd is.

Maar voor ons is het gewoon wat we gaan doen. Dus we doen het gewoon, en je raakt er als ouder aan gewend. Je krijgt je systemen gebeld, je begrijpt welke kleding geschikt is voor welke temperaturen, wat voor soort dingen je moet inpakken, en dat maakt het allemaal gemakkelijker.

Weet wanneer je een duwtje moet geven.

Zelfs onze kinderen hebben dagen. Er zijn dagen waarop ze gewoon naar buiten rennen en ze zijn in de zone en ze zijn erin, en ze hebben gewoon plezier en spelen. Dan zijn er dagen waarop ze moe zijn, en het kost meer moeite om ze verloofd te krijgen. Maar het varieert.

Op de dagen dat ze niet zo opgewonden zijn, moet je soms gewoon zeggen:"Ok, dit is wat we doen, we gaan naar buiten." Het is minder romantisch, maar ik denk gewoon dat het zo goed voor ze is om daar buiten te zijn, ongeacht of ze er op dit moment zin in hebben of niet. En dan, vanaf daar, is het meestal gewoon om over de bult te komen. En in die tijden dat ze er doorheen zijn geduwd, zijn ze echt blij dat ze dat hebben gedaan. Het is bijvoorbeeld moeilijk om naar buiten te gaan om te gaan hardlopen. Maar daarna ben je meestal blij dat je het hebt gedaan. Hetzelfde geldt ook voor kinderen. En de andere ouders met wie ik praat, die nu oudere kinderen hebben, zeggen dat je ze het beste naar buiten kunt laten gaan, zelfs als ze dat niet willen.

Natuurlijk zijn er momenten waarop je moet stoppen. En elke ouder kent zijn kind vrij goed:je weet waar je ze een duwtje in de rug moet geven en op welke momenten dat niet. Waar we bijvoorbeeld wonen [in Estes Park, Colorado], kunnen we huilende winden krijgen, en in die tijd wordt het gewoon niet zo leuk meer; het begint zwaarder te wegen dan de voordelen van buiten zijn. Of als we aan het wandelen zijn, worden ze soms moe, wat volkomen begrijpelijk is! (Kinderen mogen moe zijn of er gewoon overheen zijn.) Of, waarschijnlijker, wanneer we geen snacks meer hebben. Dus je hoeft alleen maar op te letten en naar ze te luisteren. Jij, als ouder, weet wanneer je een omslagpunt hebt bereikt.

Snacks helpen altijd.

Het vergt een beetje van tevoren nadenken over wat voor soort avontuur je gaat beleven - hoe lang het zal zijn, hoeveel beweging - en dan pak ik wat meer in dan ik denk dat ik nodig heb. Kinderen hebben van die kleine lijfjes, ze spelen buiten en bewegen, en ze verbranden veel calorieën. Bovendien houdt eten het moreel gewoon hoog. Je moet er ook voor zorgen dat je goed eten hebt dat ervoor zorgt dat ze geen suikercrash krijgen. Dus dingen als boterhammen met pindakaas, eiwitrepen, wortelen en een beetje fruit. Dit alles gezegd zijnde:we zijn niet volledig tegen suiker. Laatst gingen we op klimavontuur en hadden we gummyberen meegenomen. Er is een tijd en plaats voor.

Maak tot slot altijd ruimte voor een pauze.

Het kan verleidelijk zijn om te zeggen:"OK, we gaan dit nu doen! Dan verder! Kom op, laten we gaan!" Maar je moet ze pauzes gunnen om ze zelf te laten ontdekken. Dus misschien zijn we aan het wandelen en komen we bij de trailhead, en dan neem ik een pauze zodat ze wat kunnen spelen. Het geeft ze een gevoel van controle, wat ik goed vind. Het biedt de mogelijkheid om de ideeën te leiden en met activiteiten te komen.