Hoe het is om een ​​nieuwe moeder te zijn die mijn eerste moederdag heeft tijdens een pandemie

Ik ben een nieuwe moeder en ik was mijn eerste Moederdag bijna vergeten.

Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat het mei was. De dagen zijn samen vervaagd sinds de wereld een collectieve pauze nam om de verspreiding van het coronavirus te vertragen. Velen van ons zitten sinds begin maart thuis in quarantaine. Vooral nieuwe ouders zitten vast in een zwangerschapsverlof-achtige Groundhog Day. Het leven is al eentonig genoeg met een pasgeboren baby. Voeg daar nog sociale afstand en isolatie aan toe, en het kan voelen alsof je in een eindeloos hamsterwiel van dutjes, luiers en slapeloosheid zit.

Als mijn man er niet was geweest, zou ik Moederdag waarschijnlijk helemaal zijn vergeten.

"Kunnen we praten?" vroeg hij de andere dag. Hij leek serieus.

Mijn gedachten gingen door alle dingen die hij zou moeten bespreken. Ging het over de baby? Deed ik niet genoeg in het appartement? Misschien kreeg hij eindelijk last van quarantaine en was hij ons zat. Van mij.

Sinds ik moeder ben, is het verbazingwekkend hoe snel mijn brein zich de absoluut slechtste scenario's kan voorstellen, en het lijkt zo snel te gaan tijdens de pandemie.

"Ik wil met je praten over Moederdag," zei hij.

In een oogwenk spoelde de opluchting over me heen, maar toen, net zo snel, begon het verdriet binnen te sluipen.

Vorig jaar rond deze tijd was ik negen weken zwanger van onze baby en ik kijk er nu al naar uit om deze dag te vieren. Vandaag heb ik een kind van 5 maanden en ben zo uitgeput door het gebrek aan slaap en de algemene toestand van de wereld dat ik er waarschijnlijk overheen zou zijn geblazen door te denken dat het gewoon weer een zondag was. Wat een verschil maakt een jaar.

Mijn man vroeg of ik iets specifieks hoopte te doen. Vanwege COVID-19 zouden we veel van wat ik voor ogen had, niet kunnen doen. Ik grapte dat ik alleen maar wilde slapen, maar hij benadrukte dat het mijn eerste is en dat betekent dat we het speciaal moeten maken.

Toen raakte het me. Mijn eerste Moederdag is ook mijn laatste eerste Moederdag. En plotseling begon wat een feestdag te zijn, ook als een dag van verlies te voelen.

Ik zou COVID-19 de schuld willen geven van de zweem van verdriet die nu de vakantie zal kleuren, maar als ik terugkijk, zie ik dat het altijd gemengde gevoelens bij mij heeft opgeroepen. Sinds ik mijn moeder verloor toen ik halverwege de twintig was, staat Moederdag voor zowel wat kan zijn als wat niet meer is.

Moederdag is altijd een dag van vreugde en pijn geweest. Deze tweedeling van emoties is niet speciaal voor mij omdat ik een ouder heb verloren. Het is ook niet specifiek voor dit jaar, aangezien we allemaal proberen te vieren tijdens een pandemie. Het is de harde realiteit van het ouderschap:het eerste van iets zal ook altijd het laatste zijn.

De eerste keer dat de baby in de wieg slaapt, is de laatste keer dat hij in zijn wieg slaapt. De eerste tand is de laatste eerste tand. De eerste keer dat de baby echt loopt, zal een van de laatste zijn die hij zal kruipen.

COVID-19 heeft de wereld er in ieder geval aan herinnerd dat zelfs de meest schijnbaar permanente dingen in feite vergankelijk zijn. Wij nieuwe ouders krijgen deze waarheid met onze eigen ogen te zien terwijl we onze baby's dagelijks zien veranderen.

Wetende dat er nooit meer een eerste Moederdag zal zijn, kunnen (en moeten) we er een dag van maken die we nooit zullen vergeten, ook al ziet het er misschien niet precies uit zoals we ons oorspronkelijk hadden voorgesteld. Zowel nieuwe moeders als oude moeders zouden deze feestdag niet als vanzelfsprekend moeten beschouwen - ondanks en misschien specifiek vanwege de onzekerheid die ons leven in zijn greep heeft.

Natuurlijk kunnen we misschien niet fysiek samenkomen met onze familie voor een brunch, maar we kunnen ons nog steeds verkleden, bestellen bij ons favoriete lokale restaurant en een Zoom-oproep doen met dierbaren. Nee, we kunnen misschien geen massage krijgen, maar we kunnen een spa-ervaring in huis creëren door lekkere kaarsen aan te steken en een lang bad te nemen. Bovendien weet ik zeker dat als we onze partners vriendelijk om een ​​rugmassage vragen, ze dat zullen doen.

Het kan in het begin misschien macaber aanvoelen om te erkennen dat elke eerste keer je laatste kan zijn, maar door deze realiteit te eren, kunnen we alles veel meer gaan waarderen. Wanneer we het leven vanuit deze lens bekijken, zien we dat elk moment speciaal is, want er is nog nooit een vergelijkbaar moment geweest en zal er ook nooit meer komen.


Previous:

Next: