Hoe je met blanke kinderen kunt praten over ras en een betere bondgenoot zijn?

'Weet je wie George Floyd is?' Ik vroeg het aan mijn drie, blanke kinderen uit de hogere klassen (11, 9, 6 jaar oud). Mijn oudere jongens strompelden om de juiste woorden te vinden - ze leken geen 'moord' te willen zeggen en scanden hun gedachten om een ​​vervanger te vinden, maar konden het niet. Mijn 6-jarige zei:"Hij is de zwarte man die door de agent is vermoord." Mijn jongens waren het daarmee eens. Ik vroeg me hardop af waarom dat gebeurde. Mijn kleintje vroeg zich af:"Misschien realiseerde hij zich niet dat hij George pijn deed?"

Mijn 9-jarige viel in:"De agent was racistisch. Niet alle agenten zijn racistisch, maar sommige wel. En drie andere jongens zitten ook in de problemen." Ja, kijken en niets zeggen maakt je ook schuldig . Mijn zoon trok een "yikes"-gezicht - hij begreep de link die ik aan het maken was.

Het gewicht van dit gesprek tegen de normale achtergrond van een stuiterende bal en het geluid van het kattenspel dat mijn dochter op mijn iPhone speelde. Maar dit moeten alledaagse gesprekken zijn. Momenten die regelmatig moeten komen en gaan voor blanke kinderen. Als we deze gesprekken niet vaak en direct voeren, is de boodschap die we sturen luid en duidelijk - we geven er niet genoeg om om erover te praten.

En we moeten iets anders zeggen en doen.

Waarom we moeten praten over wit privilege.

Ik kijk naar mijn kinderen en weet hoeveel geluk ze hebben om geboren te worden in het leven dat we hebben. Maar met een beetje nadenken realiseer ik me dat mijn jongens ook cultureel voorbereid zijn om de onwetende, blanke eikels te zijn die structureel racisme afdwingen - niet omdat ze mensen van kleur haten - maar omdat ze het gewoon niet begrijpen. Niemand vertelde hen iets anders. Het enige wat ze hoorden was dat de wereld van hen is, en van hen alleen. Niet direct, maar het is gewoon hoe de wereld werkt. Ze hebben niets verkeerd gedaan - ze hebben gewoon de privilegeloterij gewonnen door blank te zijn in Amerika.

Veel blanke ouders weten fundamenteel dat we ons op een onrechtvaardig – gevaarlijk – speelveld bevinden. Momenten als deze, wanneer een zwarte persoon wordt vermoord door de politie, wekken emoties op en bewegen blanken om berichten te plaatsen, een donatie te doen en met hun vrienden te praten over "hoe vreselijk alles is" op een witgekalkte manier die het culturele probleem lichtjes aanpakt, maar echt bevordert geen echte verandering.

Maar heb je echt iets gedaan om het beter te maken? Heb je met je kinderen (steeds opnieuw) gesproken? Heb je je eigen impliciete (en expliciete) vooringenomenheid onderzocht en ontdekt hoe deze aan je kinderen wordt gecommuniceerd? Heb je geaccepteerd dat je in feite racist bent, hoewel je jezelf niet zo ziet? Heb je gekleurde vrienden - niet één maar veel? Heb je in je buurt rondgekeken om te zien wie je gemeenschap is? Bent u actief op zoek om te pleiten voor inclusie - met ras, geslacht, klasse, bekwaamheid? Ben jij degene die aan het woord is? Thuis? Met vrienden? Op het werk? Dit zijn een paar vragen om jezelf te stellen. Waar ligt voor jou de grens tussen comfort en ongemak? Duw het.

Voordat je begint:Realiseer je de feiten die voorhanden zijn.

Zwarte mensen hebben een monumentale achterstand en zijn dat altijd geweest. En wij blanken weten niet wat ze moeten doen. Of zeg maar. Het kan ons schelen, maar het probleem lijkt te groot en onoverkomelijk - ontkenning en onwetendheid treden op - simpelweg omdat we ze kunnen betalen als psychologische verdediging. Het grootste deel van de wereld heeft dit voorrecht niet.

Onderzoek leert ons keer op keer dat alleen al door zwart te zijn, je meer kans hebt op een slechtere gezondheid - zwarte kinderen hebben bijvoorbeeld 500% meer kans om te overlijden aan astma. Dit valt niet te ontkennen. Of je nu denkt dat kleur er niet toe doet, racisme bestaat niet, of als je de problemen zo helder ziet:het onderzoek is overweldigend overtuigend. En dit is alleen gezondheid - laat staan ​​werkgelegenheid, huisvesting, algemene discriminatie, trauma's en andere sociale kwesties.

Een persoonlijke openbaring van het aanwezige nadeel:ik herinner me dat ik ontdekte dat mijn zoon ernstig dyslectisch was. Het voelde als een wond die ik net ontdekte waarvan ik wist dat hij hem levenslang pijn zou doen. (Het doet nog steeds een beetje pijn, ik meer dan hij.) Ik kwam in contact met een collega op Harvard - een professor die hielp bij het schrijven van de Americans With Disabilities Act (ADA) - en hij bracht twee uur door om me te helpen beseffen dat het slecht was, maar werkbaar met de juiste interventie . Afgezien van het helpen beheersen van mijn angst, wat ik me het meest herinner, zei hij:"Onze gevangenissen zijn gevuld met onbehandelde zwarte dyslectici." In wezen hadden kinderen die het dyslexieniveau van mijn zoon hadden, daarom gedragsproblemen en volgden ze uiteindelijk de pijplijn van kleuterschool naar gevangenis. Ik wil huilen om het nu te schrijven. Moeders zoals ik die niet wisten wat ze moesten doen en in een systeem dat haar kleine jongen als een fundamenteel ander persoon zag dan hij was. Hij was een kind dat hulp nodig had en niet de woorden had (letterlijk) om het te vragen. Geen slechte jongen. Baby's worden niet slecht geboren.

Dan ga ik verder. Naar het avondeten. Of mijn wijn. Of het boek dat ik aan het lezen ben. Want dat is wat voorrecht is. Ik heb het voorrecht om weg te kijken van mijn pijn omdat mijn zoon blank is en hij in orde is. Andere moeders krijgen datzelfde voorrecht niet.

Ouderschap is de belangrijkste factor voor sociale verandering.

Periode. Wij blanke ouders hebben de taal niet om over ras te praten, omdat we ons eigen ras niet eens begrijpen. Vraag jezelf af:"Welk ras ben ik?" Als je zegt dat je overgrootouders hardwerkende immigranten zijn, telt dat niet. Jij bent wit. En dat is oké. Bezitten. En weet dat de manier waarop we zijn bedraad, gebaseerd op cognitieve schema's, we oordelen vellen en mensen (onbewust) in emmers stoppen, want dat is wat cultuur leert. Jongen-meisje, zwart-wit, veilig-onveilig - het is beschermend. En fundamenteel racistisch. Lees hier meer over.

Privilege betekent niet dat het leven gemakkelijk is of dat je niet hebt geleden. White privilege betekent gewoon dat wit zijn niet het ding is dat pijn, moeilijkheden en ontwrichting in je leven veroorzaakt. Het is wat het is. Schaam je niet. Bezit het en leef mee met mensen die dat voorrecht niet hebben. Dit geldt voor racisme, seksisme, classisme en alle -ismen tussenin. En je kunt nog steeds een goed mens zijn. Complex, hè?

Actiepunten om de discussie over ras te starten en voort te zetten:

  • Racisme staat niet ter discussie. Lees elk onderzoek naar ongelijkheid en je zult je schamen om je zelfs maar af te vragen of het een verouderd concept is.
  • Impliciete vooringenomenheid bestaat echt en maakt mensen van kleur af. Leer je vooroordeel. Je moet meer doen dan alleen weten dat je bevooroordeeld bent, dat is een stap vooruit, maar ken je vooringenomenheid. Dit kost werk.
  • Lees andere verhalen. Leer andere verhalen. Veel van wat we weten en lezen is erg eurocentrisch. En bekijk deze TED Talk van Chimamanda Ngozi Adichie - het is een goed begin.
  • Lees meer over de berichten die je impliciet meebrengt van je familie van herkomst en cultuur. Werk samen met iemand die je kan helpen het te zien, te begrijpen hoe het speelt met je kinderen en taal te vinden om iets te zeggen dat meer in overeenstemming is met je overtuigingen.
  • Ouderschap is de belangrijkste factor voor sociale verandering. Zeg iets. Luister naar het nieuws en vraag je kinderen wat ze weten. Ze weten veel meer dan je denkt. Neem de druk weg om les te geven. Wees gewoon nieuwsgierig en zeg:"Ik vraag me af waarom...?" Het verhoogt hun bewustzijn en leert kritisch denken, als niets anders.
  • Socialiseer uw kinderen (en uzelf) zo vroeg mogelijk met mensen die anders zijn. Als je community homogeen is, kies dan ten minste één activiteit om in een andere community te doen.
  • We zijn vastbesloten om te zorgen voor de mensen die het dichtst bij ons staan. Breid de cirkel van zorg uit. Leer uw kinderen nieuwsgierig te zijn naar mensen buiten hun directe kring en leer zich in te leven. Making Caring Common heeft geweldige bronnen.
  • Wees niet kleurenblind. Merk op, benoem, wees nieuwsgierig naar en vier het verschil.
  • Weet dat je misstappen gaat maken. Dit is beschamend en we hebben de neiging om dingen te verbergen waarvoor we ons schamen. Ga ernaartoe en erken het. Hier vindt echte groei plaats.
  • Wees eerlijk en authentiek en voer echte gesprekken, zelfs als je uit je vel wilt springen. Waar pijn is, is groei.
  • Integreer al op jonge leeftijd gevarieerd lezen. In dit topic staan ​​veel kinderboeken.
  • Luister, luister, luister. Wij blanken zijn eraan gewend dat er naar ons wordt geluisterd. Dit is nu niet ons verhaal. Luister naar anderen en volg hun voorbeeld. Hier vindt echt leren plaats.
  • Leer hoe je een bondgenoot kunt zijn. Van iedereen. Het bevordert gelijkheid, een betere gemeenschap en voelt gewoon goed.

Previous:

Next: