• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Lof voor moeders is geweldig, maar hier is wat nog beter is

Een populaire trend die onlangs is ontstaan ​​in de wereld van online ouderschap, is de waarderingspost voor moeders. In deze berichten schrijven vaders over al het harde, uitputtende, uitputtende werk dat hun vrouwelijke partners doen en zeggen dan hoeveel ze het waarderen. Het internetpubliek wordt er wild van, maar kunnen deze berichten meer kwaad dan goed doen?

De laatste van deze waarderingsberichten voor moeders is geschreven door een vader die zegt dat hij overweldigd is door dankbaarheid voor zijn vrouw nadat hij een plek op de douchedeur had opgemerkt waar ze de stoom had weggeveegd zodat ze een oog op hun baby. "Ik zat daar letterlijk en staarde naar het glas en glimlachte", schrijft hij. “Ik kon het zien, ik stelde me het voor, het was alsof ik daar in de kamer was met hen. Ik zag Heather gewoon door het glas kijken en gezichten trekken naar Lottie terwijl ze lachte en in haar wieg speelde! Ik smolt gewoon!”

Lief, toch?

Hij vervolgt:"Het is zo gek voor mij, hoe de kleinste dingen me zo dankbaar kunnen maken voor mijn vrouw. Het zijn de kleine offers die mijn vrouw brengt voor dit gezin, die normaal gesproken onopgemerkt blijven. Van 24/7 voor onze dochter zorgen tot voor mij zorgen, koken, schoonmaken, voor de dieren zorgen en voor zichzelf zorgen (ja, daar is geen tijd voor.)”

En dat is het punt in veel van deze berichten waar dingen een wending nemen. Het is mooi om moeders te applaudisseren voor hun 'kleine opofferingen'. Maar wat vinden we eigenlijk weinig? Vierentwintig uur kinderopvang, ondanks dat je een partner hebt? Fysiek en emotioneel beschikbaar zijn voor een partner wanneer dat nodig is? De enige verzorger van huisdieren zijn, al het koken doen en verantwoordelijk zijn voor alle huishoudelijke taken? En bovendien, zo overbelast zijn dat je verwacht dat moeder nooit tijd voor zichzelf krijgt?

Dat zijn geen kleine opofferingen, en het feit dat we ze oké vinden om ze op die manier te classificeren, bewijst alleen maar welke absurde verwachtingen we stellen aan vrouwen die kinderen hebben. Telkens wanneer een van deze berichten viraal gaat, ontvangen vaders honderden reacties waarin ze worden geprezen voor het simpele feit dat ze het harde werk van hun partner opmerken. In de reacties op dit specifieke bericht stemden tientallen mensen in om dingen te zeggen als:"Ze is geweldig, maar ze heeft ook zoveel geluk dat ze een geweldige man heeft die haar begrijpt en waardeert." Of:"Wat geweldig voor je om al het harde werk dat ze doet te erkennen!"

Alsof het opmerken dat je partner de hele aarde op haar schouders balanceert - terwijl ze borstvoeding geeft, een gastronomische maaltijd kookt en een handstand doet - op de een of andere manier gelijk staat aan het zelf doen van een van die dingen. Deze vader is niet de eerste die zo'n bericht schrijft. Elk jaar zijn er vaders in het nieuws voor het schrijven van berichten over het harde werk van een thuisblijfmoeder of het prijzen van zijn vrouw voor het samen slapen, en het is prachtig om waardering te tonen voor wat je partner toevoegt aan je leven en hoe ze helpen je kinderen te koesteren en lief te hebben. Maar het is niet "geweldig" om je gewoon bewust te zijn van de werkdruk van je partner, en het is niet "gelukkig" een partner te hebben die je opmerkt. Dat zou het absolute minimum moeten zijn.

De rol van vaders is de afgelopen decennia drastisch veranderd. Volgens een onderzoek van Pew Research waren in 2016 ongeveer 7% van de vaders thuisblijvende ouders, tegen slechts 4% in 1989. Vaders besteedden in 2016 ook gemiddeld acht uur per week aan kinderopvang, wat drie keer zoveel tijd is vaders besteedden in 1965 aan de zorg voor hun kinderen. Het probleem is dat zelfs de positieve veranderingen die ertoe hebben geleid dat veel ouders een meer egalitaire omgeving hebben gecreëerd, de last voor moeders nog steeds niet hebben verlicht.

Een onderzoek uit 2015 toonde aan dat wanneer de tijd die wordt besteed aan huishoudelijk werk, kinderopvang en buitenshuis werken wordt gecombineerd, de geboorte van een nieuwe baby de totale werklast van een moeder met 21 uur per week doet toenemen. Daarentegen neemt de totale werklast van een vader met slechts 12,5 uur per week toe. Een deel hiervan kan worden verklaard door de vereisten van alleen moeders, zoals borstvoeding, maar er is ook het feit dat de samenleving gewoon verwacht dat moeders meer op zich nemen.

In een onderzoek van Pew Research uit 2016 zei 53% van de deelnemers dat moeders beter voor baby's zorgen dan vaders, en 27% zei dat het belangrijker is dat nieuwe baby's een band met hun moeder hebben dan hun vaders. Ongeveer 44% van de ondervraagden zei ook dat de ideale situatie voor een jong kind met twee ouders is dat één ouder thuis blijft, en 39% zei dat het beter is als de thuisblijvende ouder de moeder is. Deze reacties waren gebaseerd op een persoonlijke mening en ze bewijzen dat ondanks pogingen om moeders en vaders gelijker te maken op het werk en thuis, veel mensen nog steeds geloven dat het opvoeden van kinderen een vrouwentaak is.

Vaders die moeders prijzen omdat ze "alles doen", doen niets verkeerd door hun vrouw te bedanken, maar we bewijzen alle ouders een slechte dienst als we ons voorover buigen om het toe te juichen. Als werkende moeder van twee wil ik niet dat mijn partner me ziet watertrappelen en applaudisseren omdat ik blijf drijven. Ik wil dat hij onze kinderen en ons huishouden als evenzeer zijn verantwoordelijkheid ziet. En als hij me vertelt dat ik het geweldig doe - omdat we dat allemaal in onze relaties moeten horen - wil ik niet te horen krijgen dat ik het geluk heb getrouwd te zijn met iemand die fundamenteel respect en empathie toont voor zijn partner.

In plaats van moeders te erkennen voor hun 'kleine opofferingen', moeten we erkennen dat geen van deze opofferingen klein is. Laten we stoppen met het als normaal te behandelen als een moeder de standaard verzorger, oppas, huishoudster, chef-kok en chauffeur is. En laten we in plaats van te juichen voor de partner die het harde werk vanaf de zijlijn opmerkt, eigenlijk verwachten dat ze in de ring komen. Laten we vooral de vermoeide overtuiging loslaten dat moeders altijd 'momming' moeten zijn, en we mogen van geluk spreken als we een partnerschap aangaan met iemand die het opmerkt.