Samen eten?

Mijn zoon is nu een paar weken oud. Voor zijn geboorte, het was moeilijk om je het leven als nieuwe ouder voor te stellen. Drie weken binnen, Ik kan zeggen dat het ouderschap vernederend is. Ondanks de prenatale lessen en het advies van vrienden, familie en volslagen vreemden, Ik voel me echt een beginneling als ik leer wie hij is en hoe ik het beste aan zijn behoeften kan voldoen.

Het leven is veranderd. Zijn prioriteiten zijn nu onze prioriteiten en we besteden het grootste deel van onze tijd aan het doen van de essentiële zaken. onze slaap, terwijl ‘essentieel, ' is ook veranderd. Het is nu een woord dat we gebruiken in luchtaanhalingstekens als we dingen zeggen als "wat een geweldige slaap, ' we moeten een goede vier uur aaneengeregen hebben tussen de perioden van eten, hem te veranderen en te kalmeren."

Ook onze maaltijden zijn veranderd. Ik had altijd veel voldoening om regelmatig te gaan zitten om ontbijt en diner te delen met mijn echtgenoot. Samen eten voelde goed en maakte deel uit van onze gezinsidentiteit. Echter, de afgelopen weken (zelfs met behulp van maaltijden die door vrienden zijn gebracht) eten we in ploegendiensten. Een van ons houdt de baby vast, voor zijn behoeften zorgen terwijl de ander eet. Dan wisselen we.

Ik mis het samen eten en kijk uit naar de tijd dat we met z'n drieën samen aan tafel kunnen zitten. Tot dan, Ik ben op zoek naar manieren om de eet- en voedingservaring zinvoller te maken dan een strikt functionele 'voedsel in de buik'-ervaring. We hebben geprobeerd om in ieder geval allebei in de eetzaal te zijn terwijl een van ons eet, zodat we een gesprek kunnen delen. Ik geef toe dat deze shift-eten niet bepaald mindful is, maar het houdt ons allebei gevoed. We hebben vele jaren met z'n tweeën gegeten en nu lijkt het erop dat we als gezin leren eten, gaandeweg aanpassen aan de ontwikkelingsfase van mijn zoon.

Ik zou graag willen horen hoe andere nieuwe ouders proberen maaltijden zinvol te houden terwijl ze het gezin voeden.