• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Specjalna rzecznictwo edukacyjne:błędy popełniane przez ludzi

Błędy popełniane przez rodziców

Specjalna rzecznictwo Ed:błędy popełniane przez ludzi

Oto kilka typowych błędów, które mogą osłabić zdolność rodziców do uzyskania odpowiednich usług. W tych opisach czasami odnoszę się do „oficerów wysłuchujących”. To odniesienie do osób, których zadaniem jest decydowanie, po wysłuchaniu zeznań i zapoznaniu się z dokumentami, czy proponowany przez dystrykt szkolny program i usługi dla ucznia z niepełnosprawnością są wystarczające do zapewnienia „bezpłatnej odpowiedniej edukacji publicznej” – często nazywanej „FAPE” - norma prawna wymagana przez federalne prawo o szkolnictwie specjalnym - Ustawę o edukacji osób niepełnosprawnych lub „IDEA”:

1. Postrzeganie procesu edukacji specjalnej jako moralnego ekwiwalentu wojny, prowadzenie tej wojny z podejściem „spalonej ziemi” i pozwalanie, by osobista niechęć do administratorów i/lub nauczycieli zniekształcała osąd o tym, co jest najlepsze dla dziecka i co jest realistyczne do zaakceptowania;
2. Odwrotny błąd:zbyt bezkrytyczne ufanie administratorom i nauczycielom; założenie, że jeśli są „miłe”, to jednocześnie są kompetentne i zainteresowane służeniem najlepszym interesom dziecka; nie kwestionowanie powolnych lub nieistniejących postępów, o ile dziecko, rodzic i nauczyciel pozostają w serdecznej relacji;
3. Przyjęcie podejścia „wszystko albo nic”:zbyt długie oczekiwanie na uzyskanie dobrej niezależnej porady, a następnie naleganie na natychmiastowe dostarczenie potrzebnych usług zamiast stałego postępu w kierunku właściwego programu;
4. Niezrozumienie, że proces edukacji specjalnej czasami wymaga, aby rodzic poinformował zespół edukacji specjalnej dziecka o niepełnosprawności i potrzebach dziecka (system szkolny może nie odmawiać umyślnie zaspokojenia potrzeb dziecka; mogą po prostu nie rozumieć tych potrzeb );
5. Nie wypróbowywanie programu lub usług dodanych, nawet tymczasowo, gdy są one oferowane przez system szkolny – wyczekiwanie programu alternatywnego tylko po to, aby funkcjonariusz ds. przesłuchań później zdecydował, że niewypróbowany program mógł zadziałać (pamiętaj, że w ramach IDEA okręgi szkolne generalnie korzystają z wszelkich wątpliwości, zwłaszcza jeśli proponowana usługa lub program – jeśli jest to w ogóle rozsądne – nie zostały wypróbowane);
6. Próba „mikro-zarządzania” szczegółami życia dziecka w szkole; nawet jeśli rodzice nie czują, że wszystko idzie dobrze, ich wysiłki, aby kontrolować dzień dziecka, zwykle przynoszą odwrotny skutek, gdy funkcjonariusz ds. przesłuchań stwierdzi, że rodzice byli nadopiekuńczy i nie pozwalali pracownikom szkoły wykonywać swojej pracy lub, co gorsza, aktywnie podkopywali zdolność szkoły do ​​świadczenia usług;
7. Skupianie się na drobnych, niepowodujących uprzedzeń błędach proceduralnych popełnianych przez szkołę (np. rodzic, który już zna swoje prawa, który mówi:„Aha! Gotcha! Okręg szkolny zapomniał mi przekazać broszurę informującą o moich prawach!”) zamiast koncentrować się w istotnych kwestiach w sprawie;
8. Nie wyrażanie zgody na ewaluację szkoły;
9. Wybór niewłaściwych niezależnych ewaluatorów:np. „wynajmowanych strzelców”, którzy mówią tylko to, co rodzice chcą od nich powiedzieć i mają reputację, aby to zrobić; ci, którzy nie pójdą dalej, obserwując programy, uczestnicząc w spotkaniach zespołu itp.; ci, którzy nie mają przeszkolenia ani doświadczenia w ocenie dziecka takiego jak twoje;
10. Niedostarczanie kopii niezależnych ocen do szkoły lub nie dostarczanie ich w odpowiednim czasie (pamiętaj, że jeśli informacje z niezależnej oceny nie zostaną przekazane okręgowi szkolnemu, wystarczy, że okręg powie później:„Gdybyśmy mieliśmy tylko te informacje, mogliśmy zaspokoić potrzeby tego ucznia");
11. Nieodpowiadanie w odpowiednim czasie na proponowane ZPE (to, czy odpowiedź jest „na czas”, zależy od tego, czy uczeń otrzymuje już potrzebne usługi, a ZPN proponuje ograniczenie tych usług, w którym to przypadku rodzic może chcieć wykorzystaj tyle czasu, ile jest dozwolone, lub uczeń nie otrzymuje potrzebnych usług, a IEP proponuje zwiększenie usług, w którym to przypadku zwykle wymagana jest szybka reakcja);
12. Nie dokumentowanie problemów ze szkołą; niewysyłanie listów potwierdzających umowy ze szkołą lub rejestrujących ważne rozmowy z personelem szkoły;
13. Widzenie systemu szkolnego jako monolitu („Wszystkie ci nauczyciele są niekompetentni [lub wspaniali!]"); nie przyjrzeli się uważnie alternatywom w systemie na ten rok i możliwościom nauczycieli w przyszłym roku.

Błędy popełniane przez systemy szkolne

Oto najważniejsze błędy systemu szkolnego, według osób na każdym poziomie systemu:

1. Odmowa pozwolenia rodzicom lub ekspertom rodziców na oglądanie programów, zarówno w systemie szkolnym, jak i poza nim. Kiedy systemy szkolne mocno ograniczają dostęp rodziców do ich własnych programów, rodzice zastanawiają się, co ukrywają i zakładają najgorsze; kiedy odmawiają oczyszczenia rodzicom drogi do programu zewnętrznego, rodzice założą, że trawa jest tam bardziej zielona.
2. Brak lub odmowa komunikowania się i aktywnej koordynacji z zewnętrznymi ekspertami pracującymi z dzieckiem, takimi jak terapeuta dziecka lub korepetytor;
3. Ignorowanie raportów niezależnych oceniających; brak rozmowy z oceniającymi w celu wyjaśnienia niejednoznacznych informacji lub zaleceń; nie dodawanie zaleceń ewaluatora do IEP, gdy jest to uzasadnione;
4. Nie odpowiadanie rodzicom na piśmie lub na spotkaniu, gdy pojawia się problem;
5. Przyjmowanie protekcjonalnej i/lub wrogiej i/lub obraźliwej postawy wobec rodziców; personalizowanie kwestii między szkołą a rodzicami; próba obwiniania rodziców za niepowodzenia edukacyjne ich dzieci, a nie szukanie rozwiązań (specjaliści w systemie szkolnym muszą traktować rodziców z szacunkiem, nawet jeśli rodzice ci sami są obraźliwi i wojowniczy);
6. Pocenie się drobnych rzeczy (np. spędzenie dwudziestu minut na spotkaniu zespołu na kłótni o to, czy spotkanie można nagrać na taśmę);
7. Nieprzestrzeganie terminów proceduralnych i wymagań dotyczących powiadamiania (np. planowanie terminowych spotkań, uzyskiwanie ocen dla rodziców przed spotkaniem zespołu, powiadamianie rodziców, którzy wezmą udział w spotkaniu, dostarczanie jasnych pisemnych wyjaśnień dotyczących praw rodziców);
8. Pisanie nieostrożnych i niechlujnych IEP-ów. Rodzice, ewaluatorzy i funkcjonariusze ds. przesłuchań najpierw patrzą na stopień, w jakim pisemny ZPE odzwierciedla dokładny i logicznie spójny obraz dziecka, cele i zadania programu dla tego dziecka oraz jasny i zrozumiały opis tego, co zostanie zapewnione, w jaki sposób , przez kogo i kiedy; i jak program dziecka będzie oceniany.
9. Niezaimplementowanie IEP i, co gorsza, próba zatuszowania tego niepowodzenia;
10. Błąd modyfikacji IEP, który nie działa i zamiast tego czeka, aż program - i dziecko - ulegną awarii;
11. Nie zapewnianie dodatkowych lub innych usług w obrębie dzielnicy, co może ostatecznie uniknąć konieczności tworzenia bardziej restrykcyjnych (i kosztownych) miejsc docelowych na zewnątrz;
12. Nie wzywanie konsultantów ekspertów spoza systemu szkolnego, cieszących się dobrą reputacją zarówno wśród społeczności szkolnej, jak i rodzicielskiej, którzy mogą pomóc w opracowaniu lub monitorowaniu programu dla dziecka o nietypowych potrzebach;
13. Utrata kontaktu z rodzinami, które jednostronnie umieściły swoje dziecko. Niektóre systemy szkolne zapominają lub ignorują swoją ciągłą odpowiedzialność za ocenę, przeglądanie i proponowanie ZPN dla dzieci, gdy uczęszczają one do placówek zewnętrznych na koszt rodziców;
14. Nieumiejętność wykonywania wymaganych procedur związanych z zawieszeniem lub wydaleniem uczniów ze zidentyfikowanymi lub podejrzewanymi specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (np. niewykonanie funkcjonalnej oceny behawioralnej w celu ustalenia przyczyn nieprzystosowawczych zachowań ucznia; niezwołanie zespołu, brak manifestacji determinacja, niezbadanie ponownie IEP w celu sprawdzenia, czy usługi są odpowiednie i czy rzeczywiście zostały zapewnione, niezapewnienie FAPE zawieszonym lub wydalonym uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi).
15. Niezapewnienie, że administratorzy edukacji niespecjalnej - w szczególności dyrektorzy budynków - są w pełni poinformowani o wymaganych politykach i procedurach edukacji specjalnej i przestrzegają ich.

Błędy popełniają adwokaci

W innych częściach tej serii omówiłem kilka typowych błędów popełnianych przez rodziców i systemy szkolne, które zwykle podważają zdolność systemu do skutecznego reagowania na specjalne potrzeby edukacyjne dziecka. W tym artykule zajmę się poważniejszymi błędami, jakie czasami popełniają orędownicy rodziców z równie szkodliwymi skutkami. Moje źródła ponownie obejmują prawników, którzy regularnie reprezentują systemy szkolne, funkcjonariuszy ds. przesłuchań w postępowaniach dotyczących edukacji specjalnej, ewaluatorów, rodziców i rzeczników rodziców/dzieci. Częścią nagrody za pracę w tej dziedzinie prawa była praca z tymi profesjonalistami (a czasami z szacunkiem, w opozycji do) i bardzo doceniam ich przemyślany wkład w tę dyskusję.

Niezwykle ważną rolę w procesie kształcenia specjalnego pełni adwokat niebędący prawnikiem. Często rodzic dziecka ze specjalnym wykształceniem sam potrzebuje siebie, dobrze wyszkolony adwokat może zapewnić cenną pomoc rodzicom próbującym poruszać się w gąszczu przepisów i procedur dotyczących edukacji specjalnej. Kompetentny rzecznik może pomóc rodzicom w uzyskaniu niezbędnych informacji o dziecku i dostępnych alternatywach edukacyjnych, w zorganizowaniu prezentacji na kluczowe spotkania, opracowaniu skutecznych strategii uzyskania niezbędnych usług oraz w dokonywaniu inteligentnych i realistycznych wyborów po drodze. Adwokaci muszą stale pamiętać o sile swojej roli i zaufaniu, jakie pokładają w nich rodzice. Rodzice widzą swojego adwokata jako osobę ze szczególną znajomością trudnego systemu; polegają na tym, że ta osoba ma chłodną głowę i stosuje przenikliwy, świadomy osąd na każdym kroku.

Jedno wyjaśnienie - są osoby, które pomagają rodzicom w procesie edukacji specjalnej, są przeszkolone w zakresie edukacji specjalnej i są ekspertami w swoich dziedzinach, w których się wykształciły i zdobywają doświadczenie - zazwyczaj są to osoby z tytułem M.Ed. lub doktorat z edukacji lub dziedzin pokrewnych. Chociaż osoby te mogą od czasu do czasu działać jako „adwokaci”, lepiej potrafią pomóc rodzicom jako inny rodzaj eksperta – konsultanta edukacyjnego. W tej roli muszą być obiektywni, wykorzystując swoją wiedzę fachową, aby zrozumieć sytuację i potrzeby ucznia, a nie zawsze zgadzają się z celami rodziców. Mogą udzielać zespołowi porad ekspertów i mogą zeznawać jako biegli w postępowaniu sądowym. Tacy konsultanci edukacyjni powinni jasno określić swoje role wobec rodziców i okręgów szkolnych oraz, w miarę możliwości, powinni pozostawić „adwokat” prawnikom, adwokatom i samym rodzicom.

Poważniejszymi błędami, które czasami popełniają adwokaci, są na ogół błędy nadmiaru — nadmierne emocje, które zaciemniają osąd; nadmierne doradztwo w dziedzinach wykraczających poza kompetencje adwokata; nadmierne zaangażowanie w sprawę, w której rodzice lepiej zrobiliby coś dla siebie; nadmierne podnoszenie oczekiwań rodziców; i karmienie poczucia oburzenia rodziców, zamiast pomagania im w pielęgnowaniu spokojnego, wytrwałego podejścia. (Proszę zauważyć, że role adwokatów i prawników świeckich są podobne pod wieloma względami, a prawnicy zajmujący się edukacją specjalną mogą czasami popełniać te same błędy i popełniają je). Oto niektóre z najczęściej spotykanych poważnych błędów:

1. Prawdopodobnie najbardziej szkodliwym błędem, jaki popełniają niektórzy adwokaci, jest powtarzanie własnych walk o edukację specjalną lub rzecznictwo zdrowia poprzez wspieranie innych rodzin. To zaciemnia osąd adwokata i prowadzi do tworzenia wrogich relacji między rodziną a systemem szkolnym, które mają więcej wspólnego z adwokatem niż z rzeczywistymi potrzebami rodziny.
2. Nie informowanie rodziców z góry, co pociąga za sobą proces edukacji specjalnej, aby rodzice byli od początku świadomi potencjalnych kosztów czasu, pieniędzy i energii, które będą potrzebne, szczególnie jeśli szukają drogich usług lub miejsca na zewnątrz. Na przykład rzecznicy powinni informować rodziny, że samo uzyskanie nawet doskonałej, niezależnej oceny niekoniecznie wystarczy, aby przekonać system szkolny do wdrożenia zaleceń ewaluatorów (lub funkcjonariusza ds. przesłuchań, aby je zlecił); rodzina może być zmuszona do poniesienia przez ewaluatora dodatkowych kosztów obserwacji szkoły, konsultacji z adwokatem i/lub prawnikiem rodziny, składania zeznań itp., a nawet wszystkie te dodatkowe zadania mogą nie wystarczyć.
3. Zakładając, że znają niepełnosprawność i potrzeby edukacyjne dziecka przed zakończeniem niezależnej oceny. Również próba interpretacji wyników testów – wyników, percentyli itp. – bez doświadczenia i przeszkolenia w tym zakresie. Błędy te zbyt często prowadzą do udzielania porad wykraczających poza kompetencje adwokata, narażania rodziców na upadek, jeśli ustalenia i zalecenia ewaluatora są inne. Rodzic musi usłyszeć od swojego niezależnego ewaluatora, a nie od rzecznika, jakie są potrzeby jego dziecka i jakie usługi lub program mogą te potrzeby zaspokoić.
4. Podnoszenie zbyt wysokich oczekiwań rodziców bez uwzględnienia rzeczywistych ograniczeń procesu, dostępnych usług i obowiązujących norm prawnych.
5. Zachowywanie typowej konfrontacji — mylenie podejścia „w twarz” z radzeniem sobie z siłą — i zachęcanie rodziców, aby postępowali podobnie. Tego typu podejście adwokata nie tylko podważa pracę konkretnej rodziny w systemie szkolnym; z biegiem czasu adwokat zyskuje negatywną reputację i staje się coraz bardziej nieskuteczny dla wszystkich rodzin, którym próbuje pomóc.
6. Odwrotny problem:zbytnio zaprzyjaźnianie się z administratorami edukacji specjalnej, z którymi adwokat wielokrotnie się styka. Najlepszym podejściem dla adwokata – i dla rodzica – jest połączenie stałego sceptycyzmu z chęcią wypróbowania wszystkich rozsądnych opcji oferowanych przez system szkolny oraz traktowanie z takim samym szacunkiem nawet najbardziej aroganckich lub wrogich pracowników szkoły. adwokat i rodzice chcą siebie otrzymać.
7. Nieuzyskanie informacji o dziecku od personelu szkoły, który z nim pracuje. Rzecznik powinien uważnie słuchać tego, co nauczyciele dziecka mówią o dziecku i pomagać rodzicom ocenić wiarygodność i użyteczność opinii i obserwacji nauczycieli, zamiast po prostu odrzucać je z góry.
8. Brak informacji o wymogach proceduralnych i merytorycznych związanych z edukacją specjalną. Oznacza to pełną znajomość obowiązujących praw i przepisów, stanowych i federalnych, a także zmian w tych przepisach w miarę ich uchwalania (np. studiowanie IDEA 2004, poprawki do federalnej ustawy o szkolnictwie specjalnym, które weszły w życie w lipcu 2005 r.). Oznacza to również podążanie za decyzjami wydanymi przez urzędników przesłuchań administracyjnych należytego procesu w twoim stanie, aby wiedzieć, w jaki sposób rozstrzygane są kwestie i jakiego rodzaju postawy oczekiwać od osób, które podejmują te decyzje.
9. Brak konsultacji z prawnikiem mającym wiedzę z zakresu prawa oświaty specjalnej w kluczowych momentach decyzyjnych oraz w trudnych kwestiach prawnych lub proceduralnych; czekanie, aż będzie za późno, aby prawnik mógł być w pełni skuteczny. (Zazwyczaj jednym z najgorszych błędów, jakie może popełnić adwokat, jest doradzanie rodzicom, aby wszczęli właściwe postępowanie i dopiero następnie doradź im, aby skonsultowali się z prawnikiem zajmującym się edukacją specjalną – najczęściej w takich okolicznościach prawnik musi następnie poprosić rodzica o wycofanie się z odwołania, które właśnie złożyli, aby dalej rozwijać sprawę).

Błędy popełniane przez niezależnych oceniających

Jakkolwiek poinformowani i elokwentni mogą być poszczególni rodzice, zazwyczaj nie mogą oni uzasadnić konkretnych usług lub programów dla swojego dziecka bez pomocy kompetentnego i wiarygodnego niezależnego ewaluatora. Podczas rozpraw sądowych zwykle nie ma ważniejszego świadka dla rodziny. (Nawet z takim ewaluatorem może to być stroma pod górę walka o usługi ze względu na szacunek, jaki w ramach IDEA przykłada się do okręgów szkolnych w specjalnych postępowaniach oświatowych, ale bez takiego ewaluatora często nie ma w ogóle szans.) W tym świetle, najpoważniejsze błędy, jakie mogą popełnić ewaluatorzy, to te, które podważają ich wiarygodność lub czynią ich opinie bezsilnymi z powodu braku kontynuacji przez ewaluatora. Oto kilka błędów, których niezależni ewaluatorzy powinni unikać:

1. Brak oceny wyników ucznia w testach w szerszym kontekście jego historii edukacji, sytuacji rodzinnej, warunków szkolnych, charakteru psychologicznego i innych czynników. W każdym przypadku ocena może stanowić jedynie migawkę ucznia. Raport, który opisuje tylko aktualne wyniki testów, niczego nie wyjaśnia i nie daje podstaw do rekomendacji oceniającego.
2. Nie kontaktowanie się z nauczycielem(ami) ucznia, administratorem edukacji specjalnej lub innym personelem szkolnym związanym z uczniem jako kluczowym źródłem informacji w ocenie. Ewaluatorzy nie powinni po prostu zakładać, że spostrzeżenia rodziców są bardziej trafne niż szkoły; czasami najważniejszą rolą ewaluatora jest zapewnienie rodziców, że program szkoły publicznej ich dziecka jest zasadniczo zdrowy.
3. Pisanie raportów, które są źle zorganizowane, pełne żargonu, niedbale sprawdzone lub w których zalecenia nie łączą się logicznie z wynikami testów; stosując standardowe zalecenia, które oczywiście nie są specjalnie dostosowane do ucznia i jego szczególnych okoliczności.
4. Ograniczenie zaleceń dotyczących programu i usług tylko do tych, o których oceniający wie, że są dostępne w konkretnym systemie szkolnym ucznia i/lub biorąc pod uwagę potencjalny koszt świadczenia zalecanych usług. Co gorsza, brak jakichkolwiek zaleceń edukacyjnych na podstawie błędnego założenia, że ​​tylko pracownicy szkoły mogą decydować o sposobie zaspokojenia zidentyfikowanych potrzeb. Prawo o szkolnictwie specjalnym uprawnia ucznia do korzystania z usług, które umożliwią mu dokonanie znaczących postępów w nauce. Zadaniem ewaluatora jest rekomendowanie odpowiednich usług, a nie ograniczanie rekomendacji do tych, które są wygodne lub mniej kosztowne dla systemów szkolnych.
5. Nie rozważenie i nie zgłoszenie prawdopodobnego ryzyka dla ucznia, jeśli zalecenia nie zostaną wdrożone.
6. Nie wyjaśnianie rodzicom, że często istnieje rzeczywista różnica między zaleceniami, które są klinicznie pożądane, a zaleceniami, które są wymagane prawnie (np. najlepszy program edukacyjny dla Johnny'ego może być w alternatywnej szkole, która zaspokoi jego specyficzne potrzeby, ale program szkół publicznych, który oferuje mniej intensywne usługi w zakresie edukacji specjalnej w „najmniej restrykcyjnych” warunkach, może być wszystkim, do czego prawo upoważnia Johnny'ego).
7. Odmowa opuszczenia cytadeli:- nieprzestrzeganie po napisaniu raportu:np. nieuczestniczenie w spotkaniach zespołu, obserwowanie programów i/lub składanie zeznań, gdy te działania są niezbędne do zapewnienia, że ​​zalecenia oceniającego zostaną zrozumiane, zaakceptowane i wdrożone . (We have seen many due process decisions in which experts' testimony is dismissed because there was no observation of the school district's proposed program or genuine effort to understand that program's structure and services.)
8. Working exclusively as a parents' or as a school system's evaluator; this is a sure way to lose credibility as an evaluator over time.
9. Not referring parents to a competent special education attorney or advocate to evaluate and advocate for their legal rights.

Copyright © 1998, 2006 Kotin, Crabtree and Strong, LLP