• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Essentiële regels voor ouderschap:hoe blijf je gezond?

Uw gezond verstand is niet alleen belangrijk omdat u belangrijk bent, maar ook omdat uw kinderen verstandige ouders nodig hebben. En er zijn slechts een paar regels die u, nadat u ze onder de knie hebt, zult vinden om u te helpen uw hoofd erbij te houden als uw kinderen huilen.

(Uittreksel uit "The Rules of Parenting" door Richard Templar)

Ontspan

Dus wie zijn de beste ouders die je kent? Degenen die een schijnbaar instinctief vermogen hebben om de dingen te zeggen en te doen die resulteren in gelukkige, zelfverzekerde, evenwichtige kinderen? Heb je je ooit afgevraagd waarom ze er zo goed in zijn? Denk nu eens aan degenen waarvan u persoonlijk denkt dat ze niet in staat zijn. Waarom niet?

Alle beste ouders die ik ken, hebben één belangrijk ding gemeen. Ze zijn er ontspannen over. En alle slechtste zijn ergens aan opgehangen. Misschien zijn ze niet gestrest over hoe goed ze zijn als ouders (misschien zouden ze dat wel moeten zijn), maar ze hangen vast aan iets dat hun vermogen om een ​​echt goede ouder te zijn beïnvloedt.

Ik ken een paar ouders die neurotisch schoon en netjes zijn. Hun kinderen moeten bij de deur hun schoenen uitdoen of de hele wereld stort in - zelfs als de schoenen schoon zijn. Ze worden echt gespannen als hun kinderen iets achterlaten of er een puinhoop van maken (zelfs als het later wordt opgeruimd). Het maakt het voor de kinderen onmogelijk om gewoon te ontspannen en te genieten, voor het geval ze grasvlekken op hun broek krijgen of de ketchupfles omstoten.

De echt goede ouders die ik heb ontmoet, verwachten daarentegen dat hun kinderen luidruchtig, rommelig, springerig, kibbelend, zeurderig en onder de modder zijn. Ze vatten het allemaal op de voet. Ze weten dat ze 18 jaar hebben om van deze kleine wezens respectabele volwassenen te maken, en ze passen zichzelf aan. Geen haast om ze zich als volwassenen te laten gedragen -- ze zullen er op tijd zijn.

Weet waar je goed in bent

Toen mijn oudste kinderen klein waren, was ik altijd jaloers op die andere vaders die urenlang met hun kinderen met een voetbal bezig waren. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik het niet langer dan een paar halfslachtige minuten kon doen. Ik was het gewoon niet.

Dan was er de vriend die een fantastische boomhut voor zijn kinderen in hun achtertuin bouwde ("Papa, waarom kunnen we geen boomhut hebben zoals die van hen?".) En de moeder die voor elk feest complexe en intrigerende speurtochten maakte. En degene die haar dochter elke week meenam naar dezelfde balletles als de mijne, maar erin slaagde eruit te zien alsof ze er echt van genoot, en... ik zou kunnen doorgaan.

Je bent me hier waarschijnlijk voor. Ik concentreerde me op wat zij konden doen wat ik niet kon, maar eigenlijk kon ik veel dingen die zij niet konden -- allemaal dingen die ik als vanzelfsprekend beschouwde, maar net zo waardevol.

Ik lees bijvoorbeeld graag voor aan kinderen. En omdat ik een redelijk extravert type ben (oké, op het randje van de exhibitionist), vond ik het echt heerlijk om urenlang lange verhalen te lezen, alle stemmen en accenten en karakteriseringen en geluidseffecten en dramatisch gefluister en al het andere te doen. Maar het leek zo natuurlijk dat het jaren duurde voordat ik me realiseerde dat het net zo'n waardevolle vaardigheid was als een boomhut - bouwen of voetballen.

Het is belangrijk om te weten waar je goed in bent en vertrouwen te hebben in je eigen kracht. Op die manier kun je andere ouders dingen zien doen die je nooit zou kunnen zonder je ontoereikend te voelen. Jij en ik weten immers allebei dat die andere ouders ook niet alles kunnen. Wanneer je een vleugje jaloezie voelt opkomen, stop dan gewoon en herinner jezelf eraan waar je goed in bent.

Bijna elke regel kan af en toe worden overtreden

We weten allemaal dat er regels en systemen en procedures en beleid zijn die moeten worden gevolgd als u een ouder bent. Je kent het soort dingen:geef ze geen junkfood, laat ze niet te laat opblijven, laat hun ogen niet kruisen voor de tv, laat ze niet vloeken tot ze oud zijn genoeg.

Wat wij ouders van Regels ook begrijpen, is dat er maar heel weinig regels zijn die je niet met een goede reden kunt breken. Oké, het is de bedoeling dat je ze goed gezond voedsel geeft en de aanbevolen "5 per dag", maar als je na een lange dag moe thuiskomt, is het niet het einde van de wereld om ze af en toe vissticks te geven.

Het is gewoon een kwestie van nadenken over wat het ergste is dat kan gebeuren als je deze regel overtreedt. Natuurlijk, als je de regel over het vastmaken van je veiligheidsgordel in de auto overtreedt, is het ergste behoorlijk nijpend, dus houd je daar maar aan. Maar als je het bedtijdbad overslaat omdat je helemaal uitgeput bent -- nou, kom op, hoe erg kan dat zijn?

Onthoud dat dit gedeelte gaat over regels om gezond te blijven. En het punt van deze regel is om te erkennen dat het belangrijker is voor uw kinderen om een ​​verstandige, ontspannen ouder te hebben dan om nooit een visstick te eten. Sommige ouders maken het zichzelf veel te moeilijk door te denken dat het essentieel is om je te allen tijde aan elke regel te houden. Ze slaan zichzelf in elkaar over iets kleins.

Probeer niet alles te doen

Dus wat wil je dat je kind wordt als ze opgroeit? Kampioen jockey? Ballerina? Wetenschapper? Professionele atleet? Concert violist? Acteur? Het is moeilijk zeker te weten wanneer ze jong zijn, dus misschien moet je alle opties openhouden door ervoor te zorgen dat ze extra lessen krijgen in alles waar ze interesse in tonen. Op die manier kunnen ze later niet klagen dat het jouw schuld is dat ze gefaald hebben omdat jij begon ze niet jong genoeg.

Het zorgt natuurlijk wel voor een wat drukke agenda. Voetbal op maandag, drama op dinsdag, klarinet op woensdag -- en daarna zwemmen. Donderdag is ballet en vrijdag gaat hij naar de sportschool. En paardrijlessen in het weekend. En dat is nog maar één kind. Het wordt pas echt leuk als je er twee of drie hebt.

Wauw. Wacht daar. We missen iets. Wat dacht je van lekker spelen in de tuin? Hoe zit het met het leren om hun eigen entertainment te vinden? Waar in het weekschema lukt het ze om door een strip te bladeren, of zelfs maar in het gras naar de wolken te staren en aan niets bijzonders te denken? Dit zijn ook allemaal essentiële onderdelen van opgroeien.

Ken je al die kinderen wiens leven bestaat uit een lange ronde van lessen en oefenen en extra bijles? Heb je ooit gezien wat er gebeurt als je ze vraagt ​​een paar dagen voor zichzelf te zorgen? Stel dat ze op vakantie gaan naar een mooie, rustige plek - de bergen, of de kust, of het glooiende landschap. Geen idee, dat is wat. Ze hebben geen idee hoe ze zich moeten vermaken -- ze hebben nooit tijd gehad om te leren. Dat zal de volwassenheid voor hen heel moeilijk maken. Ze kunnen nooit ontspannen omdat niemand ze ooit heeft geleerd hoe dat moet.

Raak niet in paniek; Ik suggereer niet dat je je kinderen verbiedt van alle buitenschoolse activiteiten. Dat zou pas dom zijn. Maar ik stel voor dat je ze beperkt tot bijvoorbeeld twee activiteiten per week. En laat ze kiezen welke twee. Je hoeft ze niet de viool te laten leren alleen omdat je het als kind hebt geleerd en ervan hield. Of omdat je het nooit geleerd hebt en wenste dat je het had gedaan. Als ze iets anders willen oppakken, zullen ze een van hun huidige activiteiten moeten laten vallen om ruimte te maken. (Ja, ze mogen ballet laten vallen als ze er een hekel aan hebben, zelfs als de lerares zei dat ze dacht dat ze echt talent hadden.)

Het is normaal om te willen ontsnappen

Hé, laten we het over taboes hebben. Dood, drugs, dirty dancing... of wat dacht je van een van de grootste van allemaal:toegeven dat je soms zou willen dat je kinderen je met rust zouden laten.

Natuurlijk is het ten strengste verboden om ooit toe te geven dat je kleine schatjes kleine monsters kunnen zijn. Je kunt er met zelfspot grappen over maken, maar je kunt niet serieus laten merken dat er momenten zijn dat je er gewoon aan wilt ontsnappen. Hoe kon je? Het is jouw taak om van ze te houden en als je van ze houdt, volgt daaruit dat je van alles aan ze houdt. Het is de bedoeling dat je toegeeflijk glimlacht als je drie maanden lang elke avond hetzelfde saaie verhaal leest, vol bewondering kijkt terwijl ze grommend krijsen terwijl ze wild rondrennen, en met ze lacht terwijl ze dezelfde ongrappige grap herhalen voor de twintig-jarige. vijfde keer -- onjuist.

Het grappige is dat het prima wordt geacht om geïrriteerd te zijn door andermans kinderen (niet dat je dat in hun gezicht moet zeggen). Dus we weten allemaal dat kinderen op je zenuwen kunnen werken. Dat is de reden waarom het volgt dat je eigen kinderen je soms gek kunnen maken. En dat is oké.

Sterker nog, ze zijn er heel goed in. Ze beginnen vrijwel direct na hun geboorte. Die pasgeboren kreet is bedoeld om in je hersenen te boren totdat je er iets aan doet. En jongen, werkt het. Vanaf dat moment werken ze routinematig op je zenuwen. Soms is het niet eens hun schuld. Eigenlijk is het meest schuldgevoel van alles wanneer je weet dat het niet hun schuld is. Maar als ze je drie nachten op rij wakker hebben gehouden met kinderziektes, is het moeilijk om sympathiek te zijn. Je weet dat je dat zou moeten doen, maar eigenlijk wil je gewoon dat ze hun mond houden en je laten slapen. Het is tenslotte maar een tand.

Nou, ik heb nieuws voor je. Elke ouder voelt zich af en toe hetzelfde. Er zullen zelfs fasen zijn waarin je je 50 keer per dag zo voelt, tussen de fasen in waar het maar een of twee keer per week is. Accepteer gewoon dat het natuurlijk is, en elke ouder die dat niet wil toegeven liegt. Je kunt niet voorkomen dat je kind op je zenuwen werkt, maar je hoeft je ook niet schuldig te voelen.

Negeer uw relatie met uw partner niet

Deze regel is vrij duidelijk. Het moeilijke is om het echt te doen. Veel ouders bewijzen het lippendienst, maar veel minder zorgen ervoor dat het gebeurt. Maar jij en ik weten dat het echt een van de meest essentiële regels van allemaal is, als je niet wilt dat je dit hele ouderschap uiteindelijk alleen doet.

Je hield genoeg van deze persoon om baby's met hem te krijgen. Dat is serieus spul. Hij zou nog steeds de belangrijkste persoon in je leven moeten zijn. Hij neemt misschien minder tijd in beslag en vraagt ​​mogelijk minder aandacht dan uw kinderen, maar hij moet nog steeds het voorwerp van uw liefde zijn. Het krijgen van kinderen verandert je relatie meer dan je voor mogelijk had gehouden, maar 20 jaar later zijn jij en je partner weer zoals het was in het begin. En als hij niet het belangrijkste in je leven is, word je genaaid als de kinderen het huis uit gaan. En de kinderen ook -- het huis verlaten is al moeilijk genoeg zonder het gevoel te hebben dat je de wereld van je ouders verscheurt in het proces. Ze moeten weten dat jullie het meest van elkaar houden. Dat geeft ze de tijd om door te gaan met hun leven en uiteindelijk een partner te vinden van wie ze nog meer kunnen houden dan van jou.

Een deel van de oplossing is logistiek. Streef ernaar om één keer per week samen op pad te gaan. Als je geen oppas kunt betalen, zoek dan andere ouders en zorg om de beurt voor elkaars kinderen. Ga dan gewoon wandelen of picknicken in het park. Iets. Iets. Zorg er wel voor dat je dat "alleen wij tweetjes"-leven dat je eerder had, voortzet.