• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Tweet mamy doskonale oddaje strach przed powrotem do „normalności” po pandemii

Pandemia COVID-19 trwa od ponad roku, ale ostatnio pojawiają się oznaki, że Stany Zjednoczone mogą być na drodze do wyzdrowienia. Liczba nowych przypadków tego wirusa spada, ludzie są szczepieni i jest nadzieja, że ​​w nadchodzących miesiącach życie może być bliższe normy. To ulga dla wszystkich, ale wielu niepokoi również, jak będzie wyglądało życie po pandemii. Mama i dyrektor generalny Emily Ramshaw czują się tak samo, a ostatnio stała się popularna dzięki serii szczerych i wrażliwych tweetów, które oddają złożone uczucia tak wielu rodziców i opiekunów.

„Nagle dzisiaj wpadłem w panikę, że życie powoli wraca do »normalności«” – pisze Ramshaw. „Nie chcę podróżować bez końca do pracy. Nie chcę, żeby moje weekendy były przeciążone zajęciami. Nie chcę przegapić pory snu z dzieckiem. Nie chcę nosić marynarek — ani, do diabła, nawet butów”.

Pandemia z pewnością nie ułatwiła życia. Nagle dzieci wróciły do ​​domu ze szkoły i przedszkola, praca wielu osób została całkowicie przeniesiona do sieci, a nauczyciele i niezbędni pracownicy stwierdzili, że pracują przez długie godziny i często narażają się na ryzyko, aby wykonywać swoją pracę. To był kryzys w każdym tego słowa znaczeniu i zmusił wiele osób do ponownej oceny swoich wartości, harmonogramów i zobowiązań.

Słowa Ramshawa odbiły się echem wśród innych rodziców, opiekunów i pracowników, którzy usiłują dowiedzieć się, jak wygląda bardziej zrównoważona przyszłość. Jedna mama mówi, że jej harmonogram przed pandemią obejmował pobudkę o piątej rano, trzy godziny dojazdów i prawie nie widywał swoich dzieci każdego dnia. „Nie chcę wracać do„ normalności ”- pisze. „Chcę szczęśliwego środka”.

Inni twierdzą, że pandemia była dla wielu Amerykanów sygnałem alarmowym dotyczącym braku równowagi między życiem zawodowym a prywatnym oraz wsparcia i mają nadzieję, że pracodawcy i liderzy zwrócą na to uwagę. „Myślę, że uświadomienie sobie, że żyliśmy daleko poza naszą naturalną zdolnością do… wszystkiego… jest dobrą rzeczą” – dodaje inna osoba. „I możemy zdecydować się na robienie rzeczy inaczej. Wyobrażam sobie, że wielu pracodawców będzie musiało zmierzyć się z tymi ewoluującymi potrzebami swoich pracowników”.

Oczywiście nie każdy miał przywilej powrotu do pracy lub wydostania się z pandemii z bezpiecznego domu. Nauczyciele, pracownicy służby zdrowia i inni niezbędni pracownicy zostali zepchnięci na skraj nowych wymagań życia pandemicznego. Jedna osoba z branży medycznej pisze:„Jako pracownik służby zdrowia tęsknię za dniami przed pandemią. Chcę mieć całe dwa dni wolnego i tęsknię nie tylko za weekendem bez dni kryzysowych, ale za jednym całym weekendem, w którym mogę mieć wolne. Cały weekend bez problemu, cały weekend, w którym mogę naprawdę spać”.

Pandemia przyniosła choroby i straty, trudności finansowe, problemy ze zdrowiem psychicznym i wiele nowych codziennych wyzwań. Ujawnia również nierówności i problemy systemowe w amerykańskiej kulturze pracy. Jest bardziej oczywiste niż kiedykolwiek, że rodzice potrzebują dostępu do niedrogiej opieki dziennej, nauczyciele i pracownicy opieki nad dziećmi potrzebują sprawiedliwego wynagrodzenia, a wielu opiekunów może skorzystać z ciągłej elastyczności pracy zdalnej i tworzenia własnych harmonogramów w razie potrzeby.

Wszyscy jesteśmy gotowi na zakończenie tego wyczerpującego, traumatycznego doświadczenia, ale Ramshaw ma nadzieję, że wiele problemów ujawnionych podczas pandemii nie zostanie zmiecionych pod dywan. „Ten rok był bolesny, przygnębiający [i] paraliżujący pod każdym względem” – pisze Ramshaw. „Modlę się, aby lekcje, które z tego wyciągnęliśmy — o chorobach i zdrowiu, o równości i dysproporcjach, o tym, jak żyjemy i jak pracujemy — są trwałe”.