Rozmowy z dziećmi o wojnie i przemocy na świecie

Rozmowy z dziećmi o wojnie i przemocy na świecie

autorstwa Sheldona Bermana, Sama Dienera, Larry'ego Dieringera i Lindy Lantieri


Edukatorzy Odpowiedzialności Społecznej przygotowali ten poradnik dla dorosłych, którym zależy na komunikowaniu się z młodymi ludźmi w trudnych sprawach świata. 1. Ile relacji medialnych o tragediach lub wojnach jest zdrowa dla dzieci do oglądania?
To zależy od wieku i dojrzałości dzieci. Rodzice mogą uznać, że niektóre programy i tematy są nieodpowiednie. Jeśli jednak dzieci będą oglądać programy o wojnie, zalecamy, aby obejrzeli je rodzic lub opiekun. Później wspólna rozmowa o reakcjach na relację i ogólnie o odczuciach związanych z wydarzeniem może pomóc dzieciom zrozumieć to, co słyszą i widzą. Istnieje wiele badań, które mówią, że oglądanie w telewizji relacji z przemocy lub tragicznych wydarzeń jest skorelowane ze zwiększonymi prawdopodobieństwem wystąpienia objawów pourazowych w późniejszym okresie, dlatego ważne jest, aby ograniczyć liczbę relacji telewizyjnych oglądanych przez dzieci, niezależnie od wieku. Szczególnie ważne jest ograniczenie kontaktu małych dzieci z obrazowymi obrazami przemocy.

2. Jak mogę ocenić, czy dziecko jest gotowe do rozmowy o trudnych wydarzeniach?
Większość dzieci w wieku od czterech do pięciu lat i starszych byłaby wdzięczna za rozmowę z dorosłymi, którym ufają. W mediach codziennie toczą się dyskusje na trudne tematy i prawdopodobnie dzieci o nich wiedzą. Jednak jest również całkiem prawdopodobne, że mają pewne wątpliwości co do faktów i skali niebezpieczeństwa, z jakim mają do czynienia. Młodsze dzieci często łączą fakty i łączą je z własnymi doświadczeniami w zaskakujący sposób, który może zwiększyć ich poczucie strachu, wierząc na przykład:„Samoloty mają bomby w telewizji, więc samoloty nad moim domem też mają bomby”. Często mają błędne informacje, pytania i silne uczucia. Często dzieci niechętnie dzielą się swoimi pytaniami i obawami z dorosłymi. Z tego powodu zalecamy, aby dorośli stworzyli dzieciom przestrzeń do dzielenia się swoimi obawami.

3. Jak otworzyć temat z dziećmi?
Słowem kluczowym jest tutaj słuchanie. Większość ekspertów zgadza się, że najlepiej nie otwierać rozmowy z dziećmi, wygłaszając im wykład – nawet nieformalny, wprowadzający – na temat konkretnej tragedii, która pojawia się w wiadomościach. Nie obciążaj dzieci informacjami, na które mogą nie być gotowe. Najlepszym podejściem jest uważne słuchanie spontanicznych pytań i komentarzy dzieci, a następnie odpowiadanie na nie w odpowiedni, wspierający sposób. Niech obawy dzieci własnymi słowami wyznaczają kierunek i głębię dyskusji. Jeśli nie poruszają tematu, możesz zaprosić rozmowę, zadając pytanie. Możesz zapytać młodsze dzieci, na przykład:„Czy słyszałeś coś o kraju zwanym Irakiem?”

4. Czy nie będzie to po prostu bardziej przestraszyć dzieci, jeśli o tym porozmawiamy?
Nie, nie, jeśli słuchasz dzieci i reagujesz w sposób wspierający, wrażliwy na to, co słyszysz. Bez względu na to, jak przerażające są niektóre uczucia, o wiele bardziej przerażające jest myślenie, że nikt nie chce o nich mówić. Jeśli poprzez milczenie komunikujemy, że ten – lub jakikolwiek inny temat – jest zbyt przerażający lub denerwujący, by o nim rozmawiać, wówczas dzieci, które na nas polegają, mogą doświadczyć dodatkowego strachu, że nie jesteśmy w stanie się nimi zająć. Szczególnie małe dzieci muszą czuć się bezpiecznie, wiedząc, że dorośli w ich życiu mogą poradzić sobie z trudnymi tematami i głębokimi uczuciami i są gotowi pomóc im zrobić to samo.

5. A jeśli dzieci nigdy nie poruszą tego tematu? Czy powinienem po prostu poczekać, czy jest coś, co mogę zrobić?
Niektóre dzieci mogą nie poruszać tematów, ponieważ naprawdę nie są zainteresowane; inni mogą nigdy nie poruszyć tego tematu, nawet jeśli ma to na myśli; niektórzy boją się zdenerwować rodziców lub nauczycieli przez wychowanie; podczas gdy inni są zbyt przytłoczeni swoimi uczuciami, aby rozpocząć dyskusję. Jako dorośli możemy przynajmniej spróbować ocenić, jak czują się dzieci, aby zdecydować, czy dyskusja jest odpowiednia.

Dzieci, które mają problemy, ale mają trudności z wypowiadaniem się o swoich obawach, mogą wymagać szczególnej uwagi. Pomocne może być, jeśli sami delikatnie rozpoczniemy rozmowę. Możesz zadać pytania otwierające, takie jak:„Jak się czujesz w związku z tym, co dzieje się na świecie?” Później możesz zapytać:„O czym ty lub twoi przyjaciele myślicie i rozmawiacie w kontekście sytuacji na świecie?” Bez względu na to, jaka jest ich reakcja, musimy uważnie i uważnie słuchać tego, co mają do powiedzenia nasze dzieci.

6. To takie bierne uczucie, gdy tylko słucham. Czy właściwe jest mówienie dzieciom, jak się czuję?
Istnieje kilka pułapek w bezpośrednim dzieleniu się z dziećmi uczuciami związanymi z przemocą. Poważną sprawą jest to, że możemy obciążyć ich naszymi dorosłymi troskami, podnosząc w ich stronę nowe pytania i obawy, zamiast pomagać im w radzeniu sobie z pytaniami i obawami, które już mają. Czasami dzieci czują, że muszą zaopiekować się nami i naszymi uczuciami. Innym jest to, że możemy odciąć wyrażanie tego, co jest w ich umysłach iw ich sercach, gdy jesteśmy pochłonięci wyrażaniem tego, co jest w naszych, iw ten sposób tracimy możliwość słuchania tego, co dzieci chcą nam powiedzieć. Możemy po prostu przyłapać się na tym, że rozmawiamy ponad ich głowami, odpowiadając na pytania, które nie zostały zadane, dostarczając informacji, które nie są przydatne, zaspokajając naszą potrzebę „dania” dzieciom czegoś zamiast zaspokajania ich potrzeby bycia wysłuchanym i zrozumianym. Nie chcielibyśmy przekazać wiadomości, że to, co mają do powiedzenia, nie jest ważne.

Nie oznacza to jednak, że musimy być pasywni – dobre słuchanie to bardzo aktywny proces. Po uważnym wysłuchaniu może być właściwe, abyśmy zareagowali w sposób, który zapewni, że dorośli w ich życiu troszczą się i starają się promować bezpieczeństwo, ochronę i pokój. Możemy również chcieć powiedzieć, że podzielamy niektóre z tych samych uczuć i przypominamy dzieciom, że będziemy razem w tych trudnych czasach.
Powrót do góry

7. Jak mogę słuchać dzieci w najbardziej efektywny i pomocny sposób?
Kiedy słuchasz dzieci, pokaż, że jesteś zainteresowany i uważny. Postaraj się zrozumieć, co mówią z ich punktu widzenia. Nie osądzaj tego, co mówią, bez względu na to, jak głupio lub nielogicznie może to na początku zabrzmieć. Jeśli czegoś nie rozumiesz, poproś o wyjaśnienie. Okazuj im szacunek i ich pomysły.

Jak wiedzą rodzice, nauczyciele i opiekunowie, dzieci nie zawsze potrafią wyrazić to, co mają na myśli lub co czują, a to, co mówią, nie zawsze oznacza dla nich to samo, co dla dorośli ludzie. Czasami potrzeba trochę delikatnego sondowania, aby dowiedzieć się, co dzieje się za pierwszymi słowami, które wypowiadają. Komentarze takie jak:„To ciekawe, czy możesz mi powiedzieć więcej na ten temat?” lub "Co masz na myśli przez...?" lub "Jak długo się czujesz...?" to przykłady sposobów na uzyskanie większej ilości informacji od dzieci bez oceniania, co mówią, jako słuszne lub niesłuszne.

Jeśli wydaje się, że mają problemy z wyjaśnieniem czegoś, może być szczególnie przydatne i uspokajające, gdybyś pomógł im podsumować i skoncentrować ich obawy. Na przykład możesz powiedzieć:„Chcesz powiedzieć, że boisz się, że rząd iracki może nas zaatakować?” Albo:„Więc martwisz się, że dzieci mieszkające w miastach zostaną zbombardowane?” Albo:„Słyszałeś, że Saddam Husajn zrobił straszne rzeczy Irakijczykom i chcesz wiedzieć, czy to prawda?” Wyjaśniające pytania i stwierdzenia pomagają dzieciom uporządkować ich pomysły i uczucia oraz pokazać im, że zostały wysłuchane i szanowane, bez zakłócania ich procesu myślenia.

Dobre słuchanie wymaga również zwracania bardzo uważnej uwagi na rzeczy, których dzieci mogą nie mówić. Bądź świadomy ich niewerbalnych komunikatów – mimiki, wierceń, gestów, postawy, tonu głosu lub innych – które wskazują, że mogą być obecne silne emocje.

Dzieci dodają otuchy, gdy dorośli przyznają, że ich uczucia są w porządku. Komentarz taki jak:„Wydajesz się smutny, kiedy o tym rozmawiamy. Ja też jest mi smutno” mówi dziecku, że uczucia są nie tylko normalne i zrozumiałe, ale że Ty też masz podobne uczucia i nadal jesteś w stanie sobie z tym poradzić.

8. Co zrobić, jeśli dzieci nie chcą rozmawiać o tych sprawach?
Jeśli zadajesz dobre pytania wstępne, a dziecko wyraźnie nie jest zainteresowane rozmową o pewnych sprawach, nie naciskaj. Ponownie, ważne jest, abyśmy komunikowali dzieciom nasz szacunek dla tego, jak się czują. Obejmuje to poszanowanie ich prawa do nierozmawiania o czymś, o czym nie czują się gotowi do rozmowy. Są dzieci, które po prostu nie przejmują się tymi sprawami i nie ma powodu, aby zmuszać je do tej świadomości. W przypadku innych dzieci dzielenie się tym, co czują, może być łatwiej wyrażone w innym medium niż rozmowa, na przykład poprzez zabawę lub rysunki.

Niektóre dzieci niechętnie rozmawiają o brutalnych wydarzeniach, ponieważ odczuwają strach i dezorientację przytłaczają ich lub nie są pewni, że dorośli będą w stanie usłyszeć ich obawy i odpowiedzieć na nie w sensowny sposób. Nastolatkowie mogą być bardziej niechętni do rozmowy, jeśli widzą, że ich rodzice i/lub nauczyciele mają różne opinie. Mogą myśleć, że dorośli w ich życiu będą próbowali narzucić im swoje przekonania. Ci młodzi ludzie muszą wiedzieć, że drzwi do komunikacji są otwarte, kiedy są gotowi. Jednym ze sposobów poinformowania ich o tym może być powiedzenie czegoś w stylu:„Czy ty i twoi przyjaciele rozmawiacie o tym, co dzieje się w Iraku? Bardzo chciałbym usłyszeć o tym, co myślisz. Daj mi znać, jeśli chcesz porozmawiać. "

Bądź świadomy sygnałów, jakie małe dzieci wysyłają podczas zabawy, rysowania i pisania, spontanicznych rozmów i innych sposobów, w jakie mogą komunikować się na temat swoich zainteresowań. Małe dzieci często używają zabawy zamiast słów, aby zrozumieć, co słyszą, a obserwowanie ich podczas zabawy może dać nam ważne wskazówki dotyczące ich myśli i uczuć. Szczególnie w przypadku małych dzieci należy pamiętać o innych oznakach, które mogą oznaczać, że są zestresowane, takich jak:drażliwość, zaburzenia snu, problemy z separacją i regresja w ostatnich osiągnięciach rozwojowych. Podobnie, jeśli obserwujesz, jak dzieci rysują jedną brutalną scenę po drugiej, podsłuchujesz rozmowy, w których wydają się nienaturalnie zaniepokojone przemocą i beznadziejnością, lub jeśli twoje dzieci wydają się w jakikolwiek sposób pochłonięte obrazami zniszczenia, to jest właściwe, abyś wiedział, że zauważyłeś to i zastanawiasz się, czy mogliby powiedzieć ci o tym więcej. Kieruj się własnym osądem i uważnie słuchaj tego, co mają do powiedzenia.

Kiedy już naprawdę posłuchasz tego, co myśli i serce dziecka, będziesz w znacznie lepszej pozycji, aby na nie odpowiedzieć.

9. Jak radzić sobie z różnymi emocjami, jakie mogą mieć dzieci w związku z tymi problemami?
To naturalne i zdrowe, że istnieje szeroki zakres emocji związanych z konkretnym konfliktem. Niektóre dzieci będą smutne, niespokojne, a nawet przestraszone o bezpieczeństwo własnej rodziny; inni będą zdezorientowani, jak nadać sens wydarzeniom; a inni będą mieli niewielką reakcję. Niektórzy zareagują z ekscytacją i oczekiwaniem, podczas gdy inni będą mieli mieszankę emocji – na przykład strach, smutek i zmartwienie. Niektórzy zareagują gniewem na działania rządu Iraku i/lub USA prowadzące do wojny lub w jej trakcie.

Głębokie uczucia nie są nietypowe dla dzieci próbujących pogodzić się ze śmiercią i cierpieniem oraz powodami, dla których ludzie uciekają się do przemocy. Naszą rolą jako dorosłych jest pomaganie im w odkrywaniu tych uczuć.

Uczucia dzieci będą na ogół związane z problemami rozwojowymi, które są dla nich najbardziej palące. W przypadku dzieci w wieku przedszkolnym zwykle będą to kwestie separacji i bezpieczeństwa. Dla starszych uczniów szkół podstawowych i gimnazjalnych będzie to kwestia sprawiedliwości i troski o innych. W przypadku nastolatków często wiąże się to z dylematami etycznymi wynikającymi z sytuacji.

Uważne słuchanie i dostrzeganie, jakie mogą być podstawowe problemy, pomoże Ci uzyskać bardziej produktywne odpowiedzi. W niektórych obszarach, takich jak troska o bezpieczeństwo osobiste, możemy zapewnić poczucie bezpieczeństwa, przygotowując z dziećmi konkretne plany dotyczące tego, co powinniśmy zrobić w przypadku zagrożenia. W innych przypadkach naszą rolą powinien być słuchacz. Samo słuchanie może być uspokajające dla dzieci.

Niektórzy uczniowie mogą być podekscytowani doniesieniami o zwycięstwach wojskowych lub zdenerwowani doniesieniami o porażkach. Ostrożność przed eupohorią lub przygnębieniem we wczesnych stadiach bitew lub wojen jest uzasadniona, o czym świadczy pobieżne spojrzenie na historię niespodziewanych zwrotów w czasie działań wojennych. Pomaganie uczniom w kwestionowaniu uproszczonego myślenia typu wygrana-przegrana jest również ważne (patrz pytanie 25), ponieważ rzeczywistość jest często bardziej skomplikowana. Starsi studenci mogą na przykład chcieć przeczytać Drugie Przemówienie inauguracyjne prezydenta Lincolna, gdy próbował on sięgnąć, nawet na skraju zwycięstwa, aby opatrzyć rany wojenne.

Inni studenci mogą zafascynować się technicznymi możliwościami sprzętu wojskowego. Warto promować zgłębianie zasad naukowych i inżynieryjnych, jednocześnie komplikując uczniom myślenie, zachęcając ich do zrozumienia ludzkich konsekwencji przemocy dla wszystkich stron.

Zamknięcie dyskusji o uczuciach bywa czasem trudne. Zamiast próbować podsumować lub fałszywie uspokoić dzieci, najlepiej jest po prostu podziękować im za tak głębokie dzielenie się i potwierdzić, jak bardzo Ty i oni troszczą się o innych i otaczający ich świat. Możesz wyrazić, że to właśnie ta troska sprawia, że ​​czujesz się bardziej pełna nadziei i dodaje sił.

Aby być tam dla naszych dzieci, przydatne może być również znalezienie sposobów na dogłębną rozmowę z:i otrzymać wsparcie od innych dorosłych w naszym życiu. Na przykład nauczyciele w niektórych szkołach po 11 września 2001 r. utworzyli szkolne grupy dyskusyjne dla pracowników szkół, aby słuchać i wspierać się nawzajem.

Uczniowie również będą mieli szeroki wachlarz opinii na temat wojny. Proszę zapoznać się z sekcją trzecią tego przewodnika (pytania 20 i powyżej), aby uzyskać sugestie dotyczące promowania konstruktywnych dialogów.
Powrót do góry

10. Jak mam odpowiedzieć po wysłuchaniu obaw dzieci? Czy pomocne jest podanie im faktów?
Najlepiej nie wtrącać się i nie mówić dzieciom wszystkiego, co myślimy lub wiemy o konkretnej sytuacji, nawet po tym, jak usłyszeliśmy, co mają na myśli. Niemniej jednak możemy udzielić wielu pomocnych odpowiedzi. Niezależnie od naszej reakcji, ważne jest, abyśmy zapewnili dzieciom, na których nam zależy.

Po pierwsze, możemy odpowiedzieć na oczywiste elementy dezinformacji, które podjęli i pomóc im odróżnić fantazję od rzeczywistości. Kiedy wysłuchamy tego, co myślą i czują, możemy delikatnie skorygować ich dezinformację, wypowiadając oparte na faktach oświadczenia. Na przykład, w odpowiedzi na powszechnie panujące wśród młodych studentów przekonanie, że 11 września 2001 r. wysokie budynki wielokrotnie zawalały się w wielu lokalizacjach, mogliśmy ich poinformować:„Nawet jeśli widzieliście, jak wiele razy upada World Trade Center, odtwarzają w telewizji zdjęcia tych samych dwóch upadających budynków, zdarzyło się to pewnego dnia w Nowym Jorku”.

Możemy również odpowiadać na bezpośrednie pytania dzieci w prosty i bezpośredni sposób . Dziecko, które pyta:„Czym są inteligentne bomby?” lub „Co to jest terrorysta?” zasługuje na merytoryczną odpowiedź. Jeśli uważasz, że w tym pytaniu jest coś więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka – leżące u podstaw zamieszania lub niewyrażonego niepokoju – zadaj pytanie otwarte, aby określić, co może się z nimi stać, a następnie uważnie słuchaj. Zachowaj krótkie i proste odpowiedzi. Daj dzieciom szansę odpowiedzi na każdy z twoich komentarzy, zanim powie więcej. Idź w ślad za pytaniami dzieci i nie podawaj więcej informacji, niż jest to wymagane. Odejście na własną rękę jest łatwą pułapką, w którą dorośli mogą wpaść, odpowiadając na pytania dziecka.

Odpowiedzi na niektóre pytania, które zadają dzieci, nie zawsze są jasne i proste. Niektóre są znacznie głębsze. Kiedy dzieci zadają takie pytania jak:„Jak to możliwe, że mamy wojnę?” lub „Co się stanie, gdy wojna się skończy?” możemy wyjaśnić, że niektórzy ludzie myślą o tym w inny sposób, a inni w inny sposób. Możemy zapytać:„Co myślisz?” Ważne jest, aby dzieci słyszały, że istnieją różnice zdań i różne sposoby postrzegania konfliktu.

Wreszcie możemy dać naszym dzieciom możliwość dalszego zgłębiania swoich pytań i wyciągania wniosków z tego konfliktu. Dzieci często wykorzystują zabawę, aby dalej badać i analizować to, co słyszą w związku z przemocą. Na przykład zabawy wojenne są powszechnym zjawiskiem, zwłaszcza wśród młodych chłopców. Niektóre szkoły decydują, że zabawy wojenne nie są odpowiednie na terenie szkoły. Jeśli twoja szkoła zakazuje zabaw wojennych, ważne jest, aby znaleźć inne sposoby, w których dzieci wiedzą, że jest w porządku, aby dowiedzieć się, co słyszą, przy wsparciu dorosłych, na przykład poprzez rysunki i dyskusje. Jeśli dzieci biorą udział w zabawie wojennej, możemy to wykorzystać jako okazję, aby dowiedzieć się, co myślą i omówić, co ta gra dla nich oznacza. Niektóre dzieci utknęły w ciągłym naśladowaniu tych samych brutalnych działań. Aby zabawa spełniała potrzeby dzieci, musi ewoluować i stawać się bardziej skomplikowana. Zapewnienie otwartych rekwizytów, takich jak glina, sprzęt ratunkowy i zabawkowe artykuły medyczne, może pomóc młodym ludziom w przejściu na tę zmianę.

W przypadku starszych dzieci i młodzieży konflikty, takie jak wojna w Iraku oraz wydarzenia 11 września 2001 r. i później, poruszają ważne kwestie dotyczące korzeni przemocy, sposobów najlepszego rozwiązywania konfliktów oraz jak zwiększyć bezpieczeństwo. W przypadku nastolatków zaniepokojonych własnym potencjalnym zaangażowaniem w wojnę rodzi to pytania o ich własne opcje i wybory. Są to ważne kwestie, o których młodzi ludzie powinni rozmawiać i przemyśleć z dorosłymi, którym ufają.

Jednocześnie młodzi ludzie mogą czerpać nadzieję, ucząc się rozwiązywania konfliktów i rozwijając konkretne umiejętności pokojowego rozwiązywania konfliktów we własnym życiu. Jest to dla nich okazja do zbadania alternatywnych sposobów rozwiązywania konfliktów i sposobów, w jakie nawet gdy konflikt staje się gwałtowny, ludzie nadal pracują nad jego rozwiązaniem. Ponadto warto byłoby, gdyby zastanowili się, w jaki sposób mogą podjąć konstruktywną reakcję, która promuje pokój i bezpieczeństwo w ich szkołach i dzielnicach.

11. Mam mocne opinie na temat tego, co się dzieje. Czy warto dzielić się moimi przekonaniami z dziećmi?
Ponieważ opinie dorosłych w życiu dziecka mają duże znaczenie (zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci), zalecamy skupienie się na tym, co dziecko myśli i czuje. Wyrażanie opinii, zwłaszcza na wczesnych etapach dyskusji, może blokować otwartą komunikację, uniemożliwiając dzieciom, które mogą mieć różne opinie, otwarcie się nimi dzielić i dyskutować z obawy przed dezaprobatą. Może to również skierować uwagę dziecka na myślenie, że może potrzebować dbać o twoje uczucia, zamiast odkrywać własne. Ponieważ większość starszych dzieci i tak jest świadoma opinii rodziców, być może ważniejsze jest pomaganie dzieciom w krytycznym myśleniu o wielu punktach widzenia i wyciąganiu własnych wniosków.

Jednak ważne jest, aby przekazać dzieciom wartość wysłuchiwania innych punktów widzenia i szacunku dla osób, które je wyznają. Pomaganie dzieciom zrozumieć, że na przykład kwestia przemocy jest złożona, pozwala im poczuć, że ich opinie mogą przyczynić się do naszego zrozumienia problemu. Zalecamy podkreślenie wagi przeanalizowania przez nich różnych punktów widzenia, a także własnego, oraz nauczenia się doceniania tego, co każdy z nich ma do zaoferowania.

Różnica zdań może być bardzo zdrowa i jest czymś, z czego mogą się uczyć zarówno dorośli, jak i dzieci. Często jednak te różnice przeradzają się w bezproduktywne kłótnie, w których zarówno dorosły, jak i dziecko okopują się na swoich pozycjach. Konstruktywny dialog zaczyna się od solidnego słuchania i szczerego wysiłku, aby zrozumieć zarówno to, co mówi druga osoba, jak i przekonania, które leżą u podstaw jej punktu widzenia. Ważne jest, aby unikać stwierdzeń, które kategorycznie odrzucają opinie nastolatka, takich jak:„Kiedy dorośniesz, zrozumiesz”. lub „Nie wiesz, o czym mówisz”. Zamiast tego powtórz to, co powiedziało dziecko, aby upewnić się, że to rozumiesz. Słuchaj uważnie punktu widzenia dziecka i zadawaj pytania, które pomogą mu go wyjaśnić. Zamiast natychmiast sprzeciwiać się stwierdzeniom, z którymi się nie zgadzasz, możesz zadawać pytania, które pomogą ci lepiej zrozumieć perspektywę dziecka.

Istnieją pełne szacunku sposoby niezgody, które możesz modelować, wyrażając swoje różnice w formie:„Doświadczam rzeczy inaczej. Myślę, że…” zamiast mówić dziecku, że jest zło. Celem w końcu nie jest dyktowanie dzieciom opinii, ale raczej pomaganie im w krytycznym myśleniu i podejmowaniu własnych uzasadnionych decyzji w kontrowersyjnych kwestiach. Na koniec pomóż dziecku zrozumieć, że opinie danej osoby mogą się zmienić i że decyzja podjęta dzisiaj może być inna jutro, po dodaniu nowych pomysłów i informacji.

12. Jak mogę rozmawiać z dziećmi, jeśli czuję, że moje własne zrozumienie faktów i problemów jest niewystarczające?
Na szczęście nie musimy być ekspertami ani znać wszystkich faktów, aby słuchać dzieci. Pytania bardzo małych dzieci rzadko wymagają skomplikowanych technicznych odpowiedzi. Kiedy starsze dzieci proszą o informacje, których nie mamy, dobrze jest powiedzieć coś w stylu:„To ciekawe pytanie i nie znam odpowiedzi. Jak możemy się tego wspólnie dowiedzieć?” Proces ustalania, skąd wziąć informacje, i przechodzenia przez kroki, aby je uzyskać, może być bardzo uspokajającym doświadczeniem dla dzieci, zwłaszcza gdy uczestniczy w nich zaufana osoba dorosła. W małym, ale znaczącym stopniu to doświadczenie może pokazać młodym ludziom, że istnieją uporządkowane sposoby rozwiązywania problemów i że świat nie jest poza naszym zrozumieniem. Jeśli pytania dziecka nie nadają się do tego rodzaju procesu badawczego, równie skuteczne jest powiedzenie czegoś w stylu:„Nie znam odpowiedzi na to pytanie i nie jestem pewien, czy ktokolwiek zna. Wiem jednak, że że wielu myślących ludzi na całym świecie ciężko pracuje, aby zrozumieć ten problem”.

13. Jak mogę uspokoić i pocieszyć dzieci, kiedy sam nie czuję nadziei?
Z jednej strony dorośli z pewnością powinni przyznać, że oni również są zaniepokojeni stanem świata. Z drugiej strony nie wolno nam narzucać naszych uczuć dzieciom. Jeśli naprawdę wierzysz, że twoje własne obawy mogą być przytłaczające dla dzieci w twoim życiu, możesz poszukać systemu wsparcia dla dorosłych. Może to być grupa innych dorosłych o podobnych uczuciach, którzy muszą podzielić się swoimi obawami i pytaniami i przedyskutować je. Jeśli grupa wsparcia nie jest praktyczna, możesz znaleźć kompetentną, troskliwą osobę, z którą możesz porozmawiać, aby uporządkować swoje uczucia. Wtedy łatwiej jest oferować dzieciom rzeczywistą pomoc.

14. Co mogę powiedzieć, że jest zarówno pocieszające, jak i uspokajające?
Samo słuchanie dzieci dodaje otuchy. Dzięki swojej zdolności do spokojnego słuchania, nawet obaw, które mogą wydawać się nierealne, komunikujesz, że ich obawy nie są zbyt przerażające, by sobie z nimi poradzić. Próbując zrozumieć dzieci, komunikujesz, że ich uczucia nie są ani nienormalne, ani głupie, i zapewniasz, że nie są sami ze swoimi troskami.

Możesz także pomóc dzieciom znaleźć sposób na wyjście z pozycji bezsilności. Możesz im szczerze powiedzieć, że ich obawy są całkiem zdrowe, ponieważ troska ludzi jest pierwszym krokiem do zrobienia czegoś, co uczyni świat bezpieczniejszym. Najskuteczniejszym antidotum na niepokój, strach lub bezsilność jest działanie. Zaangażuj ich w rozmowę na temat sposobu, w jaki ich szkoła pracuje nad uczynieniem jej bardziej pokojowym miejscem i zbadaj, w jaki sposób mogą być aktywną częścią wysiłków na rzecz stworzenia pokojowej społeczności w swojej szkole, domu i sąsiedztwie. Możesz również zaangażować ich w pisanie listów do członków Kongresu, lokalnej gazety lub rządów na całym świecie, aby wyrazić ich uczucia i poglądy na temat wojny.
O Educators for Social Responsibility

Educators for Social Responsibility (ESR) to krajowa organizacja non-profit założona w 1982 roku. Naszą misją jest uczynienie z nauczania odpowiedzialności społecznej podstawowej praktyki w edukacji aby młodzi ludzie rozwijali przekonania i umiejętności kształtowania bezpiecznego, zrównoważonego, demokratycznego i sprawiedliwego świata.

ESR jest krajowym liderem w reformowaniu edukacji. Nasza praca obejmuje obszary uczenia się społecznego i emocjonalnego, edukacji charakteru, rozwiązywania konfliktów, edukacji różnorodności, zaangażowania obywatelskiego, programowania profilaktycznego, rozwoju młodzieży i doskonalenia szkół średnich. Oferujemy kompleksowe programy, rozwój personelu, konsultacje i zasoby dla dorosłych, którzy uczą dzieci i młodzież od przedszkoli do szkół średnich, w takich środowiskach jak szkoły podstawowe, ośrodki wczesnoszkolne i programy pozaszkolne. Publikujemy również wysokiej jakości materiały dla wszystkich osób zaangażowanych w życie młodych ludzi, w tym nagradzaną serię „Przygody w budowaniu pokoju” oraz bestsellerową serię edukacyjną dotyczącą rozwiązywania konfliktów. Możesz dowiedzieć się więcej o naszych nagradzanych zasobach i programach, odwiedzając nas pod adresem http://www.esrnational.org lub kontaktując się z nami pod numerem 1-800-370-2515.

Aby uzyskać więcej informacji na temat warsztaty i zasoby dotyczące rozwiązywania konfliktów, uczenia się społecznego i emocjonalnego, rozwoju charakteru, pokojowych szkół i doceniania różnorodności, zadzwoń do ESR pod numer 1-800-370-2515 lub wyślij e-mail na adres educators@esrnational.org.

Kredyty

Ten przewodnik, opublikowany przez Educators for Social Responsibility i napisany przez Sheldona Bermana, Sama Dienera, Larry'ego Dieringera i Lindę Lantieri, został zaadaptowany z Talking About War in the Persian Gulf (1991) przez Susan Jones i Sheldona Bermana. Dziękujemy następującym osobom za ich wkład w pomoc przy tej wersji przewodnika:Nancy Carlsson-Paige, Sherrie Gammage, Diane Levin, Carol Lieber, Jeff Perkins, Jennifer Selfridge i pozostałym pracownikom Educators for Social Responsibility, 23 Garden Street, Cambridge, MA 02138, (617) 492-1764.

Copyright 2003, Wychowawcy społecznej odpowiedzialności. Wszelkie prawa zastrzeżone. Zapytania dotyczące zgody na przedruk całości lub części tego przewodnika należy kierować do:Redaktor ds. pozwoleń, Educators for Social Responsibility, 23 Garden St., Cambridge, MA 02138. Prosimy o przesyłanie komentarzy na temat tego przewodnika lub e-mailem z zapytaniami dotyczącymi praw do przedruku, na adres:educators@esrnational.org.
Powrót do góry

Previous:

Next:

  • Dziecko bawi się zamiast raczkować:czy to normalne?
    Czasami wydaje się, że dzieje się to z dnia na dzień:pewnego dnia dzieci siedzą i próbują sięgnąć po swoje zabawki (lub, częściej, wszystko, czego nie powinny dostać w swoje ręce). A następnego dnia są… WŁĄCZONE. TEN. RUSZAJ SIĘ. Oczywiście w ruchu m
  • Żylaki powrózka nasiennego
    Słyszałeś o żylakach — tych spuchniętych żyłach, które czasami pojawiają się na nogach. Ale być może nigdy nie słyszałeś o żylakach powrózka nasiennego, co jest również obrzękiem żył. Żylaki powrózka nasiennego zdarzają się tylko facetom. To dlateg
  • Jak nianie radzą sobie ze świętami, kiedy ich pracodawcy mają inne przekonania
    W miarę zbliżania się świąt wiele niań znajdzie się w interesującej sytuacji:obserwując, jak rodziny angażują się w świąteczne tradycje lub praktyki, które nie są ich własnymi. Może to mieć charakter religijny (nie każdy świętuje Boże Narodzenie w st