• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Radzenie sobie z nadpobudliwym/impulsywnym zachowaniem

Strategie

Radzenie sobie z nadpobudliwym/impulsywnym zachowaniem

Życie z dzieckiem nadpobudliwym/impulsywnym jest niezwykle trudne. Te wskazówki pomogą.

Nałóż niezbędną strukturę (zasady, oczekiwania, ograniczenia/granice, pozytywne i negatywne konsekwencje, organizacja itp.) to jest absolutnie kluczowe dla zarządzania, dobrego samopoczucia i sukcesu Twojego dziecka.

Poznaj tendencje behawioralne i temperament swojego dziecka. Zrozum źródło tych zachowań, z którymi trudno sobie radzić. Dowiedz się wszystkiego, co możesz o ADHD i przejawach choroby. Ta wiedza i świadomość są tak ważne dla osób żyjących z ADHD. Pomaga nam być bardziej tolerancyjnym i empatycznym oraz zachować poczucie humoru, kiedy naprawdę rozumiemy, że trudne zachowania nie są celowe, a brak kontroli impulsów i trudności w regulowaniu poziomu zachowania i aktywności są fizjologiczne, a nie umyślne.

Szukaj profesjonalnej pomocy i właściwej diagnozy.

Wdróż wszystkie możliwe interwencje i strategie, aby zapobiec problemom behawioralnym, które mogą wystąpić z powodu impulsywności dziecka i/lub nadpobudliwość.

Poszukaj oznak niepokoju dziecka, jego nadmiernej stymulacji, frustracji, trudności z siedzeniem, kontrolowania siebie itp. i interweniować wcześnie (tj. przekierować, usunąć z sytuacji, zmienić koncentrację, spróbować technik uspokajających, przypomnieć o nagrodach/konsekwencjach).

Naucz swoje dziecko strategii relaksacji i kontrolowania złości.

Kiedy Twoje dziecko nauczy się kilku strategii, często je ćwicz, modeluj ich użycie, podpowiadaj i podpowiadaj korzystać z tych strategii.

Złap swoje dziecko, gdy wykazuje odpowiednie zachowania i natychmiast nagradzaj. Na przykład stosuj pozytywne wzmocnienie, gdy Twoje dziecko:wykazuje dobrą samokontrolę, odpowiednio siedzi, na zmianę gra, wykazuje dobrą postawę sportową, wykonuje zadanie bez pośpiechu, nie przerywa itp. W szczególności zwróć uwagę na to, co zauważyłeś Twoje dziecko postępuje dobrze, dziękuj jej i nagradzaj ją.

Więcej strategii

Podejmij natychmiastowe działania i wyegzekwuj negatywne konsekwencje (tj. przerwa, utrata przywilejów, inne koszty reakcji), o których Twoje dziecko wie, że nastąpią w przypadku niewłaściwych zachowań .

Zapewnij czas i miejsce do wyciszenia się, opanowania i uniknięcia eskalacji konfliktu. (Dla Ciebie i Twojego dziecka.)

Skup się na zachowaniach. Ignoruj ​​drobne niewłaściwe zachowania lub te, które są po prostu irytujące i irytujące. Wyraźnie zajmij się ważnymi zachowaniami (tj. tymi, które są kwestią bezpieczeństwa, tymi, które naruszają prawa innych itd.).

Zapewnij dziecku jak najwięcej okazji do spotkań towarzyskich i zabawy z innymi dziećmi w sytuacjach, które nie obciążają jego zdolności do samokontroli. Na przykład zaproś przyjaciela do domu lub pozwól dziecku odwiedzić przyjaciela w jego domu na kilka godzin, a nie na cały dzień. Komunikuj się z rodzicami przyjaciela Twojego dziecka. Poinformuj ich, że mogą do Ciebie zadzwonić, jeśli pojawią się jakiekolwiek problemy.

Zachęcaj do zawierania przyjaźni i kontaktów z dziećmi, które są dobrymi wzorami do naśladowania.

Naucz swoje dziecko pozytywnych strategii rozwiązywania konfliktów, radzenia sobie i radzenia sobie z frustracjami oraz zatrzymywania się i myślenia przed podjęciem działania.

Przewiduj prawdopodobieństwo uszkodzenia przedmiotów i wypadków. Odpowiednio zorganizuj otoczenie, aby zminimalizować to zjawisko. Na przykład kup plastik, a nie szkło. Przenieś drogie, cenne przedmioty poza zasięg. Jeśli zdarzy się wypadek, zbagatelizuj go. Wyjaśnij, że wypadki się zdarzają i unikaj silnej reakcji.

W miarę możliwości modeluj cierpliwość, mówienie/niekrzyk, rozwiązywanie problemów i spokój.

Ściśle nadzoruj.

Zachęcaj swoje dziecko (i modeluj w rodzinie), jak wyrażać uczucia, dzielić się emocjami i rozmawiać o problemach i problemach. Trudno to zrobić w sytuacji, gdy emocje są wysokie. Jednak w późniejszym czasie – w bardziej uczącym momencie – jest to łatwiejsze i bardziej produktywne.

Skonfiguruj sytuacje, w których Twoje dziecko ma większe szanse na sukces. Na przykład nie zmuszaj go do siedzenia przy stole długo po jedzeniu. Naucz właściwego sposobu proszenia o usprawiedliwienie. Graj w gry, które angażują udział, bez konieczności nadmiernego czekania na kolejkę.

Graj razem w gry planszowe i inne gry — rozmawiaj i ucz, jak przegrywać grę — oraz znaczenie robienia tego w gronie rówieśników.

Zapewnij dziecku mnóstwo ćwiczeń i możliwości uwolnienia energii. Dzieci z ADHD często odnoszą większe sukcesy w sportach, takich jak piłka nożna (gdzie wszyscy biegają w grupie), w przeciwieństwie do bycia zapolowym w drużynie baseballowej (musi zostać i czekać, aż piłka do ciebie dotrze). Pływanie, lekkoatletyka, sztuki walki, taniec i gimnastyka to często doskonałe zajęcia fizyczne dla dzieci z ADHD, ponieważ uczą samodyscypliny i kontroli, koncentracji i skupienia oraz są mniej konkurencyjne niż wiele innych sportów.

Znajdź dla swojego dziecka każdą okazję do zbudowania obszarów siły i zainteresowania. Postaraj się zapewnić Twojemu synowi lub córce zajęcia, które są przyjemne i motywujące. Nie tylko zbuduje to poczucie własnej wartości i pewność siebie, ale również zmniejszy problemy behawioralne (ponieważ jest mniej prawdopodobne, że będziesz angażować się w niewłaściwe zachowanie podczas wykonywania czynności, które są zabawne).

Stosuj odpowiednie metody leczenia ADHD, które mogą znacznie zwiększyć szanse na sukces Twojego nadpobudliwego/impulsywnego dziecka. Monitoruj plan leczenia i dokonaj niezbędnych korekt.

Dostosuj swoje oczekiwania, aby były rozsądne. Wiedz, że zachowania Twojego dziecka są często takie, jak dużo młodsze dziecko. Zmień swoje nastawienie i nie oczekuj, że Twoje dziecko będzie w stanie „zachowywać się w swoim wieku”. Dziecko jest w stanie funkcjonować tylko wtedy, gdy jest w stanie to zrobić rozwojowo. Uwaga:Bardzo często dzieci z ADHD lepiej dogadują się i wolą bawić się z młodszymi dziećmi.

Wyciąg z Listy kontrolnej ADD/ADHD autorstwa Sandry Rief, mgr