• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

3 niet-onderhandelbare tips om zelfverzekerde kinderen op te voeden, uit de oudste culturen ter wereld

We kunnen er gerust van uitgaan dat alle ouders zelfverzekerde, empathische en veerkrachtige kinderen willen opvoeden. Het is ongetwijfeld een evoluerende reis, maar wat als we je zouden vertellen dat je het zou kunnen doen zonder te schreeuwen, zeuren of time-outs? Nu dat is een verheven doel.

Opvoedexpert en New York Times bestsellerauteur Michaeleen Doucleff, Ph.D., is klaar voor de taak:voor haar boek, Hunt, Gather, Parent , ze reisde de wereld rond (met haar 3-jarige dochter) en interviewde families uit de oudste culturen ter wereld over hun opvoedingsstijlen - een beetje zoals de blauwe zones van het ouderschap, als je bekend bent met het werk van Dan Buettner. In deze aflevering van de mindbodygreen-podcast deelt Doucleff enkele van haar verbazingwekkende bevindingen, en we hebben enkele van de hoogtepunten hieronder gepakt:

1. Jaag ze niet weg als ze geïnteresseerd zijn in klusjes.

"Een van de belangrijkste dingen is om een ​​kind nooit weg te jagen als ze interesse tonen in klusjes", verklaart Doucleff. "Peuters zullen komen en willen helpen met de was of het avondeten, en Amerikaanse ouders zullen vaak zeggen:'Nee, ga spelen.'" Na verloop van tijd zal dat kind gaan begrijpen dat ze niet tot deze teaminspanning behoren, waarvan Doucleff zegt dat ze in feite minder geneigd zijn om te helpen naarmate ze ouder worden. "De wens om te helpen en deel uit te maken van dit team verdwijnt meestal bij Amerikaanse kinderen rond de leeftijd van 6 of 7", voegt ze eraan toe.

Dat gezegd hebbende, stelt ze voor om je kinderen te laten bijdragen aan alles waar je aan werkt, ongeacht hun leeftijd. Beter nog:"Verander het karwei in een sociale gebeurtenis", zegt Doucleff. "Chat terwijl je opruimt en betrek ze er een beetje bij." En je hoeft ze ook geen gigantische taak te geven. De Maya-moeders waren zo goed in het kind de juiste taak te geven", zegt ze. "Alleen kleine dingen, zoals de pan roeren, de kruiden hakken, de stofzuiger halen... Dit motiveert kinderen omdat ze zien dat ze een bijdrage. En dat is veel motiverender dan lof."

Onderzoek toont aan dat kinderen deze intrinsieke motivatie hebben om te helpen - en extrinsieke beloningen ondermijnen deze neiging juist. Eén onderzoek toont zelfs aan dat 20-jarigen minder snel een tweede keer zouden helpen als ze daarna speelgoed kregen. Dus in plaats van beloningen of toelagen, kan het geven van de ruimte om bij te dragen al een heel eind komen.

2. Neem ze op in je wereld.

"Na de eerste reis naar Yucatán merkte ik dat de ouders in het weekend niets speciaal voor de kinderen deden", zegt Doucleff. Geen activiteiten, geen verjaardagsfeestjes, geen vaste speeldata - de kinderen hielpen gewoon mee in het huishouden. Natuurlijk speelden ze ook met andere kinderen:"Ze renden zelf het hele dorp door", vertelt Doucleff. De "volwassenenwereld" en de "kinderwereld" werden echter samengevoegd tot één.

Volgens Doucleff creëren mensen vaak werelden voor hun kinderen met kindgerichte activiteiten (de verjaardagsfeestjes, de danslessen, de activiteiten, enz.). "Dan zien ze dat hun doel in het gezin is om deze andere activiteiten te doen", merkt ze op. Terwijl als je een kind in jouw wereld uitnodigt, ze deel willen uitmaken van je team. "Ze zullen willen helpen met opruimen na het eten of 's ochtends de bedden opmaken, want als ze een deel van je wereld zijn en de hele tijd bij je zijn als je deze dingen doet, zien ze dat als hun rol in de familie te helpen."

Dat betekent natuurlijk niet dat ze nooit een speelafspraakje kunnen hebben of zich kunnen inschrijven voor dansles. Doucleff zegt alleen dat je hun agenda niet tot de rand moet vullen met kindgerichte activiteiten en ze af en toe in je eigen wereld moet uitnodigen.

3. Zet kinderen aan het denken.

Hoe vaak geef je commando's als je met je kind praat? Klim niet in die boom. Sla je broer niet. Speel niet met je eten. Doucleff kan het begrijpen, maar ze zegt dat commando's eigenlijk niet de beste methode zijn om je kind ervan te overtuigen het juiste te doen. "De Inuit-ouders zeggen dat zelden", legt ze uit. "Er zijn veel hulpmiddelen die Inuit-families gebruiken om kinderen aan het denken te zetten."

Ze zouden bijvoorbeeld zeggen:Wat denk je dat er gaat gebeuren als je in die boom klimt? Of misschien:Als je die stenen gooit, doe je je broer pijn. "Het doel hiervan is om het kind aan het denken te zetten en de juiste beslissing voor zichzelf te nemen", voegt Doucleff toe. "Het gaat ervan uit dat het kind keuzevrijheid heeft en dingen kan uitzoeken." Deze techniek is vooral handig voor kinderen met een sterke wil:ze willen het juiste doen, maar ze wil degene zijn die belt. Door de gevolgen van een actie uit te leggen in plaats van aan te nemen dat ze zullen doen wat je zegt, krijg je waarschijnlijk een beter (lees:rustiger) resultaat.

De afhaalmaaltijd.

Over het algemeen adviseert Doucleff om uw kinderen te vertrouwen en hun bijdragen te respecteren. Ja, kinderen zijn misschien kleine, opgroeiende mensen, maar dat betekent niet dat ze niet nadenkend zijn - ze kunnen het gewoon moeilijker hebben om die gedachten te uiten, en daarom hebben ze misschien een duwtje in de goede richting nodig.