Kinderen met ADD leren om te krijgen wat ze nodig hebben

Pagina 1

Kinderen met ADD leren om te krijgen wat ze nodig hebben Kinderen met adhd moeten leren hoe ze in hun fundamentele menselijke behoeften kunnen voorzien - of beloningen ontvangen - met productief, veilig en heilzaam gedrag, in tegenstelling tot het negatieve en vaak gevaarlijke gedrag dat ze doorgaans aannemen. Negatief gedrag, zoals pesten, ruzie maken, de les verstoren en serieuzere reacties zoals drugs- of alcoholmisbruik, promiscuïteit en criminele activiteiten, worden illusionair genoemd. omdat ze de illusie wekken dat ze aan de basisbehoeften van de mens voldoen, maar dat in feite niet doen. Er zijn positieve gedrag dat dezelfde uitbetalingen biedt als het illusionaire gedrag. Het kan nuttig zijn om het ADD-kind te laten zien dat negatief gedrag alleen maar vruchten lijkt af te werpen.

Opties optimaliseren
Psychologen hebben ontdekt dat kinderen en tieners met chronische gedragsproblemen consequent niet in staat zijn om legitieme manieren te vinden om dezelfde beloningen te krijgen als bij destructieve activiteiten. Er is een eenvoudige test om iemands neiging tot destructieve denkpatronen te meten. Je begint een verhaal maar stopt voor het einde met het verzoek dat de persoon het verhaal afmaakt. Het verhaal zou kunnen beginnen:"Er was een jongen die Johnny heette, en hij had altijd het gevoel dat hij anders was dan alle anderen omdat hij met gele ogen werd geboren. Hij had zichzelf als speciaal kunnen beschouwen. omdat de meeste mensen hem vertelden dat zijn ogen erg mysterieus waren en een speciale intensiteit hadden. Maar Johnny had een hekel aan deze functie over zichzelf...

"Maak het verhaal nu af."

De manier waarop het individu het verhaal voltooit, is nogal voorspellend voor hoe die persoon op uitdagingen reageert. De volgende stap in de beoordeling is om de proefpersoon te vragen een tweede uitgang toe te voegen; wanneer dat is afgerond, wordt om een ​​ander einde verzocht; Dan een andere. Een persoon met een gezonde benadering van het leven kan over het algemeen minstens drie verschillende eindes bedenken. Dit houdt in dat het individu het vermogen heeft om alternatief gedrag te vinden om met uitdagingen en stressvolle situaties om te gaan. Psychologen noemen dit cognitieve flexibiliteit .

Kinderen en volwassenen die moeite hebben om zich aan de regels te houden, of dat nu thuis, op school of in de samenleving is, hebben moeite om meer dan één einde te bedenken. Deze personen hebben moeite met het vinden van sociaal aanvaardbare manieren om de uitbetalingen te krijgen die ze willen. Het is jouw taak als ouder van een ADD-kind - of welk kind dan ook - om de jongere te helpen bij het leren identificeren van meerdere aanvaardbare opties die aan zijn behoeften voldoen.

De I-OPT-aanpak
In mijn klinische praktijk en lesgeven heb ik ontdekt dat kinderen snel kunnen leren om ander gedrag te kiezen met een methode die ik de I-OPT-benadering noem. De vier stappen die deze methode zijn naam geven zijn

  1. Ik illusiegedrag
  2. O bjectief gevoel, of uitbetaling, gezocht
  3. P mogelijke alternatieven
  4. T rial
Stel dat uw ADD-kind boos en haatdragend is jegens een leraar. De woede en wrok kwalificeren alsillusoir gedrag omdat ze Johnny niet helpen om de uitbetaling die hij wil op een acceptabele manier te krijgen.

De eerste stap in de I-OPT-methode voor de behandeling van dit negatieve gedrag is om het illusionaire gedrag te beschrijven:"Johnny, je lijkt erg boos te zijn op je leraar. Kun je me helpen begrijpen waarom je je zo voelt?" Johnny zou kunnen antwoorden:"Mevrouw Smith maakt me zo boos omdat ze van me verwacht dat ik al die wiskundige problemen oplos, en het duurt een eeuwigheid. Ze is zo oneerlijk."

Als kinderen weinig copingvaardigheden hebben (niet veel hebben dat), reageren ze gewoonlijk op een van de volgende twee proactieve manieren op stress en bedreiging:vechten of vluchten. Ten eerste proberen ze aan deze situaties te ontsnappen door te vermijden, te ontkennen of weg te rennen - vandaar het woord vlucht . In het tweede type worden ze boos, koppig en vijandig - vandaar de term gevecht .

De volgende stap is om te informeren naar het objectieve gevoel -- de uitbetaling -- het kind zoekt echt. "Ok, Johnny, laten we even doen alsof je zojuist heel boos bent geworden op de leraar. Hoe voel je je als je op dit punt komt?"

Johnny zou kunnen zeggen:"Ik zou me goed voelen omdat ik van mijn frustratie af zou komen en zij zou begrijpen hoe ik me voel."

De volgende stap is om het kind mogelijke alternatieven te laten overwegen dat zou hem het gewenste objectieve gevoel geven. Bijvoorbeeld:"Oké, Johnny, dus je wilt je op twee manieren voelen. Je wilt je minder gefrustreerd voelen en je wilt het gevoel hebben dat mevrouw Smith je beter begrijpt. Kun je behalve opblazen nog andere manieren bedenken waarop je je zou kunnen gedragen, en die dingen voelen?"

Johnny denkt even na over de vraag. "Nou, ik kan haar een brief schrijven en het haar vertellen, of ik kan haar gewoon vertellen hoe ik me voel."

Pagina 2

U kunt het kind helpen meer mogelijkheden te vinden. Een idee dat ouders hun kinderen in de loop van de tijd kunnen leren, is om de focus te verleggen van anderen de schuld te geven en de focus op hun eigen inspanningen te leggen. Johnny's moeder introduceerde het idee. Ze legde uit:"Misschien kun je iets proberen dat focustechnieken heet , die ze in vechtsporten onderwijzen, om je te helpen al je concentratievermogen te gebruiken. Zo hoef je je om niemand anders zorgen te maken dan jezelf. Het zal je de controle over je leven geven. Klinkt dat niet beter dan de hele tijd boos zijn?"

Johnny hield van het idee dat deze technieken vechtsporten werden genoemd, omdat hij deze concepten in films had zien optreden. Ik leerde hem dat de eerste stap in deze benaderingen was om zijn emoties uit de situatie te verwijderen, zodat hij al zijn bedoelingen op strategieën kon concentreren. Hij begreep onmiddellijk begrip na enkele repetities met verschillende scenario's, zoals een pestkop die hem bedreigde of een persoon die hem uitscheldt. (Jongeren leren dit principe meestal sneller dan volwassenen, omdat de werelden van jongeren eenvoudiger zijn.)

Toen Johnny het concept eenmaal onder de knie had, oefenden we focustechnieken waarbij een leraarsmodel betrokken zou zijn. De volgende dag belde ik zijn leraar en legde ons ons plan uit om Johnny deze aanpak met haar te laten oefenen, en ik legde ook uit dat mevrouw Smith haar rol zou spelen als "oefening" voor die dag. Mevrouw Smith was geweldig in haar begrip; en met volledige kennis dat de eerste proef zou een oefenrun zijn, ze hadden de volgende dag een ontmoeting.

Johnny was opgewonden tijdens zijn eerste oefensessie met de leraar (voor een groot deel dankzij de versterking van de leraar), en hij bleef zijn focustechnieken "oefenen", en werd zo een leraar voor andere studenten.

Niet alle dialogen met ADD-kinderen verlopen zo vlot als dat, maar je zou verbaasd zijn hoeveel dat daadwerkelijk doen. Dit is een oplossingsgerichte benadering van destructief gedrag. Samengevat:

  • Ik --Overweeg hetillusoire gedrag zonder kritiek en als een methode die het kind heeft gekozen om legitieme emotionele behoeften te bereiken.
  • O --Overweeg de objectieve gevoelens , de uitbetaling, het kind zoekt.
  • P --Overweeg mogelijke alternatieve opties dat zou hetzelfde resultaat opleveren.
  • T --Probeer ze uit.
Als voorbeelden worden enkele van de meest voorkomende gedragingen, gevoelens en alternatieven die ik heb waargenomen voor kinderen met ADD hieronder opgesomd.

Illusiegedrag Uitbetaling Gedragsalternatieven
Liegen Eigenwaarde Succes behalen door fysieke uitdagingen Passieve agressie Kracht Beheersing van interne dialoog en leertechnieken van positieve zelfspraak Drugsmisbruik Onafhankelijkheid Aanleren van veranderde bewustzijnstoestanden Pesten Aandacht Verantwoordelijkheid nemen voor anderen (bijvoorbeeld als verkeersleider)

Previous:

Next: