• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Dlaczego ten pro-sportowiec chce, abyś przestał pytać chłopców, jakim mężczyznami chcą być?

„Jakim typem mężczyzny chcesz być?”

To pytanie często otrzymywałem od wpływowych dorosłych w moim życiu:trenerów, nauczycieli, trenerów, mieszkańców miasta. Dziś mam silne odczucia odnośnie tego pytania lub sugestii. Przede wszystkim nie ufam tym, którzy o to proszą.

Środowiska, w których często stawiane jest to pytanie, to rywalizacja i przeciwności, chwile z przeciwnikiem. Krzyczy go trener na swoich zawodników podczas meczu, gdy drużyna przegrywa. Albo przez rodzica w jesienny dzień, kiedy dziecko zmęczy się po grabieniu liści wcześniej niż oczekiwano. Albo usłyszysz to na placu zabaw, gdy chłopiec potyka się i drapie sobie kolana, prosząc jednocześnie o to, by „być silnym” i powstrzymywać łzy.

W każdym z nich istnieje tarcie. Opór. To, czego nie ma w środowiskach, w których najczęściej słyszymy to pytanie, to kultywowanie miłości, współczucia i życzliwości. Pytanie prawie sugeruje:„To nie jest czas ani miejsce na to”.

Prawdę mówiąc, jest to dokładny czas i miejsce na to. Ale nie wierzę, że ci, którzy zadają to pytanie, wierzą, że istnieje równość między tymi cechami a byciem mężczyzną.

Pokolenie mężczyzn zadających to pytanie młodym, wrażliwym chłopcom dorastało w środowiskach, w których mężczyźni byli głównymi osobami zarabiającymi, a kobiety pełniły tradycyjne obowiązki związane z prowadzeniem domu i macierzyństwem. Oczekiwanie na to, co to znaczy być mężczyzną, ewoluowało z biegiem czasu, od bohaterów wojennych przez zwycięzców Heismana po prezesów jednorożców. Ale bez względu na jego obecny smak, podstawowy ideał wznosi formę egoistycznego machismo, która jest niebezpieczna dla dojrzewających mężczyzn i tych, z którymi wchodzą w interakcje.

Chciałbym wiedzieć. Jako były zawodowy sportowiec, moja ewolucja w tej rozmowie sięgała więcej niż po pas. W wieku 16 lat byłem kapitanem reprezentacji USA do lat 18, w wieku 22 lat ukończyłem z dwoma stopniami uniwersytet ligi bluszczowej, a w wieku 25 lat przeszedłem na emeryturę po trzech i pół sezonach profesjonalnej lekkiej atletyki, w których zostałem mistrzem Francji. szykuj się do reprezentacji Włoch i graj przez wstrząsy mózgu, rozdzielone ramiona i przepukliny dysków, ponieważ to był „typ mężczyzny, jakim chciałem być”. Albo pomyśl chciałem być.

Moją pozycją jako obrońcy było oddzielenie ofensywnego gracza od krążka, co zrobiłem fizycznie z czystą siłą. Podczas każdego z moich trzech sezonów w sporcie zawodowym prowadziłem również każdą z moich drużyn w walkach, co jest dozwolone w sporcie hokejowym. Przez trzy dekady całe moje istnienie było w sporcie, który szczycił się stoicyzmem, wytrzymałością i brutalnością. Naiwnością byłoby sądzić, że moja postawa sportowca nigdy nie opuściła areny.

Uważałem, że moja wartość opiera się na fizycznej dominacji nad innymi przez całe życie i nie dojrzała, ponieważ nie było głosów nawołujących do rozwoju innych emocji i cech.

To był człowiek, którym chciałem być. To był człowiek, którego chcieli, abym był moim trenerem.

Kiedy nadal poddajemy młodych chłopców postawom i przekonaniom o męskiej dominacji, nierównościom płci i błędnie przypisywanym wartościom w zakresie cech emocjonalnych, jest mało prawdopodobne, aby nasze dzieci rozwijały się inaczej. Kiedy pytamy:„Jakim typem mężczyzny chcesz być?” komunikujemy, że cenimy pewne zachowania lub cechy u naszych mężczyzn bardziej niż innych. Co więcej, poddajemy naszych młodych ludzi dostosowywaniu się do tych poprzednich ideałów, próbując zadowolić naszych starszych.

Rozważ relację między osobą pytającą a podmiotem, który odpowiada. Osoba pytająca jest albo autorytatywną osobą, albo postrzegana jako jedna przez podmiot, który często jest młodą osobą. Tymczasem młodzi ludzie starają się zadowolić. Badania nad rozwojem dziecka pokazują, że małe dzieci często odzwierciedlają postawy, przekonania i tożsamość swoich rodziców. Do 12 roku życia dzieci muszą jeszcze w pełni rozwinąć swoje regulatory emocjonalne, co oznacza, że ​​gdy zadajesz dziecku pytanie, w odpowiedzi szukają tego, co ty, dorosły chce słyszeć.

Przypomnij sobie znajomą interakcję, gdy pytane dziecko zatrzymuje się w odpowiedzi, a dorosły odpowiada:„Nie chcesz być silny? Bystry? Odnoszący sukces?”. na co dziecko kiwa głową. Podczas żadnej części tej interakcji dziecko nie było w stanie podjąć decyzji.

Już dziś czas usunąć to pytanie z naszych interakcji z młodymi ludźmi.

Od przejścia na emeryturę powoli zrzucam skórę toksycznej męskości. W dniu, w którym ogłosiłem swoją emeryturę, przeszedłem z zawodowego sportowca do poprzedniego zawodowy sportowiec, obecnie bezrobotny i chcący dołączyć do siły roboczej. W moich oczach przestałem być interesujący i społecznie czułem, że straciłem swoją wartość. To poczucie nieistotności obnażyło kruchą samoocenę, która przez lata opierała się na roli, jaką odegrałem i atrybutach, dzięki którym odniosłem sukces w sporcie.

Jednak emerytura dała mi coś innego. Wraz z przejściem na emeryturę nastąpił wydech. Mogłam teraz realizować pasje, odkrywać siebie i pochylać się nad słabo rozwiniętymi emocjami – proces, który został również przyspieszony przez nagły koniec romantycznego związku zaledwie kilka miesięcy później.

Późniejsza depresja napędzana złamanym sercem została wzmocniona przez używanie alkoholu i narkotyków, a nawet manifestowała się jako samookaleczenie. Starałam się „wytrwać” i nie szukać pomocy ani nie zastanawiać się nad rolą, jaką odegrały moje działania i emocje. To było wszystko, co wiedziałem. Wygasły język szatni nauczył mnie, że męskość oznacza zaciskanie ust i powstrzymywanie bólu, dopóki nie zniknie.

Ale ta definicja męskości nie działała dla mnie. W rzeczywistości to mnie zabijało. Więc w końcu starałem się go zaktualizować.

Zaczęło się od nowych wzorów do naśladowania, wychowawców, którzy byli wtajemniczeni w tę rozmowę przez dziesięciolecia przede mną. Trwało to dołączając do firmy założonej przez dwie kobiety i posiadającej kobietę menedżera. Wkrótce zacząłem ubierać się w moje emocje, kierować wrażliwością i empatią, jak gdyby były domyślne, edukować i inwestować w moje zdrowie psychiczne, aby bardziej mówić „kocham cię”.

Dziś wciąż jestem w toku, ale poprzez trzeźwość zacząłem rozszywać błędne nauki mojej młodości. Nie tylko zainwestowałem w siebie emocjonalną równość, ale zdystansowałem się od kojarzenia płci męskiej z pewnymi cechami i rolami. Nauczyłam się, że bezbronność jest mocną stroną, że wyrażenia takie jak „obsadzanie personelu” zdradzają fakt, że kobiety były najlepszymi nauczycielami tego, czym jest odwaga w moim życiu, a wyrażanie miłości i współczucia to po prostu ludzkie cechy.

Kiedy słyszymy doniesienia o tym, jakiego rodzaju żale są wyrażane po śmierci, większość z nich odnosi się do nieżycia w prawdzie, tworzenia wspólnoty, wyrażania miłości i czerpania większej przyjemności z tej chwili. Kiedy pytamy młodych chłopców, jakimi chcą być mężczyznami, zachęcamy ich do żalu i pozbawiamy ich tego, kim są.

Młody chłopak. Ziarno.

Nie wolno nam ingerować w rozwój naszych młodych mężczyzn. Musimy raczej używać naszych słów, aby je karmić i wspierać, gdy dorastają. Musimy je podlewać.

Zamiast pytać „Jakim typem mężczyzny chcesz być?” zacznijmy zadawać lepsze pytania.

Jakim człowiekiem chcesz być?

Jak chcesz leczyć i być traktowanym przez innych?

Jak chcesz pomóc ulepszyć świat, gdy będziesz starszy?

Reakcja młodych chłopców stworzy plan, do którego będą mogli dojrzeć.