• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Przerwy w napadach złości

Przerwy w napadach złości

Przerwa jest od dawna powszechną formą dyscypliny wśród rodziców małych dzieci i dzieci w wieku szkolnym. Istnieje jednak wiele niejasności co do tego, kiedy i jak z niego korzystać najskuteczniej. Częściowo problem polega na tym, że nie można dostosować tej czasami przydatnej techniki do wieku dziecka.

Karanie, takie jak przerwa, zawsze może zwiększyć strach, zwłaszcza u młodszych dzieci, i wysysa energię rodziców. Z drugiej strony nagrody są zwykle przyjemne i dodają energii. Nagrody, o których mówię, to nie gadżety; to czas i uwaga od ciebie. Twoje towarzystwo i pozytywne podejście do dzieci to czas spędzony na przerwie.

Jeśli chodzi o lanie, zapomnij o tym. Przez większość czasu jest to napad złości rodzicielskiej. Upokarza i rani dziecko oraz uczy, że fizyczne zastraszanie jest prawdziwym sposobem na uzyskanie tego, czego chcesz.

Przerwy

Czas oczekiwania działa lepiej. Zwykle pozostawia niewiele urazy i urazy, zachowuje szacunek do samego siebie, uspokaja rodzica i dziecko. Oto przewodnik dostosowany do wieku, dotyczący dyscyplinowania dzieci. Przed upływem 18 miesięcy odwracanie uwagi i usuwanie nadal działają najlepiej. Oto, co zrobić po tym kamieniu milowym.

18-36 miesięcy
W przypadku ważnych rzeczy, takich jak uderzanie, gryzienie lub rzucanie przedmiotami:

Najpierw spróbuj przyciągnąć ich uwagę, pokazując im problem za pomocą dotyku lub delikatnego unieruchamiania, dając im do zrozumienia, że ​​ofiara też ma jakieś uczucia. Jeśli to nie wystarczy, przenieś je w spokojniejsze miejsce, stań przed nimi na kolanach i w maksymalnie 25 słowach opisz, co się właśnie wydarzyło i dlaczego muszą przestać. Ton twojego głosu i delikatna stanowczość twojego dotyku przekazują tyle samo, co twoje słowa w tym wieku, więc ćwicz to. Jest to również dobry czas na wyjaśnienie zasad i wartości rodzinnych dotyczących zachowania.

30-60 miesięcy
Dla starszych dzieci, które zaczęły wykazywać trochę samoświadomości i samokontroli (znowu w przypadku ważnych rzeczy, takich jak celowe rzucanie zabawką we frustracji lub złości):

Najpierw nawiąż kontakt wzrokowy, aby zobaczyć, czy twoja uwaga ich powstrzyma. Następnie przypomnij im o zasadach rodzinnych. Jeśli nie zareagujesz, daj dziecku jedno ostrzeżenie i tylko jedno. Jeśli to nie zadziała, nadszedł czas, aby udali się na miejsce z przerwą. Idealnie jest w neutralnym „kącie”, takim jak korytarz, wejście lub schody wolne od zakłóceń, a NIE w pokoju dziecka. Musi skupić się na tym zachowaniu. Potrafi wstać, kiedy jest gotowa odebrać to, co rzuciła. Nie kończ wygnania, mówiąc, że może „teraz wstać”, ponieważ wtedy lekcja dotyczy raczej zadowolenia ciebie, niż zastanowienia się nad tym, co zrobiła źle. Jeśli wstaną przedwcześnie, powiedz lekko:„Och, popełniłeś błąd. Myślałeś, że jesteś gotowy, ale nie całkiem – wracasz”.

36-72 miesiące
Dla dzieci trochę starszych, które potrafią rozumować bardziej dojrzale, doceniają czas i potrzebują trochę więcej struktury:

Użyj timera. Po złym zachowaniu odprowadź go do neutralnego „zakątka”. Przejrzyj kwestionowaną regułę rodzinną. Niech będzie krótka i słodka – im dłuższa przemowa, tym mniej jest zapamiętywana. Powiedz mu, że potrzebuje trochę czasu do namysłu i ustaw minutnik. Minuta rocznie to standard. Jeśli to nie wystarczy, usiądź cicho obok niego, aż czas się skończy.

Nie bój się dostosowywać limitów czasu do swoich potrzeb. Aby zapewnić dziecku większą kontrolę, możesz urozmaicić wzór, pozwalając mu wybrać ilość czasu na odłożenie minutnika. Jeśli twoje dziecko jest werbalne, ale trochę ma cienką skórę, oddzielenie go i omówienie tego, co się stało, prawdopodobnie zadziała lepiej niż przerwa.

Dyscyplina nie jest karą

W końcu to, co działa lepiej niż wszystkie powyższe, to złapać swoje dzieci na dobre:​​pokaż im i powiedz im, publicznie i prywatnie, ile to dobre zachowanie znaczy dla ciebie. Jeśli musisz dyscyplinować, pamiętaj, że dyscyplina nie jest karą.