Mentalna radzenie sobie z medycznie normalną ciążą po przestraszeniu
Ostatnio przestraszyliśmy się ciąży.
Na weselu w Kalifornii z pozoru bez powodu, Poszedłem do przedwczesnego porodu. Tę i tak już trudną sytuację komplikowało wiele czynników, najbardziej naglące były wtedy, gdy miałem tylko 26 tygodni, i oddzielone od naszego malucha i naszego domu kilkoma liniami stanowymi.
Po spędzeniu nerwowej i nieprzyjemnej nocy w szpitalu, i przeprowadzanie prawie każdego testu w książce, Dostałem lek, który powstrzymał moje skurcze, a potem odesłany w moją stronę, bez jasnego zrozumienia, dlaczego tak się stało lub czy to się powtórzy.
Dwa niezwykle nerwowe loty, i 3 godzinna podróż autem później, Udało mi się zrobić wszystko w jednym brzuchu. Kilka dni później, Skontaktowałam się z moją położną, która potwierdziła, że wszystko jest w porządku, i zasugerowała, żebym kontynuowała ciążę tak, jakby była całkowicie normalna, ponieważ w tym momencie medycznie tak było.
Tyle że nie czułem się w ten sposób.
Zamiast móc wziąć głęboki oddech i zrelaksować się, wiedząc, że wszystko jest w porządku, moje ciało wibrowało z nerwów. Każdy skurcz mięśni każdy ruch był analizowany i kwestionowany do granic szaleństwa. Czy skurcze wracają? Czy tym razem to prawdziwa okazja? Czy dziecko wciąż żyje?
Teraz, jeśli to jest miejsce, w którym kręcisz głowami i mówisz:"Mogło być gorzej, ” proszę wiedz, że to rozumiem. Nawet w samym środku Widziałem rozbieżności między tym, jak się czułem emocjonalnie, i prawdopodobny wynik, ponieważ wróciły dobre wyniki testów, a noc minęła, a dziecko nie było widoczne. To wszystko mogło odejść tak, tak bardzo inaczej, i tak tragicznie źle, i zaufaj mi, kiedy mówię, że czułem się absolutnie głupio, ponieważ czułem się tak, jak się czułem.
Ale człowieku, nawet teraz, Mam trudności z uwolnieniem się od strachu.
Słysząc, jak pielęgniarka powiedziała mi w szpitalu, że OIOM jest dla nas gotowy, jeśli będziemy ich potrzebować, przeszył mnie dreszcz. Słuchając jej wyjaśnień, w jaki sposób zaczęłaby podawać dziecku sterydy, gdyby sprawy potoczyły się dalej ścieżką, którą początkowo podążały, Właściwie wydałem słyszalny jęk. Nie jęk jak sfrustrowany klient, który zbyt długo czeka na swój czek, ale gardłowy, niepowstrzymany, jęk typu łamliwego, o których wspomnienie wciąż przyprawia mnie o gęsią skórkę.
Ponieważ w tym momencie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, Byłem całkowicie przerażony.
Strach przed utratą mojego nienarodzonego dziecka wywołał reakcję tak silną i pochłaniającą wszystko, że kilka całkowicie w porządku, dni bez skurczów później, mówienie mi, żebym szła dalej, jakby wszystko było w porządku, jest prawie jak zniewaga. Od niechcenia sugerowanie, że powinienem być szczęśliwy, ponieważ wszystko wyszło dobrze, wydaje się nieszczere i lekceważące. Może wszystko w moich laboratoriach mówiło, że wszystko w porządku, ale moja głowa i serce są tak poszarpane i głęboko wstrząśnięte, Nie sądzę nawet, żeby mój mąż mógł w pełni zrozumieć.
Ale chyba najgorszą częścią tego wszystkiego jest świadomość, że to ja się mylę.
Ponieważ medycznie czuję się dobrze. A dziecko ma się dobrze. I wszystko się udało. I powinienem być wdzięczny za opiekę, którą otrzymałem, i pociesz się wiedząc, że jeśli dziecko się pojawi, byli gotowi dać mu najlepszą szansę na przetrwanie. Jednak nawet kiedy siedzę tu i myślę o tym wszystkim, moja głowa wciąż kręci się w panice „a co jeśli”.
Domyślam się, że wkrótce moja głowa i serce uspokoją się i zrównoważą, pozostawiając mnie w lepszym miejscu do przetwarzania tego, co się stało — i co ważniejsze, co nie. Nawet w tym pomieszanym miejscu słyszę, jak jęczę, i jak źle się skupiam. Ale wiem też, że niektórzy z was to zrozumieją.
I może, tylko może, możemy pomóc sobie nawzajem oswoić się z naszą nową normalnością, tak nienormalne, jak to może być.
Nasze kolejne reco: Rezygnacja z kontroli podczas ciąży Previous:Jak przygotowuję się do depresji poporodowej... zanim urodzi się dziecko Next:Do mojej ciężarnej siostry (ponieważ ją przestraszyłem)
