De genetische relatie tussen identieke tweelingen

Eeneiige tweelingen zijn precies hetzelfde - of toch niet? Ze zijn tenslotte altijd van hetzelfde geslacht, ze zien er precies hetzelfde uit, ze kleden zich vaak hetzelfde (of in ieder geval kleden hun ouders ze hetzelfde als ze klein zijn), en ze hebben de neiging om bepaalde maniertjes en andere kenmerken te delen.

Een veelgestelde vraag over identieke tweelingen is:"Hebben ze hetzelfde DNA?" Lees verder voor het antwoord en waarom het belangrijk is.

Hoe identieke tweelingen worden gevormd

De medische naam voor eeneiige tweelingen is eeneiige tweelingen. Mono betekent één en zygote betekent een cel die wordt gevormd door een eicel plus een zaadcel - dus een identieke tweeling wordt gecreëerd wanneer een enkele zygote in tweeën splitst.

Terwijl de twee zygoten naar de baarmoeder reizen, blijven ze zich delen en groeien. Wetenschappers weten niet waardoor een enkele zygote zich in twee afzonderlijke scheidt. Technisch gezien wordt het beschouwd als een storing in het normale ontwikkelingsproces.

De twee afzonderlijke wezens die op deze manier ontstaan, delen hetzelfde DNA, wat staat voor deoxyribonucleïnezuur. DNA bestaat uit de chromosomen die de genetische informatie bevatten die alles over ons bepaalt, van de kleur van ons haar en onze ogen tot onze atletische vaardigheden en persoonlijkheidskenmerken.

Hoewel identieke tweelingen hetzelfde DNA delen, zijn ze niet per se precies hetzelfde.

Omgevingsfactoren kunnen bijvoorbeeld het fysieke uiterlijk van een persoon beïnvloeden en epigenetische factoren creëren verschillen naarmate een tweeling ouder wordt. Het epigenoom beschrijft chemische veranderingen in het DNA naarmate een organisme ouder wordt. Deze factoren verklaren waarom identieke tweelingen kunnen verschillen, zowel qua uiterlijk, temperament als persoonlijkheid.

Identiek of broederlijk?

De kans op een identieke tweeling is ongeveer 3 op 1.000 en ongeveer een derde van alle tweelingen is monozygoot. De meeste tweelingen zijn dizygoot, geproduceerd wanneer twee afzonderlijke eieren worden bevrucht door twee verschillende spermacellen. Een manier om erachter te komen of een tweeling van hetzelfde geslacht identiek of broederlijk is (tweelingen van verschillend geslacht zijn altijd broederlijk), is door middel van DNA-testen.

Een DNA-monster wordt verkregen door de binnenkant van de wangen van elke tweeling schoon te vegen, waarna de monsters worden aangeboden aan een dienst die, meestal tegen een vergoeding, het DNA van elk individu zal analyseren en vergelijken. Een typische DNA-test uitgevoerd op monozygote tweelingen levert resultaten op met 99,99% overeenkomst. DNA van niet-identieke (broederlijke of dizygote) tweelingen zal echter over het algemeen ongeveer 50% vergelijkbaar zijn.

Voor veel tweelingen of families met een tweeling is DNA-testen de enige manier om zeker te weten of ze identiek of broederlijk zijn.

Wegkomen met moord?

Omdat identieke tweelingen hetzelfde DNA hebben, is het bijna onmogelijk om onderscheid te maken tussen deze individuen bij het analyseren van DNA voor vaderschapstests of voor bewijs van een misdrijf. Veel literaire mysteries, soapseries en misdaaddrama's hebben dit feit als een verhaallijn gebruikt. Hoe vaak is het echter een probleem in het echte leven? Zou een eeneiige tweeling de perfecte misdaad kunnen plegen?

Het is gebeurd. In januari 2009 werd een identieke tweeling verdacht bij een Duitse juwelenroof. Drie dieven drongen een luxe warenhuis binnen door met touwen aan de dakramen naar beneden te glijden en ontsnapten met juwelen ter waarde van meer dan $ 6 miljoen.

Onderzoekers waren in staat om een ​​DNA-monster te extraheren uit een zweetdruppel gevonden op een weggegooide latexhandschoen die ter plaatse werd gevonden en identificeerden twee verdachten, een identieke tweeling Hassan en Abbas O. (Duitse wet staat niet toe dat volledige namen worden onthuld.) Beide verdachten mannen werden gearresteerd en aangeklaagd, maar werden uiteindelijk vrijgelaten toen het niet mogelijk was vast te stellen wie bij de misdaad betrokken was.

Interessant is dat een meer ouderwetse techniek in misdaadonderzoek daadwerkelijk kan worden gebruikt om onderscheid te maken tussen tweelingen. Vingerafdrukbewijs kan helpen om met de vinger te wijzen naar criminelen, zelfs als het een identieke tweeling is. Dat komt omdat zelfs eeneiige tweelingen unieke vingerafdrukken hebben.

Op dit moment bestaat de technologie niet om DNA te analyseren op het niveau dat nodig is om onderscheid te maken tussen monsters van identieke tweelingen. Het is echter te hopen dat DNA-testen zullen evolueren naar een niveau waarop het de subtiele epigenetische veranderingen die in tweelingen voorkomen, kan detecteren. Het zou niet alleen nuttig zijn voor forensische wetenschappers, maar het zou ook helpen bij het identificeren van genetische betekenissen die verband houden met kanker en andere ziekten.


Previous:

Next: