• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Waarom heeft de F!@# me niet verteld dat een keizersnede zo was?!

Ik heb bij mijn eerste kind een ongeplande keizersnede gehad. Ook al had ik gelezen over een keizersnede, het materiaal is zeer zakelijk afgeleverd, klinische manier. Maar, zoals de meeste dingen, lezen en doen zijn niet hetzelfde. Dus sta me toe u op de hoogte te stellen van enkele van de ervaringen die ik heb gehad - waar niemand me over heeft verteld - en die u wel of niet zult tegenkomen.

Ik kan mijn benen niet voelen als ik bij jou ben...

Na veertien uur mislukte bevalling, Ik werd weggereden naar een operatiekamer om mijn dochter te bevallen op in wezen dezelfde manier als die man in de film, Buitenaardse wezens, deed. Ik weet dat sommige vrouwen teleurgesteld zijn dat ze niet het gevoel van voldoening krijgen dat gepaard gaat met het verdrijven van hun wonderkind uit hun vagina, maar op dit punt was ik ingeleid, had mijn water gebroken met een garennaald, en kreeg allerlei pijnstillers. Het hebben van de meest onnatuurlijke geboorte ooit was mijn prestatie.

Ik had een ruggenprik tijdens de bevalling, terwijl de meeste vrouwen die keizersneden hebben gepland een ruggengraatblok krijgen.

Er is een verschil en het verschil dat voor u van belang zal zijn, gaat als volgt.

epiduraal :Je hebt geen benen. Om de een of andere reden, je kunt een klein willekeurig deel van je baarmoeder voelen. Daar is een wetenschappelijke reden voor, maar je geeft er niets om. De zilveren voering is dat het je niet kan schelen.
Spinaal blok :Je hebt geen benen en geen lichaam; je bent een zwevend hoofd. Dit betekent ook dat je jezelf (tijdelijk) niet kunt voelen ademen. Het is prima om tegen de dokters te schreeuwen dat je niet kunt ademen. Hetzelfde, het is niet nodig om je dom te voelen als ze er kalm op wijzen dat als ze kunnen schreeuwen, je ademt.

Op naar de operatiekamer ging ik. Er zijn vijf mannen nodig om je van je ziekenhuisbed naar de operatietafel te slingeren. Ze lijken je behoorlijk krachtig te gooien naar een object dat slechts zes centimeter verwijderd is. Je zult bidden dat ze hun landing niet voorbij schieten.

Je zult ook twijfelachtig kijken naar deze 'tafel' waarnaar ze je overbrengen. Operatietafels zijn smal. Even snel rekenen, je leidt hieruit af dat het ongeveer 2 ft breed is voor een lichaam dat ongeveer 4 ft vet is. Als u een ruggenprik heeft gehad, je bent er vrij zeker van dat je bovenlichaam het heeft gehaald, maar je hebt geen idee of je benen dat deden. Iemand zal je vragen ‘of je dit voelt’. Ze prikken naar je met iets (waarvan je aanneemt dat het een vork is), om te zien of je kunt voelen waar ze gaan snijden. Je zult een goede 15 seconden nodig hebben om te beslissen of je dat doet.

Het blauwe zeil van claustrofobie

Je zicht wordt geblokkeerd door het blauwe zeil dat ze voor je gezicht hangen terwijl ze je voorbereiden op je keizersnede. Dus, je kunt niet voelen en nu kun je niet zien. Ik wil even de tijd nemen om een ​​paar dingen te zeggen over dit kleine gordijn. Het doel van dit gordijn is om te voorkomen dat de bevallende vrouw alles kan zien wat er aan de andere kant gebeurt... wat net onder je kin begint. Het laken is ook gemaakt van dun, tissueachtig papier - dat bij elke inademing aan uw gezicht blijft plakken. je duwt het er met je tong weer uit. Ann, het komt gewoon weer terug. Uit met tong, met adem in. Uit, in, naar binnen. Draai gewoon je hoofd opzij.

Ik neem aan dat het zeil ook een ander doel dient, waarin het een steriele barrière vormt. Als u niest of kotst (wat vaak voorkomt), je open lichaamsholte zal veilig zijn. U kunt misschien niets voelen of zien op Ground Zero... maar u kunt nog steeds horen. Het klinkt niet goed. Je kunt proberen je partner te vragen wat er aan de hand is, maar aangezien hij geen laken krijgt, hij krijgt een masker. En je kunt verdomme niets horen wat hij zegt.

C-sectie Peek-a-Boo:de eerste keer dat je (soort van) je baby ziet

TENSLOTTE, het moment breekt aan en je hoort de prachtige kreten van je baby. De dokter zal medelijden met je hebben en hem/haar even hoog genoeg optillen zodat je het kunt zien. Maar, dat is alles wat je krijgt. Verpleegkundigen brengen uw baby naar een aparte ruimte, die handig achter uw hoofd is geplaatst. Na wat een eeuwigheid lijkt, uw significante andere zal uw strak ingebakerde baby naar u toe brengen.

Het enige zichtbare deel is hun kleine gezicht - dat je niet kunt zien. Je significante ander zal te nerveus zijn om te bukken of de baby ver genoeg om te draaien zodat je kunt zien wat er uit je baarmoeder is gekomen. Nadat je ingewanden weer in je lichaam zijn vastgezet, je wordt de operatiekamer uit gereden. Eindelijk zal iemand je je baby willen overhandigen. Alleen nu heb je de shakes. En je bent misselijk. En waarschijnlijk klaar voor een dutje van twaalf uur.

Nageboorte En…..Nagas?

Op een gegeven moment, een verpleegster zal deze enorme steunriem om je buik willen wikkelen. Ook al ben je nog steeds verdoofd, je hersenen weten dat dit pijn zou moeten doen als een moethaf!@#$%. Uren later, de laatste van uw ruggenprik - of eerder als u een ruggengraat had - zal volledig slijten. Uw verpleegster weet op de een of andere manier het exacte moment waarop dit gebeurt, omdat zij in uw kamer zal zijn en u zal vertellen dat u moet opstaan ​​en proberen te lopen. Dit is haar manier om je te laten wennen aan het feit dat als je eenmaal moeder bent, mensen geven er niet meer om als je ziek bent. Zuig het op.

Uw verpleegster zal ook op uw baarmoeder willen drukken en u laten hoesten. Dit helpt je baarmoeder steviger te maken. Je geeft geen reet om de stevigheid van je baarmoeder. Waar je om geeft, is de timing van deze heerlijke massagesessies met de levering van je pijnmedicatie.

Na een buikoperatie is uw spijsverteringsstelsel traag, en een c-sectie is niet anders. Terwijl je verpleegster over je baarmoeder wrijft, lucht in je darmen gebruikt deze afleiding om haastig uit je kontgat te ontsnappen... terwijl je voorovergebogen bent in de nabijheid van anderen in de omgeving... en meestal als je collega's er zijn voor een bezoek.

De arts zal u ook naar huis sturen met een 'ontlastingsverzachter' om die eerste paar stoelgangen te helpen. Het goede nieuws is dat aangezien er niets door je who-ha is gegaan, u hoeft zich niet al te veel zorgen te maken over pijn in uw vrouwelijke bits als u naar de badkamer gaat. Het slechte nieuws is dat dankzij de samentrekkingen van de baarmoeder als gevolg van borstvoeding en je ‘zachte’ ontlastingverzachter, je moet het naar de badkamer boeken voordat je explosieve diarree krijgt. Omdat vrouwen die herstellende zijn van een buikoperatie, haastig kunnen opduiken en naar het toilet kunnen sprinten en zo.

Nauwelijks daar en verborgen in je schaamhaar - je litteken in de C-sectie

Als laatste….de incisie. Let niet op de striae, hangende borsten, gierige darm; laten we ons zorgen maken over de kleine 5 inch lijn die letterlijk direct boven je vagina is. Het ziet er echt niet eng uit - niet dat je het op dit moment sowieso over je opgezwollen buik kunt zien.

Ik zal zeggen dat ik het de eerste week of zo na mijn keizersnede niet rustig genoeg deed en mijn incisie een klein beetje openging. Er sijpelde een klein beetje heldere vloeistof uit, waarvan ik interpreteerde dat het betekende dat mijn ingewanden op het punt stonden uit mijn maag te exploderen. Niet het geval. Je hebt meerdere lagen incisies. Maak je geen zorgen; bel uw arts en laat het hem/haar weten en MAAK HET GEMAKKELIJK! Het goede nieuws is dat het meestal klein genoeg en laag genoeg is om nog steeds een bikini te dragen. En zo niet, die rare huidflap die vroeger je buikspieren waren, zal helemaal naar beneden hangen en verbergen. Hoezee!

Onze volgende aanbeveling:Een zachte keizersnede