Een liefdesbrief aan de oppas van mijn kinderen (je wordt gemist.)

O, babysitters. Hoe houden we van u? Laten we de manieren tellen. Nou, ten eerste ben je altijd helderziend, pluizige staart en klaar om met onze kinderen om te gaan als we aan het einde van ons touw zijn, omdat we 564 keer met ze waren - alweer! - de avond ervoor. Maar dat is natuurlijk niet het enige dat wij ouders - of we nu fulltime, parttime werken of thuis blijven - missen nu iedereen sociale afstand neemt en thuis blijft.

We missen het glitterslijm dat je met onze kinderen maakt — iets waar we eerlijk gezegd niet zo dol op zijn. Echt, we zouden bijna alles wat met glitter te maken heeft, negeren, dus petje af voor je dat je iets trotseert dat zo … zich vermenigvuldigt. We missen de koekjes en zoete lekkernijen die je bakt, zowel supergezond (zwarte bonen brownies!) als supercreatief (koekjes gemaakt van overgebleven Halloween-snoep!). We missen de schattige kunstprojecten die je ermee doet en de stille vreugde die ontstaat als je een huis binnenloopt en schattige gezichten van concentratie ziet te midden van een zee van bouwpapier, lijmstiften en pijpenragers.

We missen de lieve foto's die je de hele dag door stuurt of wanneer je iets op je telefoon vindt dat je vergeten bent, en stuur het op een later tijdstip. We missen de naschoolse snacks die je maakt en de naschoolse spelletjes die je speelt. We missen de grenzeloze energie die je hebt met onze kinderen die, om eerlijk te zijn, wij als ouders soms gewoon te moe zijn om op te brengen.

We missen de tie-dyeing projecten (tie-dyeing!). De uitstapjes naar het zwembad en de koffiebar en de bibliotheek en eigenlijk overal omdat kinderen denken dat het leuk is om met hun babysitter op pad te gaan. We missen de huiswerkhulp (oh god, de huiswerkhulp!). We missen het aardappelstempelen. De vriendschapsarmband maken. Het dansen op leuke liedjes die zowel wij als onze kinderen anders niet zouden hebben geweten, want - wist je dat niet? - babysitters zijn veel cooler dan ouders.

Maar meer dan de leuke projecten en activiteiten, missen we de uitdrukking op de gezichten van onze kinderen als je door de deur loopt. Plezier is hier! Er komt onverdeelde aandacht door! Een wandelende, pratende incarnatie van alle dingen die mama en papa niet met ons spelen hier in onze woonkamer! En we missen de zoete opluchting die we ouders krijgen - of we nu gaan werken of een avondje uit gaan - wetende dat ons kind onder de hoede is van iemand die van hen houdt en voor hen zorgt alsof ze een van hen zijn. Begrijp ons niet verkeerd, we houden van de grootouders van onze kinderen en missen ze ook heel erg, maar laten we eerlijk zijn, het is in wezen de taak van een grootouder om hun kleinkinderen te verwennen en hun eigen draai aan dingen te geven. ("Geen ijsje na het eten? Oh, ik vergat het!") We missen de wetenschap dat wanneer onze kinderen bij hun oppas zijn, de oppas voor zaken zorgt zoals wij dat zouden doen.

Vraag het aan elke ouder en ze zullen je vertellen:het vinden van de juiste oppas is goud. We willen niet alleen iemand die verantwoordelijk, slim, aardig, zorgzaam en liefdevol is, we willen ook iemand die grappen maakt met onze kinderen. Dus als we die speciale persoon vinden, is het moeilijk om afscheid te nemen - in welke hoedanigheid dan ook. Maar het is vooral ruig als het allebei wild abrupt is en we niet zeker weten wanneer we ze weer zullen zien. (Het is ook moeilijk als, weet je, twee ouders het geluk hebben om thuis te werken ... maar drie luidruchtige kinderen hebben op een steenworp afstand van elk Zoom-gesprek.)

Natuurlijk missen we nu allemaal de normaliteit, maar voor veel ouders — en vooral veel kinderen — zijn babysitters, kindermeisjes en verzorgers normaal. Voor sommigen zijn ze een lachend gezicht dat ze elke ochtend zien. Voor anderen een staande zaterdagavond buddy die pizza met ze eet, een film kijkt en ze liefdevol naar bed brengt. Zij zijn de persoon die altijd tijd heeft voor een puzzel, een spelletje verstoppertje of een springtouwwedstrijd op de oprit, want als het erop aankomt, is het belangrijkste wat ze moeten doen als ze bij de kinderen … is bij de kinderen zijn.

Dus, aan alle oppassers, kindermeisjes en ouderhelpers die er zijn:vergis je niet. Je wordt gemist. Of je nu parttime, fulltime of iets daar tussenin bent, het gezinsleven is veel beter - en meer glitterend - met jou erin.


Previous:

Next: