• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

De goede stress-uitdaging voor kinderen met ADD

De goede stress-uitdaging voor kinderen met ADD

De uitdaging is het doel dat je jezelf of je kind stelt. Vanwege het verband tussen biologische en psychologische acties, raad ik een fysiek doel aan. Maar u wilt een activiteit plannen die dagelijks kan worden gedaan, in plaats van alleen op speciale tijden. Uw kind kan ervoor kiezen om een ​​yoga-workout te perfectioneren, een duurloop van tien mijl af te leggen, een gewichthefprogramma op te zetten of een soort van Outward Bound-uitdaging aan te gaan, afhankelijk van de voorkeuren en middelen. Welke uitdaging je ook kiest, zorg ervoor dat het zware inspanning vereist om de speciale hersenhormonen te produceren die nodig zijn om een ​​verandering in de mentale toestand teweeg te brengen.

Actieplan voor de positieve stress-uitdaging
Het is niet nodig om een ​​exact plan te hebben om te beginnen, omdat de meeste van de kritieke componenten op natuurlijke wijze zullen evolueren. Naarmate de uitdagingen worden geaccepteerd en succes wordt gezien, zal er een natuurlijke neiging zijn om aanvullende doelen te willen bereiken vanwege het toegenomen gevoel van voldoening. De oefeningen worden meer geïndividualiseerd op basis van wat uw kind leuk vindt en de resultaten die hij ervaart.

Het belangrijkste is om te beginnen. Als het langzaamste lid van het voetbalteam toen ik vijftien was, werd ik "aangemoedigd" om op de baan te gaan. De eerste dag keek de baancoach me aan en zei:"Je gaat rennen met het crosscountry-team. Ze rennen ongeveer vijf mijl, dus vertrek. Als je het niet kunt bijhouden, loop dan snel."

Mijn reactie was:Ik ga door tot middernacht! Ik zag mezelf als een voetballer, niet als een langeafstandsloper. Ik deed wat me werd gezegd en besloot dat ik de hele afstand zou lopen. En ik ontdekte dat ik een veel betere hardloper was dan ik dacht dat ik zou kunnen zijn. Ik werd niet de snelste veldloper, maar in mijn gedachten was ik succesvol omdat ik de uitdaging aanging en slaagde. Vanaf dat moment vond ik het leuk om te rennen.

Stress gaat gepaard met elke nieuwe uitdaging. Maar stress is niet erg als je kunt leren om het in je voordeel te gebruiken. Bedenk hoe u zich voelt wanneer u een taak voorgeschoteld krijgt waarvan u weet dat deze geen echte uitdaging vormt voor uw ware capaciteiten. Misschien ben je boos dat iemand zo weinig vertrouwen heeft in de capaciteiten waarvan je weet dat je ze hebt. Ik herinner me dat een ex-vriendin me zo uitbundig feliciteerde met mijn diploma-uitreiking dat ik me beledigd voelde. Ik vroeg me af of ze dacht dat dit een grote prestatie voor mij was en dat ik niet beter kon doen dan gewoon door te bladeren tot ik van school af zou komen.

Stel je voor hoe het voelt als een leraar de verwachtingen bij de leeslessen voor het kind met ADD verlaagt. De boodschap is duidelijk:"Je bent te gehandicapt om normale leestaken uit te voeren." Dat is niet de juiste uitdaging. Dat is zeker niet de juiste boodschap.

Positieve spanningen moeten optimisme aanmoedigen, en tegelijkertijd moeten ze veeleisend zijn en een echte prestatie vertegenwoordigen. Deze positieve spanningen kunnen, als ze op de juiste manier worden gekozen, hoop en bemoediging bevorderen voor iedereen die zegt:"Ik kan en zal die uitdaging aangaan."

Lou was een kleine jongen in de zevende klas, en zijn lengte was slechts een extra nadeel voor de symptomen van adhd. Hij voelde zich een buitenbeentje. Hij voelde zich niet alleen ontoereikend om op hetzelfde niveau te presteren als zijn leeftijdsgenoten, maar hij had ook geen unieke talenten of vaardigheden om zichzelf te identificeren als een individu, laat staan ​​als een speciaal persoon. Hij voelde dat hij onzichtbaar was, en misschien was hij dat ook. Zijn klasgenoten kenden zijn naam nauwelijks.

Ik had een speciale interesse in deze jongen omdat ik wist dat hij, ongeacht hoeveel hij zou kunnen bereiken, nooit de zelfverzekerdheid zou vinden om enige vooruitgang te zien. Hij moest weten dat hij enig succes kon behalen. Dus, hoe vreemd het ook mag lijken, ik stuurde hem naar de bokscoach als kandidaat voor de Golden Gloves-competitie. Boksen wordt gedaan in gewichtsklassen, dus ik dacht dat de jongen een kans had omdat hij het tegen iemand van vergelijkbare grootte zou opnemen. Hij had zeker genoeg opgekropte woede om op een positieve manier te leren kanaliseren. Ik was er niet in geïnteresseerd dat hij agressief en gewelddadig zou leren zijn, maar ik wilde dat hij iets zou vinden waarop hij trots kon zijn.

Met geruststelling van mij en wat begeleiding voor zijn moeder, ging Lou de uitdaging aan. Hij ontdekte dat hij tien push-ups kon doen, toen vijftien en toen vijfentwintig! Zijn vooruitgang was indrukwekkend en hij belde me regelmatig om het enthousiast te melden. Naarmate hij sterker begon te worden, richtte hij ook meer energie op zijn schoolwerk en verbeterde zijn concentratie. De bokscoach was een van die briljante mensen die wisten hoe ze het beste in een kind naar boven konden halen. Hij vond dat Lou echt potentieel had als bokser. En hij had gelijk. In slechts zijn tweede jaar van competitie won Lou het staatskampioenschap in zijn gewichtsklasse.

Ik kan niet met zekerheid zeggen dat Lou's succes bij het verbeteren van zijn schoolwerk voortkwam uit zijn atletische training. De echte factor was zijn toewijding aan zijn eigen succes.

Audit van de goede stress-uitdaging

Tevredenheidsaudit oefenen