• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Hoe het creatieve proces werkt

Hoe het creatieve proces werkt

Als we willen dat kinderen schilderen gebruiken als hulpmiddel voor zelfexpressie en zelfontdekking, hoeven we ze geen techniek te leren. Integendeel:we moeten afleren het. Hoe minder techniek kinderen hebben, hoe meer ze hun intuïtie gebruiken . Techniek gaat boven intuïtie. Als volwassenen moeten we onnodige bagage opruimen zodat de vrijheid van creatie van kinderen zich kan ontvouwen. Bij het schilderen moeten ze de dictaten van hun intuïtie kunnen volgen. Zonder regels kunnen ze leren om van binnenuit afbeeldingen te schilderen en uit te drukken wat uniek is aan zichzelf.

Als er soms een speciale techniek nodig is, ontwikkelt techniek zich spontaan. Kinderen vinden het uit of vinden het opnieuw uit. Hun vaardigheden komen voort uit de ingewikkelde eisen van hun gevoelens, niet uit esthetische concepten. Wat ze schilderen gebeurt met hun hele wezen en draagt ​​het stempel van authenticiteit en de schoonheid van hun onschuld.

De manier waarop elk kind de wereld waarneemt en voelt, is uniek. Terwijl lichaam en geest voortdurend groeien, veranderen ook percepties. Als kinderen natuurlijk schilderen, kunnen we de evolutie daadwerkelijk documenteren van hun perceptie van de wereld. Hun visuele uitingen van de gewaarwordingen van het menselijk lichaam veranderen bijvoorbeeld voortdurend, als ze niet gevraagd worden modellen te kopiëren of verhoudingen te respecteren. Zo evolueert het beeld van het hoofd van een persoon binnen een paar jaar spontaan van heel groot (veel groter dan de romp) naar relatief klein (dicht bij de standaard proportie). Elk deel van het lichaamsbeeld maakt een evolutie door. Vingers worden bijvoorbeeld eerst gevoeld als lange lijnen die uit een cirkel komen. Na een paar jaar worden deze vijf lijnen langzaam in lengte teruggetrokken om vingers te creëren. Kinderen moeten worden aangemoedigd om spontaan te zijn en de uitkomst te vergeten door spontaan uiting geven aan deze verschillen en veranderingen, waarvan ze zich in feite niet bewust zijn.

Ook het gevoel van kinderen voor de materiële wereld en de ruimte eromheen verandert. Ze ervaren de ruimte op een bijzondere manier. Ten eerste, omdat ze de relatie tussen grond en object niet kennen, schilderen heel jonge kinderen vaak objecten en mensen die in de ruimte zweven. Dan verschijnt de grond net als een bruine lijn of bladeren van gras, maar vult zich later met vuil en gras. De lucht begint vaak als een blauwe lijn en breidt zich ook langzaam uit. Als kinderen vrij worden gelaten om intuïtief te schilderen, gebeurt er een fascinerend proces:de twee lijnen - die van de lucht en die van de aarde - bewegen geleidelijk naar elkaar toe en vullen langzaam de opening tussen hen in. Na een paar maanden spontaan proces is de ruimte eindelijk veroverd. Dit laatste moment - wanneer verf de hele . bedekt ruimte - is een heel bijzonder moment. Het kijken naar die unieke mijlpaal raakt me altijd enorm, omdat de kinderen in zichzelf een gloednieuwe plek hebben bereikt; daarin is geen terugkeer. Het is een tijd van initiatie voor kinderen een kostbaar podium waarin de ruimte innerlijk wordt veroverd. Deze krachtige gebeurtenis kan niet plaatsvinden als ze perspectief leren en ruimte in hun schilderijen verbeelden door middel van regels en technieken. Kinderen gaan nooit achteruit in hun evolutie. Ze gaan steeds vooruit.

Een vriend van mij heeft een tienjarige jongen. Op een dag besprak mijn vriend met zijn zoon, net terug van een schildercursus, hoe zijn tekening driedimensionale kwaliteiten had. De vader stond er versteld van. De zoon, met een strenge blik op zijn gezicht, leek niets opwindends te vinden aan het feit dat hij twee uur had geworsteld om een ​​beetje perspectief te krijgen terwijl hij een houten stoel schilderde die hem niets kon schelen. Hij leek ongeduldig om met andere dingen verder te gaan en zei in feite:Ik heb hard genoeg gewerkt, ik verdien het om nu te spelen . Na die les wilde hij nooit meer schilderen. Hoe kon hij ernaar terug willen keren, aangezien hij zijn ware creativiteit niet had aangeraakt? Leertechniek vervreemdt het kind vaak en presenteert creativiteit als werk zonder veel beloning.

Perspectief kan spontaan worden ontdekt; kinderen die aan zichzelf zijn overgelaten, komen er beetje bij beetje op als de tijd rijp is. Het schilderen in perspectief wordt onderdeel van een natuurlijk instinct in plaats van een mentale discipline; de resulterende schilderijen ademen levendheid in plaats van de stijfheid van degenen die het goed proberen te doen. Proberen om goed te schilderen eindigt vaak met een schilderij dat eruitziet als een wetenschappelijke studie. Het is fascinerend om de evolutie van kinderschilderijen te zien. Kijk bijvoorbeeld naar een tafel. Als jonge kinderen een tafel schilderen, schilderen ze de poten die in de lucht hangen. Dan, binnen een paar maanden tot een paar jaar, zakken de tafelpoten langzaam naar beneden, totdat ze op een dag stevig op de grond staan. Dit bewijst ook waarom kinderen geen techniek nodig hebben als ze mogen schilderen wat ze voelen. We moeten kinderen hun wereld laten ervaren en intuïtief creëren vanuit hun natuurlijke waarnemingen als ze de magie van creativiteit willen betreden. Als we kinderen dwingen om te schilderen met "normale" verhoudingen en met perspectief, mis een enorme kans. Ze onderdrukken hun intuïtie en groeien op zonder veel creativiteit.

Maak je geen zorgen over de weergave van kinderschilderijen. Het creatieve proces is een verkenningsproces en het blijft hen bij, waar ze ook gaan. Dat proces heeft een interne intelligentie die hen begeleidt terwijl ze groeien.