Thuisonderwijs door uitdagende tijden

Thuisonderwijs door uitdagende tijden

Isabel Shaw

Als er zich moeilijkheden voordoen, geven gezinnen soms het thuisonderwijs op, omdat ze denken dat kinderen in de weg zullen staan ​​of niet in staat zullen zijn om met een uitdagende situatie om te gaan. Ziekte in de familie, een nieuwe baby, verhuizing, baanverlies, echtscheiding en andere gezinsproblemen zijn redenen waarom ouders erover denken hun kinderen weer naar school te laten gaan.

Maar zijn kinderen beter af als ze elke dag worden verwijderd van de mogelijk intense ups en downs van het gezinsleven? Het antwoord is... ja en nee. Voor ernstige ouderlijke problemen, vooral psychologische of emotionele problemen, zou het antwoord bijna altijd ja zijn. Maar mijn ervaring is dat kinderen er baat bij kunnen hebben om samen met hun ouders de stormen van andere problemen te doorstaan. Gezinnen worden daardoor vaak sterker.

Meer: Thuisonderwijs minder stressvol maken

Een moeder die ik ken, vertelde me over de verhuizing van haar man naar Duitsland, waardoor het hele gezin uit hun huis in de Verenigde Staten werd weggejaagd. Een paar maanden na de verhuizing ging het bedrijf onverwacht failliet en moest het gezin terug naar de VS verhuizen Het was een zeer stressvolle tijd voor iedereen, maar ze geloofde dat thuisonderwijs de lijm was die het gezin bij elkaar hield in deze moeilijke periode . De kinderen hoefden geen school te verlaten en zich in te schrijven op een andere school, en de gezinsleden steunden elkaar door de crisis.

Het tweede kind van een andere moeder werd ernstig ziek geboren. Ze overwoog zijn oudere zus, die toen vijf was, naar school te sturen. Ze heeft er echter van afgezien en heeft nu het gevoel dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. De jaren zijn verstreken en de twee kinderen zijn erg hecht. De moeder is er zeker van dat als haar dochter niet betrokken was geweest bij de dagelijkse verzorging van de baby, ze zich niet verbonden zou hebben gevoeld en uiteindelijk boos zou zijn op haar broer.

Echtscheiding is misschien wel de ultieme uitdaging voor een gezin dat thuisonderwijs geeft. Als de scheidende ouders het erover eens zijn dat het belangrijk is om door te gaan met thuisonderwijs, zullen hun kinderen er baat bij hebben dat hun leven één keer minder wordt. Helaas proberen echtparen die door een scheiding gaan soms om thuisonderwijs te gebruiken als een controleprobleem, wat ertoe kan leiden dat hun kinderen gedwongen worden om naar school te gaan. Het verlies van de aanwezigheid van een ouder in het huis, in combinatie met de ervaring van plotseling op school worden geplaatst, kan verwoestend zijn voor een kind. Ik hoorde van verschillende gescheiden ouders dat de kinderen op de eerste plaats zetten en een levensstijl van thuisonderwijs voortzetten, uiteindelijk iedereen ten goede komt. Door een dagelijkse routine aan te houden die vergelijkbaar is met de routine van vóór de scheiding, kunnen de negatieve effecten van echtscheiding op de lange termijn tot een minimum worden beperkt.

Enkele jaren geleden werden we geconfronteerd met onze eigen familiecrisis, en het veranderde de manier waarop we thuisonderwijs geven. Het begon toen mijn 80-jarige moeder een zware val kreeg die haar bekken brak. Na een paar weken behandeling besloten we dat ze het ziekenhuis zou verlaten en bij de familie zou gaan wonen om haar revalidatie te voltooien. Ik wist dat voor haar zorgen een persoonlijke uitdaging zou zijn. Hoe zou ik in hemelsnaam, vroeg ik me af, in staat zijn om mijn kinderen thuisonderwijs te geven, ons huishouden te beheren en gezond te blijven?

Ik moet bekennen dat ik heb overwogen om mijn kinderen naar school te laten gaan, in ieder geval tijdelijk. Ik was bang dat ze zich niet op hun gemak zouden voelen als ze hun grootmoeder elke dag zo hulpeloos zouden zien. Ik dacht dat ze misschien moesten worden beschermd tegen de onaangenaamheden die met dit soort zorg gepaard gaan. Ik had verwacht dat ze in de weg zouden staan. En ik was bang dat we zo afgeleid zouden zijn dat we ons schoolwerk niet bij zouden kunnen houden.

We bespraken onze opties als gezin en besloten het toch te proberen. Vooral de eerste weken waren zwaar. Ik hoopte dat we uiteindelijk een routine voor thuisonderwijs zouden kunnen ontwikkelen, maar dat is nooit gebeurd. Thuisonderwijs, zoals we het kenden, viel uit elkaar. Ik wist niet hoe we ooit weer op het goede spoor zouden komen en al onze onderwerpen zouden behandelen. Ik begon te wanhopen.

Op een ochtend zag ik hoe mijn 11-jarige dochter een dienblad met eten klaarmaakte om naar haar grootmoeder te brengen. 'Oma en ik gaan lezen na haar snack,' kondigde ze aan. Ik realiseerde me dat, toen mijn moeder herstelde, mijn beide meisjes veel tijd met haar doorbrachten met lezen en bordspellen spelen. Ze leerde ze kaarten en liet ze spellen uit haar jeugd zien. Ik voelde een sprankje hoop dat thuisonderwijs misschien zou overleven.

Met oma als vast publiek werd het geven van shows een dagelijkse gebeurtenis. Mijn oudste dochter schreef fantasierijke scripts en mijn jongere maakte kostuums uit onze overvolle doos met 'verkleedkleren'. Het thema was meestal iets dat ze de dag ervoor hadden gelezen, of een verhaal dat oma hun had verteld over het leven in Polen.

Ze vonden het leuk om "hospitaaltje te spelen" en om oma's maaltijden te helpen bereiden. Beide meisjes konden eenvoudige recepten volgen en versierden en schreven menu's met uitgebreide beschrijvingen van de gerechten. Als de fysiotherapeut elke dag kwam, stelden ze veel vragen. "Waarom doe je dat? Hou je van je werk? Is oma de oudste patiënt die je ooit hebt gehad?"

De dokter was verbaasd over haar vooruitgang. Binnen een paar weken was ze uit de rolstoel, verliet toen de rollator en ging over op een wandelstok. Terwijl haar kleindochters haar aanmoedigden en steunden, stopte ze met het gebruik van de stok en begon ze zelf te lopen. Haar arts vertelde ons dat haar vooruitgang opmerkelijk was. Veel oudere vrouwen herstellen nooit van deze blessure.

Toen oma bijna twee maanden later vertrok, kostte het ons een paar weken om ons leven weer op orde te krijgen. Na een lange pauze haalde ik onze schoolboeken tevoorschijn en besloot te kijken hoe ver mijn twee meisjes achterop waren geraakt. Je kunt je mijn verbazing voorstellen toen ik ontdekte dat ze, qua vakmanschap, niet alleen niet achterliepen, maar zelfs verder waren dan wanneer we op de traditionele manier waren doorgegaan!

Ik wist dat ze wat spelletjes speelden en plezier hadden, maar we hadden al maanden niet "school gedaan"! Toen raakte het me. Hun lees-, schrijf- en rekenactiviteiten hadden doorgaan, alleen op een andere manier. Door de dobbelstenen te tellen en zetten te bepalen in de spellen die ze elke dag speelden, leerden ze moeiteloos optellen en aftrekken. De kaartspellen leerden strategie en wiskunde. Door recepten te verdubbelen, konden ze het concept van breuken begrijpen en aanwijzingen volgen. De leesvaardigheid nam enorm toe door de lange perioden van luisteren naar en lezen met hun grootmoeder. Het samenstellen van scripts, menu's en wenskaarten verbeterde hun schrijfvaardigheid.

Ze maakten ook kennis met een nieuwe carrière (fysiotherapeut) en leerden hoe ze medicatie moesten toedienen en controleren. ("Nee, oma, jij neemt de gele pil 's nachts!") Ze leerden hoe een positieve houding het resultaat beïnvloedt, en zagen uit de eerste hand dat doorzettingsvermogen en hard werken vruchten afwerpen - zelfs als je 80 jaar oud bent.

Het is mogelijk om thuisonderwijs voort te zetten in uitdagende situaties. Het vergt alleen een beetje planning en veel loslaten. Voor gezinnen die thuisonderwijs geven en die mogelijk met uitdagende situaties worden geconfronteerd, helpt het om de volgende punten te onthouden:

  1. De tijd staat aan jouw kant. Ook als uw kind een jaar achterloopt, is het niet moeilijk om hem in een paar weken of maanden op niveau te brengen. Wat voor een zesjarige misschien een moeilijk concept is, is voor een achtjarige een fluitje van een cent. Kom door de uitdagende situatie heen, kom op adem en uiteindelijk kom je weer in een routine voor thuisonderwijs.
  2. Verlaag je verwachtingen. Of het nu gaat om schoolactiviteiten, het opruimen van het huis of het koken van eten, leer alles behalve de belangrijkste dingen los te laten. Als je het gevoel hebt dat je achterop raakt, is het op de lange termijn effectiever om sandwiches te eten of de werkboeken op te bergen dan alles te doen en je overweldigd te voelen.
  3. Delegeren. Ik was verrast om te ontdekken dat mijn zesjarige handdoeken kon opvouwen en mijn 11-jarige was enthousiast en bereid om te helpen met koken. Wanneer iedereen de last deelt, is er minder kans op stress. Maak een grafiek, wijs taken toe en doe een stap terug.
  4. Vraag om hulp. Als er geen familieleden beschikbaar zijn, zijn andere ouders die thuisonderwijs geven meestal ondersteunend en bereid om indien nodig een handje te helpen. Wees specifiek in uw verzoeken ("Kun je dinsdagochtend een uur langskomen?"), en gebruik je tijd verstandig.
  5. Uitdagende situaties zijn meestal tijdelijk. Baby's slapen uiteindelijk de hele nacht door, echtgenoten vinden een baan en verhuisdozen worden allemaal uitgepakt. Thuisonderwijs geeft je de vrijheid en tijd die je nodig hebt om elke uitdaging aan te gaan op een manier die het beste is voor jou en je gezin.
  6. Er zijn hulpmiddelen voor gezinnen die thuisonderwijs geven en die te maken hebben met echtscheiding. De Homeschool Legal Defense Association heeft een gratis informatiepakket over echtscheidingen. Profiteer van deze nuttige informatie.

Previous:

Next: