• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

11 rzeczy, których nie należy mówić rodzicowi jedynaka

Jestem jedynakiem z jedynakiem, więc całe życie słyszałem o tak zwanych „wadach” bycia samotnym dzieckiem. Chociaż istnieje wiele badań, które mówią, że tylko dzieci są tak samo szczęśliwe, zdrowe i dobrze przystosowane, jak ich rówieśnicy z rodzeństwem, stare stereotypy wciąż się pojawiają.

Wraz ze wzrostem liczby gospodarstw domowych z jednym dzieckiem nadszedł czas, aby wszyscy zaczęli korzystać z tego, co wiedzą już tylko i tylko rodzice:tylko dzieci mogą dorastać inaczej, ale są równie niesamowite.

Mając to na uwadze — i z pomocą innych rodziców jedynaków — przygotowałem listę komentarzy, które sprawiają, że się wzdrygamy.

1. „Musi być naprawdę samotny”.

Przede wszystkim jest różnica między samotnością a samotnością. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że tak naprawdę tylko dzieci są mniej mogą czuć się samotni, ponieważ mają większe doświadczenie w samotności. Czujemy się komfortowo spędzając czas ze sobą i często mamy bogate życie wewnętrzne. To powiedziawszy, ważne jest, aby upewnić się, że tylko dzieci mają wiele okazji do zabawy z innymi dziećmi, więc jeśli naprawdę martwisz się o chłopca bez rodzeństwa na ulicy, jestem pewien, że jego rodzice byliby szczęśliwi, gdyby go przysłali na zabawę.

2. „Nie będzie miała nikogo, kto mógłby się tobą opiekować, kiedy będziesz stary”.

Chociaż technicznie może to być prawdą, nie ma gwarancji, że dzieci w większej rodzinie i tak będą dzielić pracę związaną z opieką nad rodzicem. Wszyscy słyszeliśmy o rodzinach, w których jedno z rodzeństwa staje się de facto opiekunem, czy tego chce, czy nie. Jest to sytuacja, której nie można przewidzieć, więc po prostu boli, gdy ktoś czuje się za nią winny.

3. „To musi być takie proste z jednym dzieckiem”.

Cóż, tak i nie. Tak, rodzice jedynaków nie muszą sędziować walk rodzeństwa, trzykrotnie wypełniać formularze szkolne ani spędzać prawie dekady na zmienianiu pieluch. Ale niektórzy z nas dokonali takiego wyboru, ponieważ wiemy, że mielibyśmy problem z zarządzaniem większą rodziną. Kiedy inni rodzice zaczynają narzekać na stres związany z posiadaniem wielu dzieci, nie chcę im przypominać, że wybrali mieć większą rodzinę.

4. „Nie jesteś prawdziwym rodzicem, dopóki nie będziesz mieć więcej niż jednego”.

Kilkoro rodziców powiedziało mi, że słyszeli różne odmiany tej bolesnej wypowiedzi, jak gdyby matki jedynaków „upadły gdzieś pomiędzy matką a ciotką w spektrum wyzwań i zaangażowania”, jak opisał to znajomy. Możemy mieć „tylko” jedno, ale naszym zadaniem jest chronić i pielęgnować to życie oraz odczuwać te same lęki, zmartwienia i bezgraniczną miłość, które odczuwają inni rodzice.

5. „Nie chcesz, żeby dorósł i był rozpieszczany, prawda?”

Zaufaj mi, rodzice jedynaków tak głęboko uwewnętrznili ten stereotyp, że większość z nas jest bardzo czujna, aby nie „psować” naszych dzieci. Mimo to jest oczywiste, że jedynak będzie przyciągać większą uwagę rodziców. Badania pokazują, że jest to pozytywne pod względem samooceny, osiągnięć, a nawet inteligencji. Żyją nawet dłużej. Czy to takie straszne?

6. „Jesteś samolubny, bo nie masz kolejnego dziecka”.

Byłem zszokowany, gdy dowiedziałem się, że moja przyjaciółka usłyszała to od przyjaciół i rodziny po tym, jak sama urodziła dziecko w wieku 38 lat.>ahem , stary, aby nadążyć za małymi dziećmi? Nazywam to byciem odpowiedzialnym wobec dziecka, które masz.

7. „To pewnie dlatego jest taka nieśmiała”.

Przede wszystkim nie ma nic złego w byciu nieśmiałym czy zamkniętym w sobie (ale to już temat na inny artykuł). Stereotyp nieśmiałego, wycofanego jedynego dziecka jest tak wszechobecny, że przez długi czas naprawdę wierzyłem, że właśnie dlatego ja był nieśmiałym dzieckiem. Potem miałam córkę. Pozwoliła każdemu trzymać ją jako dziecko, witała się z każdym, kogo mijamy na chodniku, i jest prowodyrem każdej grupy, do której należy. Wyciągnięta lekcja:introwersja i ekstrawersja nie są zależne od wielkości rodziny.

8. „Ona nie wygląda na jedynaczkę”.

To obfite uzupełnienie, jeśli kiedykolwiek o tym słyszałem. Wszystkie dzieci mają chwile samolubne i bezczelne, ale tylko dzieci są szybciej definiowane przez te etykiety niż dzieci z większych rodzin. I odwrotnie, niektórzy ludzie postrzegają jedynaka, który rzeczywiście ma empatię i umiejętności społeczne, jako rzadkiego jednorożca. Rzeczywistość jest taka, że ​​wszystkie dzieci są w trakcie nabywania tych umiejętności i powinny mieć możliwość popełniania błędów w miarę dorastania.

9. „A co, jeśli ona nie ma dzieci, a ty nigdy nie zostaniesz babcią?”

Cóż, tak, będę trochę zawiedziony, jeśli nigdy nie będę dziadkiem, ale posiadanie więcej niż jednego dziecka tylko po to, by to się stało, nie wydaje się najmądrzejszym hazardem. Wiele osób nigdy nie ma dzieci. Chcę, żeby moje dziecko dorastało, by było zadowolone ze swoich wyborów, a nie pod presją, żebym została babcią, więc zawsze daję jej jasno do zrozumienia, że ​​posiadanie dzieci to ona pewnego dnia wybór, bez względu na to, co ktoś powie.

10. „Czy masz inny?”

Wariacje obejmują „Tylko jeden?” i „Nie chcesz jednego z nich?” Szczególnie podoba mi się to podstępne od dziadków:„Nasi przyjaciele pytają nas, czy masz kolejne dziecko”. Powinno to być oczywiste, ale są to bardzo osobiste pytania. Niektórzy ludzie z radością odpowiedzą, że są „skończone”, ale inni mogą mieć bolesne powody związane z wielkością swojej rodziny – problemy finansowe, problemy małżeńskie, schorzenia. Podoba mi się odpowiedź tej mamy:„Mamy ten, którego chcieliśmy, więc możesz przestać próbować”.

11. „Ona potrzebuje rodzeństwa”.

Bardzo kocham moje dziecko, ale bardzo się staram nie poddawać jej wszelkich zachcianek i pragnień (patrz nr 5), a to obejmuje stworzenie dla niej innego człowieka do zabawy. Nie chodzi o to, żeby pukać do rodzeństwa – cieszę się (i trochę zazdroszczę) ludziom, którzy mają głębokie więzi ze swoim rodzeństwem. Ale nie ma gwarancji, że rodzeństwo będzie przyjaciółmi. Chcesz, żebym ją zepsuł czy coś?