• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Trzylatek cały czas płacze

P Mój 3-latek ma tendencję do płaczu dużo -- zwykle w domu, a czasami w przedszkolu, kiedy jakiś chłopiec zabiera mu zabawkę. Zajrzałem do kilku książek, jak rozwiązać ten problem, ale wiele z nich wydaje się dotyczyć tylko płaczu dzieci. Rano musimy podejść do niego bardzo ostrożnie, aby go nie zdenerwować, inaczej wybuchnie płaczem. Kiedy pytamy go, czy chce iść na nocnik, może powiedzieć OK lub zacząć płakać. Czasami najdrobniejsza rzecz go zdenerwuje i nigdy nie wiemy, co to będzie. W zależności od nastroju może po prostu zaakceptować naszą odpowiedź bez płaczu. Płacze tak intensywnie i tak głośno, że nie możemy zrozumieć, co mówi, więc odkładaliśmy mu czas, aż przestanie płakać i będzie mógł się z nami porozumieć. Mówimy mu, żeby przestał płakać (i wiele razy tak krzyczymy, żeby mógł usłyszeć nasze słowa ponad swoimi głośnymi płaczami) i że nie będziemy go słuchać, kiedy płacze. Jestem pewien, że to nie jest właściwy sposób na podchodzenie do jego napadów płaczu, ale po prostu nie możemy pozwolić mu kierować własnym życiem bez względu na nasze intencje. Proszę polecić kilka technik, które pomogą mu kontrolować swoje emocje. Dziękuję Ci. A Cieszę się, że starasz się pomóc swojemu synowi, ponieważ ta sytuacja jest bardzo frustrująca. Czy nie byłoby miło, gdyby 3-latki były w stanie używać słów przez cały czas, gdy są zły, sfrustrowane lub przestraszone. Płacz twojego syna (i przesadny płacz) stał się niemal uogólnioną reakcją na wszystkie rzeczy, z którymi nie może sobie poradzić. Naprawdę, w wieku trzech lat nie ma dostępnych wyrafinowanych reakcji emocjonalnych/społecznych/werbalnych, aby zareagować w sposób, który jest dla ciebie o wiele łatwiejszy do przyjęcia.

To zachęcające, że wspominasz, że płacze tylko od czasu do czasu w przedszkolu, a potem zwykle, gdy jakieś dziecko mu coś zabiera. Wygląda na to, że to uogólnione zachowanie związane z płaczem występuje w większości w domu. Przerwy nie dadzą wiele; są one nadużywane w sytuacjach takich jak Twoja i tak naprawdę nie powstają żadne realne alternatywy. Krzyczenie na niego, aby cię usłyszeć, również brzmi raczej daremnie.

W tej chwili wasza trójka jest zablokowana we wzorcu zachowań, który musi się zmienić; kontynuowanie tych samych odpowiedzi i oczekiwanie od niego innych wyników nie jest logiczne. Myślę, że zmiany w jego emocjonalnych reakcjach przyjdą znacznie łatwiej, jeśli zmienisz niektóre ze swoich reakcji. Jego płacz poświęca mu dużo uwagi; to zachowanie dało mu zbyt dużą „moc” i nie wie, jak się jej pozbyć. O ile nie ma naprawdę głęboko zakorzenionych lęków, które utrzymują go na skraju łez, ma trudności z wyrwaniem się z tego bezpiecznego schematu płaczu.

Zacząłbym zmianę twojego wzorca zachowania od skupienia się na dwóch frontach. Po pierwsze, znalazłbym wiele okazji, kiedy jesteś z nim lub sam na sam, aby pokazać mu swoją wdzięczność, fizycznie i werbalnie; twórz sytuacje, w których łatwo będzie Ci go chwalić. Po drugie, zachowuj się w dość paradoksalny sposób, jeśli zaczyna płakać. Oto kilka paradoksalnych odpowiedzi, które mogą zakłócić jego rytm:(1) Kiedy zaczyna płakać, zapytaj go, czy mógłby od razu płakać głośniej, ponieważ masz coś miłego, co chciałbyś z nim zrobić, a nie chcesz czekać zbyt długo, aby to zrobić. (2) Nagraj na taśmę jego płacz i włącz taśmę tak, że kiedy zacznie, możesz nacisnąć przycisk i usłyszeć jego płacz na taśmie; kiedy płacze, odtwórz taśmę i wyjdź z pokoju, mówiąc:„Zastanawiam się, czy możemy powiedzieć, który płacz to (imię syna), a który to płacz na taśmie”. (3) Wyznacz płaczące krzesło, poduszkę lub miejsce na kanapie lub podłodze i powiedz mu w dziwnych momentach, kiedy nie płacze:„Możesz tam iść i płakać, jeśli chcesz, lub możesz to zrobić później”. Wszystkie te sugestie mogą wydawać się dziwne, ale często stosowałem paradoksalne techniki w mojej praktyce z dziećmi i widziałem, jak zmieniają się ich zamknięte nawyki. Wraz ze zmianami od ciebie on zmieni się z czasem.