Thuisonderwijs is geen one-size-fits-all

Thuisonderwijs is geen one-size-fits-all

Isabel Shaw

Hoe kan ik je lesgeven? Laat me de wegen tellen.
Er zijn net zoveel manieren om thuis te leren als er manieren zijn voor kinderen om te leren. Ouders beginnen meestal met het traditionele klasmodel, want dat is wat ze weten. Er wordt een lesprogramma gekocht bij een van de toonaangevende leveranciers van lesprogramma's en hierin wordt alles beschreven wat het kind het komende jaar gaat studeren. Veel lesprogrammapakketten bevatten alle studieboeken, werkboeken en gerelateerde materialen, evenals telefonische ondersteuning.

Helaas kunnen sommige kinderen, vooral jongere kinderen, weerstand bieden aan dat model. Ze zijn gewoon niet geïnteresseerd in het onderwerp. Ouders kunnen dan ofwel omgaan met de weerstand (bedreigingen, beloningen, enz.) ofwel hun aanpak veranderen. Sommige ouders kiezen ervoor om aspecten van het aangekochte leerplan te integreren die nuttig waren, en negeren de rest. Een onderwerp dat een kind vorig jaar haatte, zou dit jaar een favoriet kunnen worden, dus flexibiliteit is een must.

Weer andere ouders kiezen uit een verscheidenheid aan educatieve aanbiedingen:Saxon Math, misschien, gecombineerd met Oak Meadow-activiteiten. Ten slotte zijn er mensen die een door kinderen geleide aanpak het meest effectief en interessant vinden voor hun gezin. Deze methode - "unschooling" genoemd - is degene die onze familie gebruikt. Welke techniek je ook kiest, het is belangrijk om te onthouden dat succesvolle ouders die thuisonderwijs geven, degenen zijn die hun leerstijl kunnen aanpassen aan de leerstijl van hun kind.

Meerdere intelligenties
Howard Gardners baanbrekende boek uit 1983, Frames of Mind, introduceerde zijn theorie van meervoudige intelligenties. Het onderzoek van Gardner opende de deur naar een beter begrip van en respect voor individuele talenten, waaronder:kinesthetisch, ruimtelijk, verbaal, muzikaal en logisch (wiskundig). Een kinesthetisch kind leert bijvoorbeeld het beste als het actief is en fysiek deelneemt. Met papier en potlood in een klas zitten is moeilijk voor dit type kind. Hoewel erg slim, wordt een kinesthetische leerling vaak bestempeld als een 'probleemstudent'. Maar in werkelijkheid is het enige probleem de lesmethode.

Door thuisonderwijs kunnen kinderen zich ontwikkelen en groeien volgens hun individuele leerstijl. Mijn kinderen vonden het erg leuk om met z'n tweeën hoog op onze schommel te tellen. Maar om het binnen aan hun bureau te doen, was een verveling. Breuken waren een abstract begrip; het bakken van een cheesecake maakte het duidelijk. Dus de vraag is:hoe komt een thuisonderwijsouder erachter wat of hoe hij les moet geven?

Een oud Chinees spreekwoord geeft een aanwijzing:Vertel me, ik vergeet. Laat het me zien, ik herinner het me. Laat me het zelf doen, ik begrijp het. Als je kinderen ziet spelen, kun je dit spreekwoord in actie zien. Kinderen leren via de zintuigen en nemen informatie in een ongelooflijk tempo op. Hun nieuwsgierigheid is grenzeloos terwijl ze alles om hen heen in vraag stellen en onderzoeken.

Als homeschoolers weten we dat deze nieuwsgierigheid plaats maakt voor interesse, en interesse verandert in leren. Idealiter wordt de ouder een begeleider in plaats van een leraar. Door uw kind elke dag aan een verscheidenheid aan ervaringen bloot te stellen, vindt leren plaats met weinig moeite of moeite. Thuisonderwijs geeft je de "ruimte" om je kind te huisvesten en nieuwsgierigheid en creativiteit te behouden.

Aanpassen aan de leerstijl van uw kind
Mijn oudste dochter (11) is een visuele leerling. Ze houdt van lezen en tekenen. Mijn jongste dochter (7) is een kinesthetische leerling. Ze vindt het leuk om dingen te bouwen en is erg actief. Hen traditionele "papieren" wiskunde leren was een ramp. Ze zeiden dat het saai was en haatten elke minuut ervan. Het enige wat ze echt leerden, was dat ze een hekel hadden aan wiskunde!

Een van de interesses die ze allebei deelden, waren feeën. De meisjes maakten van de gelegenheid gebruik om samen met hun vader een sprookjeshuis te bouwen en mijn oudste dochter maakte meteen een tekening van het toekomstige huis. Ze wisten niet dat ze wiskunde leerden, omdat de tekening een huisplan werd en er meer moest worden gemeten om het hout te zagen. Ramen en deuren voegden nog meer wiskundige uitdagingen toe. Bij het uitzoeken van de helling van het dak, leerden ze de relatie van de zijden van een rechthoekige driehoek. Ze waren zo blij met het resultaat, dat ze besloten om meerdere vogelhuisjes te bouwen – zonder onze hulp!

Op deze manier benaderd, is leren geen karwei. Het maakt deel uit van het hele proces van het nastreven van een plezierige activiteit of interesse. De visuele leerling zag haar droom een ​​echt (miniatuur)huis worden. De actieve leerling vond het heerlijk om op de spijkers te slaan en hout te zagen. Voor ons was de wiskundeles pijnloos en leuk!

Mijn oudste dochter hield van tekenen en plannen van onze moestuin. Mijn actieve kleine meid vond het heerlijk om door de aarde te graven en met de beestjes te spelen. Ze wisten niet dat ze tuinbouw bestudeerden toen ze de zaden zagen ontkiemen, wieden, bemesten en een enorme oogst aan groenten oogstten. Lezen over wormen, vlinders, bijen en bestuiving leek heel natuurlijk, omdat we bestudeerden wat we elke dag tegenkwamen.

Vrijheid om te leren
Bevrijd van de beperkingen van traditionele scholen, zijn kinderen actieve en enthousiaste leerlingen. De meeste ouders spotten met dit idee en zeggen:"Niet mijn kind! Hij zou in zijn eentje nooit iets leren!" Ik was een van die ouders. Maar terwijl ik er elk jaar meer loslaat, kijk ik met verbazing toe hoe mijn kinderen uitdagingen aangaan en leren op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ik vertelde een vriend onlangs:"Ze leren ondanks mij, niet dankzij mij." Mijn zwakke pogingen om les te geven hebben ze vertraagd. Als ik uit de weg ga, vliegen ze omhoog.

In zijn prachtige artikel, "Hoe kinderen leren intelligent te zijn" (Educatief leiderschap , maart 1997, Association for Supervision &Curriculum Development), schrijft John Abbott:"Het leerproces is wonderbaarlijk spectaculair en rommelig, en past niet gemakkelijk binnen een nauw gedefinieerd, klassikaal leerplan, vooral voor de adolescent. om de spontane vragen van kinderen tegemoet te komen, wordt hun natuurlijke enthousiasme maar al te vaak afgestompt door de behoefte van het (school)systeem aan orde."

Abbotts oplossing? Onze jongeren in staat stellen om 'spontaan, onafhankelijk en samen te leren, zonder dwang'. Hmmm – klinkt net als afkicken voor mij!


Previous:

Next: