• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Dlaczego mój maluch się bije?

Zawsze trudno jest zobaczyć, jak małe dzieci są zdenerwowane, ale jest jeszcze gorzej, gdy są tak sfrustrowane lub wściekłe, że zaczynają się bić. Zwykle małe dzieci uderzają kogoś innego, gdy są zły, ale czasami zwracają swoją frustrację na siebie.

Chociaż ten rodzaj wybuchu nie jest częstym zjawiskiem u dzieci, kiedy już się zdarzy, może być przerażający. Nie oznacza to jednak, że należy się nadmiernie martwić.

Zamiast tego zwróć szczególną uwagę na to, kiedy to nastąpi i jak wygląda sytuacja, aby ustalić, czy musisz o tym wspomnieć swojemu pediatrze. Jednak przez większość czasu, gdy dzieci dorosną, powstrzymują to samookaleczające się zachowanie. Miej jednak oko na powrót nawyku, ponieważ niektóre dzieci używają tego zachowania, które ma niezdrowe ujście.

Ankieta KidsHealth, w której pyta się starsze dzieci o ich stresory i co robią, gdy są zdenerwowane. Około 25% odpowiedziało, że kiedy są zdenerwowani, wyładowują się na sobie poprzez bicie, gryzienie lub uderzanie głową o coś.

Dlaczego maluch sam się bije?

Gdy dzieci wyrosną z niemowląt na małe dzieci, zaczną odkrywać swoje otoczenie i komunikować swoje pragnienia i potrzeby. Jednak ich możliwości nie do końca pasują do ich chęci robienia obu tych rzeczy.

W rezultacie ich niezdolność do zwerbalizowania swoich pragnień lub potrzeb, połączona z walką o pomyślne poruszanie się w swoim otoczeniu, może być receptą na napad złości. Jeśli mają niską tolerancję na frustrację, mogą uderzyć się w siebie jako sposób na wyrażenie irytacji.

Jeśli zauważysz, że tak się dzieje, zwróć uwagę na wszelkie wyzwalacze, które doprowadziły do ​​napadu złości. Być może odmówiłeś czegoś, co Twoje dziecko naprawdę chciało zrobić. A może byli po prostu przemęczeni lub głodni.

Gdy rozpoznasz wzorzec lub wyzwalacz, który prowadzi do zachowania samookaleczającego, możesz być w stanie zapobiec problemom, zanim się zaczną. Pamiętaj tylko, aby interweniować, zanim pięści zaczną latać.

Jak radzić sobie z samookaleczeniem

Kiedy rodzice nie są w stanie zapobiec uderzeniu się dzieci, istnieją skuteczne sposoby radzenia sobie z napadami złości. Oto kilka rzeczy, które możesz spróbować zrobić, aby zapewnić dziecku bezpieczeństwo.

Stwórz bezpieczne środowisko

Kiedy dzieci znajdą wiele sposobów na zranienie się — na przykład uderzenie głową o ścianę — przesuń je lub przedmioty poza zasięg.

Zapewnij pomoc

Na przykład, branie rąk i zapobieganie uderzeniu się poprzez blokowanie pięści jest opcją. Ta czynność może być uspokajająca i może wystarczyć, aby uspokoić malucha i powstrzymać samookaleczenia. Celem jest stworzenie bezpiecznego, pełnego miłości środowiska dla dzieci, aby złagodzić odczuwany przez nie ból lub frustrację.

Mów uspokajające słowa

Mówienie dzieciom, że są bezpieczne i że jesteś przy nich, również może być pocieszające. Możesz też dać im coś do trzymania, na przykład misia do ściśnięcia lub kubek niekapek pełen wody do picia.

Chociaż kuszące jest, aby próbować przekonywać małe dzieci lub pouczać je o ich zachowaniu, teraz nie jest na to odpowiedni czas. Ważniejsze jest skupienie się na uspokojeniu ich i zmniejszeniu ryzyka odniesienia obrażeń.

Gdy minie chwila, możesz zacząć pracować nad nauczeniem malucha zdrowych sposobów wyrażania frustracji.

Możesz zacząć od rozmowy o tym, jak identyfikować i werbalizować uczucia, mówiąc:„Widzę, że czujesz się naprawdę wściekły”.

Kiedy dzieci wiedzą, że rozpoznajesz ich frustrację lub złość, mogą być mniej prawdopodobne, że pokażą Ci, jak bardzo są zdenerwowane i przestaną się bić. Nauczanie „słów o uczuciach” przygotowuje również Twoje dziecko do rozpoczęcia nauki zdrowych umiejętności radzenia sobie z gniewem przez całe lata przedszkolne.

Twoje dziecko może cierpieć

Innym wyjaśnieniem nagłego uderzania się małych dzieci jest to, że mogą odczuwać fizyczny ból. Na przykład małe dzieci, które uderzą się w bok głowy, mogą mieć infekcję ucha.

Tymczasem dzieci, które ząbkują, mogą czasami uderzać się, aby poradzić sobie z bólem dziąseł. Czasami uderzenie może być samouspokajające. Wypatruj oznak, że Twoje dziecko może odczuwać fizyczny ból.

Zwróć uwagę na to, gdzie się uderzają. Czasami dzieci próbują komunikować się tam, gdzie boli. I, w zależności od źródła bólu, możesz leczyć swoje dziecko w domu.

Jeśli jednak nie masz pewności, co powoduje ból, wizyta u pediatry Twojego dziecka może być wskazana.

Kiedy się martwić

Kiedy dzieci biją się regularnie i nie jest to związane z napadem złości ani ostrym bólem, nawyk może być szczególnie niepokojący. Czasami samookaleczenie może być związane z autyzmem.

Oprócz bicia się, dzieci z autyzmem mogą drapać, szczypać lub gryźć się lub uderzać głową. Na przykład rytmiczne uderzanie głową zapewnia stymulację przedsionkową

Dotyczy to również sytuacji, w których dzieci wyrządzają sobie fizyczne szkody. Jeśli uderzają się tak mocno, że zostawiają siniaki lub ślady, albo powodują inne obrażenia, skontaktuj się z pediatrą.

W przypadku nieco starszych małych dzieci skrajna frustracja związana z brakiem możliwości wyrażenia siebie może wynikać z opóźnienia w mowie. P>

W razie wątpliwości zawsze najlepiej jest poddać malucha ocenie pediatry, aby wykluczyć wszelkie potencjalne schorzenia lub opóźnienia rozwojowe.

Jeśli uważasz, że zachowanie Twojego dziecka jest objawem większego problemu, zapisz, kiedy to zauważysz i przynieś notatki do lekarza dziecka, aby poprosić o poradę.

Lekarz może zalecić dodatkowe badania przesiewowe w celu ustalenia, co się dzieje. Rozmowa z lekarzem na temat zachowania Twojego dziecka również może zapewnić Ci spokój ducha, strategie do zastosowania w przypadku samookaleczeń lub skierowanie do specjalisty w celu dalszej oceny i leczenia.

Słowo od Verywell

Zwykle, gdy maluchy uderzają się lub uderzają głową, nie ma się czym martwić. Jednak nigdy nie zaszkodzi obserwować, kiedy to zachowanie ma miejsce i jak często.

Następnie porozmawiaj ze swoim pediatrą o tym, co widzisz. W międzyczasie skup się tylko na próbie ograniczenia uderzeń do minimum i pomaganiu dziecku w znalezieniu innych sposobów komunikowania frustracji.