Dit kan de beste manier zijn om kinderen te helpen die een trauma hebben meegemaakt

Waarom lijken sommige kinderen die een trauma ervaren na verloop van tijd op natuurlijke wijze te herstellen, terwijl anderen symptomen van posttraumatische stressstoornis en zelfs depressie ontwikkelen? Een nieuwe studie gepubliceerd in het Journal of Child Psychology and Psychiatry heeft één sleutelfactor geïdentificeerd:hun eigen emotionele reactie als "niet normaal" zien.

Onderzoekers beoordeelden meer dan 200 kinderen tussen 8 en 17 jaar die een traumatische gebeurtenis hadden meegemaakt, zoals een auto-ongeluk, mishandeling of een medisch noodgeval. Ze interviewden de kinderen twee keer, een keer twee tot vier weken na het evenement en nog een keer twee maanden na het evenement, en stelden hen vragen over hoe ze met het gebeurde omgingen. De kinderen vulden ook een enquête in over hoe hun algemene emotionele welzijn en cognitieve vaardigheden waren voordat het evenement ooit had plaatsgevonden.

Hoe ziet een "normaal" genezingsproces eruit?

De studie wees uit dat PTSS-symptomen eerder in het herstelproces vrij vaak voorkwamen, na twee tot vier weken. "Symptomen van PTSS kunnen een veel voorkomende reactie zijn op trauma bij kinderen en tieners", zegt Richard Meiser-Stedman, een professor klinische psychologie aan de Universiteit van East Anglia in Engeland die de studie leidde, in een persbericht. "Dit kunnen verontrustende symptomen zijn zoals indringende herinneringen, nachtmerries en flashbacks. Gezondheidswerkers vermijden de diagnose in de eerste maand na een trauma, omdat het, in plaats van een aandoening te zijn, een volkomen normale reactie is. ... Deze eerste reacties worden gedreven door hoge niveaus van angst en verwarring tijdens het trauma."

Over het algemeen genas de meerderheid van de kinderen echter op natuurlijke wijze in de loop van de twee maanden zonder professionele hulp of interventies.

Hoeveel sociale steun ze in hun leven hadden en de aanwezigheid van andere stressfactoren in het leven hadden geen invloed op hun kans op aanhoudende PTSS-symptomen. Wat deed? Het was de neiging om hun eigen reactie op het trauma te zien als abnormaal, een teken van zwakte of een teken dat ze 'permanent beschadigd' waren. Dat zelfoordeel was de belangrijkste voorspeller van PTSS.

"De jonge mensen die niet goed herstelden en die twee maanden na hun trauma een chronisch PTSS-traject afsloegen, hadden veel meer kans om negatief te denken over hun trauma en hun reacties - ze piekerden over wat er met hen was gebeurd, ', legt Meiser-Stedman uit. "Ze zagen hun symptomen als een teken dat er iets serieus en permanent mis met hen was, ze vertrouwden andere mensen niet zo veel en ze dachten dat ze het niet aankonden."

Dat betekent dat een van de belangrijkste manieren waarop we jonge mensen die herstellen van een trauma kunnen ondersteunen, is om hun pijn te normaliseren. Het is van vitaal belang ervoor te zorgen dat ze weten dat er niets mis is met het gevoel dat ze diep van streek zijn door wat er met hen is gebeurd en dat het waarschijnlijk enige tijd zal duren voordat die emoties tot bedaren komen. Trauma kan je zeker veranderen, maar het "beschadigt" je geenszins.

Het verschil tussen herkauwen en rouwen.

Belangrijk is dat uit de studie ook bleek dat het "overdenken" van het trauma ook verband hield met ergere PTSS:"De kinderen die niet goed herstelden, waren degenen die aangaven veel tijd te besteden aan het proberen om hun trauma te begrijpen. gevoel van trauma kan logisch zijn, het lijkt erop dat het ook mogelijk is voor kinderen om 'vast te zitten' en te lang te focussen op wat er is gebeurd en waarom', legt Meiser-Stedman uit.

Onderzoek uit het verleden heeft aangetoond dat onze geest over het algemeen de neiging heeft om te piekeren over negatieve gebeurtenissen, en dat herkauwen rampzalig kan zijn voor onze geestelijke gezondheid. De onderzoekers aarzelden om aanbevelingen te doen met betrekking tot het verwerken van trauma, omdat het risico van "overdenken" tot slechtere resultaten kan leiden, maar tegelijkertijd is het helemaal niet verwerken van je pijn over het algemeen een ticket om op te groeien met onopgeloste emotionele problemen die leiden tot meer reactiviteit, relatieproblemen en een slechtere gezondheid als volwassene.

Transformatiecoach Sheryl Paul biedt een goede manier om het verschil te begrijpen:het keer op keer herhalen van scènes uit de negatieve gebeurtenissen in ons leven en nadenken over waarom ze zijn gebeurd, is niet noodzakelijk hetzelfde als het emotioneel verwerken van je trauma.

"Rumineren is geen rouwen. Denken is geen rouwen", schrijft ze bij mindbodygreen. "Rouwen is een belichaamde ervaring die de pijn naar buiten en door beweegt, terwijl herkauwen een 'hoofd'-ervaring is die de pijn vasthoudt. jij of de ander heeft 'verkeerd' gedaan - creëert mentale stagnatie en voorkomt dat het verdriet door je heen gaat, waardoor je niet verder kunt gaan."

Om kinderen (of wie dan ook) te helpen genezen van een trauma, moet je ervoor zorgen dat ze weten dat het oké is om met hun pijn te zitten en het te voelen. Ze moeten niet alle uitgeven hun tijd stilstaan ​​bij wat er is gebeurd - het is belangrijk om ook de activiteiten van het leven te kunnen hervatten om weer een betere stemming te krijgen en weer contact te maken met hun andere emoties - maar het rouwproces normaliseren is absoluut noodzakelijk.


Previous:

Next: