• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Rozwój emocjonalny potrzebny do treningu toaletowego

Dla wielu rodziców najtrudniejsza do rozpoznania jest emocjonalna gotowość dziecka do nauki korzystania z toalety — zwłaszcza, że ​​dziecko wchodzi i wychodzi z emocjonalnych „najlepszych czasów” i kłopotliwych okresów nauki korzystania z toalety we wczesnym dzieciństwie. Kwestie emocjonalne, które mogą mieć głęboki wpływ na naukę korzystania z toalety, obejmują pragnienie niezależności i samokontroli, potrzebę kontrolowania przez dziecko niektórych aspektów swojego otoczenia, testowanie ograniczeń i zasad, chęć zdobycia aprobaty rodziców, obawy związane z korzystaniem z toalety, oraz chęć naśladowania lub dostosowywania się do zachowania innych dzieci.

Najlepszym sposobem określenia, w jakim stanie emocjonalnym jest Twoje dziecko i jak sprzyja to treningowi korzystania z toalety, jest obserwacja zarówno jego ogólnego zachowania, jak i reakcji na wszelkie sugestie dotyczące korzystania z nocnika. Jeśli wyraźnie lubi siedzieć na nocniku lub rozmawiać o używaniu nocnika, jego pragnienie samo-panowania prawdopodobnie wesprze jego trening. Jeśli sprzeciwia się pomysłowi lub płacze, gdy wspominasz o nocniku, może doświadczać konfliktu i będziesz musiał poczekać na bardziej dogodny moment.

Opanowanie siebie

Pragnienie opanowania własnego ciała i otoczenia jest potężnym pragnieniem wspólnym dla wszystkich małych dzieci i przedszkolaków. Początek okrzyków „Mogę to zrobić!” da Ci znać, że pragnienie niezależności Twojego rocznego lub dwuletniego dziecka jest w pełnym rozkwicie. Z jednej strony ten rodzaj ambicji może zainspirować wielkie postępy w nauce korzystania z toalety, ponieważ Twoje dziecko stara się zachowywać jak duże dziecko w każdy możliwy sposób. Jednak od czasu do czasu jego potrzeba kontrolowania własnego ciała i środowiska może przejawiać się w mniej niż pożądany sposób. Twój roczny synek może nalegać na ucieczkę i ukrycie się za każdym razem, gdy poczuje potrzebę wypróżnienia – w celu zapobieżenia pogwałceniu jego kruchej fizycznej dumy poprzez podniesienie go i umieszczenie na nocniku. Może nawet wstać z nocnika i mieć wypadek na podłodze w salonie dla czystej satysfakcji z podjęcia decyzji, gdzie oddać mocz. W wieku dwóch lat może krzyknąć „Nie!” za każdym razem, gdy pytasz go, czy musi iść, lub opóźniasz wyjazd, aż będzie za późno i nastąpi wypadek. Im więcej uwagi poświęcisz takim eksperymentom — wszystkim normalnym próbom sprawdzenia twoich zasad i ograniczeń — tym częściej będzie je powtarzał.

Najlepszą odpowiedzią jest posprzątanie bałaganu, zminimalizowanie komentarzy, zbagatelizowanie incydentu i poczekanie na późniejszą, bardziej dojrzałą fazę niezależności, która zainspiruje go do pokazania Ci, co to za „duży chłopiec” może być.

Opór

Chęć kontrolowania swoich funkcji fizycznych i otoczenia może wzrosnąć w czasach poważnych zmian w życiu dziecka. Dziecko, które czuje się zdezorientowane niedawnymi niepokojami (takimi jak przeprowadzka do nowego domu, rozwód lub przybycie nowego dziecka do domu) może starać się odzyskać równowagę emocjonalną poprzez ściślejszą kontrolę nad tymi aspektami życia, które są w zasięgu zasięg. Stresy wewnętrzne, takie jak lęki wynikające z szybko rozwijającej się wyobraźni, mogą również prowadzić do zachowań opornych, które utrudniają naukę korzystania z toalety. Starsze dzieci i przedszkolaki, które są fizjologicznie zdolne do dłuższego opóźniania ruchów pęcherza moczowego lub jelit, gdy jest to pożądane, mogą celowo wstrzymywać stolec i poważnie zapierać się w odpowiedzi na stres emocjonalny, presję rodziców, a nawet niechęć do porzucenia tego, czego doświadczają jako część ich ciała. Ponownie, w konfrontacji z takim oporem najlepiej porozmawiać z dzieckiem o tym, co je denerwuje, postaraj się rozwiać jego obawy, a następnie wycofaj się na chwilę. Z Twoją pomocą Twoje dziecko wkrótce wyjdzie z tego emocjonalnego etapu i możesz ponownie zająć się problemami z korzystaniem z toalety, gdy będzie do tego lepiej przygotowany.

Chęć zatwierdzenia

Dwa z największych narzędzi, z których rodzice mogą skorzystać podczas nauki korzystania z toalety, są pragnienie akceptacji u dziecka i chęć naśladowania zachowań innych. Eksperymenty Twojego dziecka z uzyskaniem Twojej aprobaty prawdopodobnie rozpoczęły się przed jego pierwszymi urodzinami. Pobudzony rozwojem poznawczym w celu zbadania związków przyczynowo-skutkowych („Krypię mamusię w nos i co się dzieje?”), wkrótce zaczął tworzyć bazę danych zawierającą informacje o tym, jakie rodzaje działań przynoszą pozytywne reakcje, a które nie. Im więcej doznawał uśmiechów i słów wychwalających rodziców, tym bardziej pragnął i z wyjątkiem normalnych zrywów buntu, które zdarzają się przez całe dzieciństwo, prawdopodobnie będzie nadal czynił wielki wysiłek, aby cię zadowolić. W okresie niemowlęcym i przedszkolnym chwalenie dziecka za każdy mały krok w kierunku mistrzostwa w łazience utoruje drogę do szybszego i bardziej pozytywnego treningu.

Jeśli Twoje dziecko nie zostało skutecznie przyuczone do korzystania z toalety w wieku trzech i pół roku, jego ponowne pragnienie zadowolenia może sprawić, że przyzwyczajenie się do korzystania z nocnika stanie się całkiem proste, ponieważ jest to czas, w którym wiele jego problemów dotyczy niezależność zostanie rozwiązana. W kolejnych rozdziałach omówimy sposoby wykorzystania tego pragnienia zadowolenia poprzez afirmację („Spójrz, jaką świetną robotę wykonałeś!”), wykresy naklejek i inne formy pozytywnego wzmocnienia.

Świadomość społeczna

Świadomość społeczna — obserwacja i chęć upodobnienia się do innych — stopniowo rozszerza się w okresie niemowlęcym i przedszkolnym, dodając kolejny motywator do tego, by Twoje dziecko w pełni nauczyło się korzystać z toalety. W wieku około osiemnastu miesięcy Twoje dziecko prawdopodobnie zafascynuje się zachowaniem innych dzieci w jego wieku lub trochę starszych, a jego chęć naśladowania ich może skłonić je do skorzystania z toalety znacznie wcześniej, niż robiłby to w innym przypadku. (Dlatego dzieci ze starszym rodzeństwem są często uczone korzystania z toalety wcześniej niż samotne dzieci.) W wieku dwóch i pół lub trzech lat zainteresuje się pojęciem płci i skupi się na naśladowaniu zachowania rodzica tej samej płci. To dobry moment, aby rodzice zaczęli zapraszać swoje dzieci tej samej płci do obserwowania, jak korzystają z łazienki. Jeśli w twoim gospodarstwie domowym nie ma osoby dorosłej tej samej płci, spróbuj poprosić dorosłego krewnego lub przyjaciela, aby był wzorem do naśladowania. W ten sposób nie tylko zaspokoi ciekawość Twojego dziecka, ale może zdecydować się na użycie nocnika, aby „być bardziej podobnym” do dorosłego, którego podziwia.

W wieku przedszkolnym fascynacja Twojego dziecka tożsamością społeczną i zachowaniem jego rówieśników będzie dość silną motywacją do noszenia bielizny dla dużych dzieci i korzystania z toalety, tak jak inne dzieci w jego wieku. Jeśli do tego czasu nie był już przeszkolony w korzystaniu z toalety, sama presja rówieśników może zmotywować go do samodzielnego treningu. W wielu przypadkach, aby nauczyć dziecko korzystania z toalety w tym wieku, wystarczy od niechcenia (nigdy krytycznie) wskazać, że większość innych dzieci z jego klasy wydaje się być bez pieluch. Gdy będzie tego świadome, Twoje dziecko może zdecydować się na samodzielne ćwiczenie toalety.