• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Driejarige huilt de hele tijd

V Mijn 3-jarige jongen heeft de neiging om veel te huilen -- meestal thuis en af ​​en toe op de dagopvang, wanneer een jongen hem een ​​stuk speelgoed afpakt. Ik heb in verschillende boeken gekeken hoe dit probleem aan te pakken, maar veel lijken alleen te gaan over huilen om baby's. 's Morgens moeten we hem heel voorzichtig benaderen om hem niet van streek te maken, anders barst hij in tranen uit. Als we hem vragen of hij zindelijk wil worden, zegt hij misschien OK of begint hij te huilen. Soms zal het minste hem afschrikken en we weten nooit wat dat zal zijn. Afhankelijk van zijn humeur kan hij onze reactie gewoon accepteren zonder te huilen. Hij huilt zo intens en zo hard, dat we niet kunnen verstaan ​​wat hij zegt, dus hebben we hem in de time-out gezet totdat hij stopt met huilen en in staat is om met ons te communiceren. We zeggen hem dat hij moet stoppen met huilen (en roepen dit vaak zodat hij onze woorden boven zijn luide geschreeuw heen kan horen) en dat we niet naar hem zullen luisteren als hij huilt. Ik weet zeker dat dit niet de juiste manier is om zijn huilbuien te benaderen, maar we kunnen hem gewoon niet zijn eigen leven laten leiden zonder rekening te houden met onze bedoelingen. Beveel enkele technieken aan om hem te helpen zijn emoties onder controle te houden. Dank u. A Ik juich uw inspanningen toe om uw zoon te helpen, aangezien deze situatie erg frustrerend is. Zou het niet fijn zijn als 3-jarigen altijd woorden konden gebruiken als ze boos, gefrustreerd of bang zijn. Het huilen van uw zoon (en overdreven huilen daarbij) is bijna een algemene reactie geworden op alle dingen die voor hem ongemakkelijk zijn om mee om te gaan. Echt, op driejarige leeftijd beschikt hij niet over de beschikbare verfijnde emotionele/sociale/verbale reacties om te reageren op manieren die voor jou veel gemakkelijker te nemen zijn.

Ik vind het bemoedigend dat je zegt dat hij maar af en toe huilt op de crèche en dan meestal als een kind iets van hem afpakt. Het lijkt erop dat dit gegeneraliseerde huilgedrag meestal bij u thuis voorkomt. Time-outs zullen niet veel opleveren; ze hebben de neiging om te veel gebruikt te worden in situaties zoals die van jou en er worden geen echte alternatieven ontwikkeld. Tegen hem schreeuwen zodat je gehoord kunt worden, klinkt ook nogal zinloos.

Op dit moment zitten jullie drieën vast in een gedragspatroon dat moet veranderen; doorgaan met dezelfde reacties en andere resultaten van hem verwachten is niet logisch. Ik denk dat veranderingen in zijn emotionele reacties veel gemakkelijker zullen plaatsvinden als je sommige van je reacties verandert. Hij krijgt veel aandacht voor zijn huilen; dit gedrag heeft hem teveel "macht" gegeven en hij weet niet hoe hij het moet opgeven. Tenzij hij echt diepgewortelde angst(en) heeft die hem op het randje van tranen houden, heeft hij het moeilijk om uit dit veilige huilpatroon te komen.

Ik zou een verandering in je gedragspatroon beginnen door je op twee fronten te concentreren. Ten eerste zou ik veel gelegenheden tegenkomen wanneer je samen met hem bent of alleen een-op-een om je waardering voor hem te tonen, fysiek en verbaal; creëer situaties waarin het gemakkelijk voor je is om hem te prijzen. Ten tweede, handel op een nogal paradoxale manier als hij begint te huilen. Hier zijn een paar paradoxale reacties die zijn ritme kunnen beginnen te breken:(1) Als hij begint te huilen, vraag hem dan of hij meteen harder kan huilen omdat je iets aardigs hebt dat je met hem zou willen doen en je niet wil er te lang mee wachten. (2) Neem zijn gehuil op en laat de band opnemen zodat wanneer hij begint, je op de knop kunt drukken en hem op de band kunt horen huilen; wanneer hij huilt, speel dan de band af en verlaat de kamer terwijl hij zegt:"Ik vraag me af of we kunnen zien welke huilen is (de naam van de zoon) en welke de band is die huilt." (3) Wijs een huilende stoel of kussen of plek op de bank of vloer aan en zeg tegen hem op vreemde momenten wanneer hij niet huilt:"Je kunt daar nu gaan huilen als je wilt of je kunt het later doen." Al deze suggesties lijken misschien vreemd, maar ik heb in mijn praktijk met kinderen vaak paradoxale technieken gebruikt en hun vastgeroeste gewoonten zien veranderen. Met veranderingen van jou zal hij in de tijd veranderen.