• baby's
• Het bouwen van een familie
• kinderen
• algemeen Ouderschap
• pasgeborenen
• tieners
• peuters
• zwangerschap

Verstrikte familie - Tekenen van verstrengeling en hoe grenzen te herbouwen

Wat is verstrengeling | Samenhang en nabijheid | Oorzaken | Tekens | Effecten op kinderen | Hoe te genezen van een trauma

Wat is een verstrengelde familie

Enmeshment verwijst naar het gebrek aan differentiatie tussen jezelf en de ander. Een verstrikt gezin dat soms een . wordt genoemd chaotisch gezin, wordt gekenmerkt door het ontbreken van een duidelijke gezinsgrens tussen ouder en kind. De relationele grenzen tussen hen zijn versmolten en vervaagd. Er is gewoonlijk geen tolerantie voor individualiteit of afgescheidenheid bij individuele gezinsleden. In extreme gevallen is dit verwant aan emotionele incest. Een verstrikt familiesysteem wordt meestal doorgegeven van vorige generaties aan de volgende generatie.

Wat is verstrengeling

In de jaren zeventig ontwikkelde gezinstherapeut Salvador Minuchin een raamwerk voor het categoriseren van gezinsstructuren. Een gezinseenheid bestaat uit onzichtbare deelverzamelingen van verschillende functies. Deze subsystemen bepalen hoe leden van een gezin met elkaar omgaan. Subsystemen worden gescheiden door grenzen die bepalen wie er deelneemt en hoe. Dergelijke grenzen scheiden fysieke en emotionele ruimtes tussen gezinsleden. Verstrengeling treedt op wanneer grenzen tussen gezinssubsystemen diffuus worden.

In een typisch gezin is er het echtgeno(o)t(e)-subsysteem, het ouderlijke-subsysteem en het broer-zus-subsysteem. Deze subsystemen vormen een familiehiërarchie. Van hen wordt verwacht dat ze de volgende vijf typische gedragingen vertonen:

1. Ouders zorgen meer voor kinderen dan omgekeerd.
2. Ouders hebben meer controle over kinderen dan andersom.
3. Ouders zijn meer met elkaar verbonden dan met hun kinderen.
4. Een ouder sluit zich niet met zijn kind aan tegen de andere ouder.
5. Echtgenoten en broers en zussen hebben meer met elkaar te maken in dezelfde generaties dan in verschillende generaties.

Verstrengeling ontstaat wanneer gezinsleden afwijken van deze vijf gedragspatronen en wanneer verhoogde emoties ervoor zorgen dat elk lid niet in staat is om zijn eigen beslissingen te nemen.

Psychologen zijn van mening dat duidelijke grenzen functionele gezinspatronen creëren, terwijl verstrengeling (diffuse grenzen) en terugtrekking (rigide grenzen), aan tegenovergestelde uiteinden van het continuüm, leiden tot disfunctionele patronen en gezinsinstabiliteit.

Samenhang en verbondenheid in een verstrikt gezin

Verstrengeling is niet hetzelfde als samenhang.

Gezinscohesie verwijst naar de mate van gezinsnabijheid en zorgzaamheid tussen gezinsleden. Een hecht gezin heeft sterke familiebanden, waaronder emotionele nabijheid en steun. Een hechte familie wordt geassocieerd met een hogere tevredenheid over het leven en minder depressieve symptomen.

Aan de andere kant creëert een verstrikte opvoedingsstijl een disfunctioneel relatiepatroon dat psychologische verschillen tussen individuele leden remt. Ondanks de niet-bestaande grenzen, hebben verstrikte gezinnen een lage mate van cohesie en slechts een matige mate van warmte in de gezinsrelatie. De mate van nabijheid is vaak beperkend en belemmert de individuele autonomie.

Bovendien, verstrikte ouders vertonen een hoge mate van vijandigheid en negatieve emoties. Verstrikte ouders zijn opdringerig en competitief. Hun psychologische controle over het kind leidt vaak tot codependente ongezonde relaties.

Verstrengeling in het gezin kan ook starre grenzen naar de buitenwereld betekenen. Verstrikte kinderen worden gedwongen om in hun eigen behoeften te voorzien en alleen binnen het gezin bevrediging te vinden. Wanneer ze afwijken van de verwachting, ontwikkelen ze sterke schuldgevoelens en een angst voor verlating.

De verstrengelde gezinssystemen omvatten dus zowel zwak gedefinieerde grenzen in het hele gezin als een zeer rigide grens tussen gezinnen en de buitenwereld.

Oorzaken van verstrikking

Verstrengeling gaat vaak samen met de emotionele afstand tussen koppels, opdringerige overbetrokkenheid van de ouders en vervreemding van één ouder.

Ouders met een langdurige of conflictueuze echtelijke onenigheid kunnen verstrikt raken in het ouderschap. Meestal wordt het kind gedwongen te kiezen tussen twee strijdende ouders. Een ouder en kind raakten vervolgens verstrikt in een coalitie van overbetrokkenheid die de andere ouder, die minder betrokken is, uitsluit. Soms kan het zelfs uitgroeien tot oudervervreemding. Het emotioneel aantrekken of verleiden van kinderen tot dergelijke gezinsproblemen kan de impact op het gevoel van veiligheid van kinderen vergroten.

Verstrengelingspatronen worden ook gevonden in gezinnen waarin een van de ouders het kind hard straffen of fysiek mishandelen. Het kind heeft de neiging zich aan te sluiten bij en een verstrengelde relatie aan te gaan met de niet-misbruikende ouder.

Tekenen van verstrikking in familie

Verstrikte ouders komen vaak over als liefhebbende en uitzonderlijke ouders, en de kinderen lijken het vaak goed te doen.

Hier zijn enkele tekenen en patronen van verstrikking in families.

• 'Wij' wordt vaak gebruikt om gevoelens, meningen of emotionele ervaringen te beschrijven.
• Gebrek aan psychologische grenzen manifesteert zich vaak in het ontbreken van fysieke grenzen, b.v. het kind dat op schoot zit en zich verstrengelt met de voorkeursouder.
• Het kind heeft ontwikkelingsmoeilijkheden om van de ouder te scheiden en naar school te gaan.
• Het onvermogen van het kind om relaties met leeftijdsgenoten op te bouwen vanwege aanhankelijkheid aan de voorkeursouder.
• Het kind kan niet op een leeftijd passende, onafhankelijke manier functioneren, zoals het bijwonen van een kamp of logeren met leeftijdsgenoten.
• Het kind is zeer afgestemd op de behoeftigheid en afhankelijkheid van de verstrikte ouder.
• Het kind neemt de verantwoordelijkheid op zich om de ouder te beschermen.
• Rolomkering en ongezonde gezinsdynamiek waarbij het kind een verzorgende rol voor de ouder op zich neemt.

Effecten van verstrikking op kinderen

Wanneer de grenzen tussen ouder en kind overmatig worden verspreid, zal het kind moeite hebben om zich op de juiste manier te individualiseren. Een kind met een verstrikte ouder voelt zich vaak niet in staat om van hen te scheiden en heeft een laag zelfbeeld. Ze kunnen besluiteloos zijn over hun carrièrepad en terughoudend om gezonde risico's te nemen om hun potentieel te bereiken.

Wanneer verstrengeling het gevolg is van ouderlijke conflicten, wordt de onzekerheid van kinderen verlengd. Deze kinderen lopen risico op onaangepastheid, waaronder internaliserende en externaliserende psychische problemen.

Kinderen van wie wordt verwacht dat ze voor hun ouders zorgen, kunnen rolverwarring ervaren.

Psychosociaal en ontwikkelingsonderzoek heeft aangetoond dat gezinsdifferentiatie ook veel aspecten van het ontwikkelende psychologische zelfgevoel van een kind beïnvloedt, waaronder individualiteit, individuatie en individuele identiteit.

Als er geen grenzen zijn met gezinsleden, kunnen kinderen geen psychosociale volwassenheid bereiken door middel van individuatie. Kinderen uit slecht gedifferentieerde gezinnen hebben vaak een zwak identiteitsgevoel.

De bedreigingen voor de emotionele identiteit zijn duidelijk wanneer deze kinderen te maken krijgen met belangrijke levenstransacties, zoals naar de universiteit gaan.

Naar de universiteit gaan is niet alleen een educatieve overgang. Deze overgang brengt meestal aanzienlijke veranderingen met zich mee in de structuur van het dagelijks leven, relaties en onderwijs. Een jongvolwassene uit zulke gezinnen kan het moeilijk vinden om duidelijke persoonlijke grenzen te stellen.

Verstrikte kinderen lijden aan een gebrek aan onafhankelijkheid en worden geassocieerd met meer psychische aandoeningen zoals angst en depressie. Ze hebben de neiging om meer gevoelens van angst en machteloosheid te hebben, en minder tevredenheid met het leven in hun volwassen leven.

Hoe te genezen van familieverstrengelingstrauma

Het gebrek aan gezonde relaties in de kindertijd kan langdurige gevolgen hebben voor volwassen kinderen. Om te genezen van de traumatische ervaring, moeten volwassen kinderen eerst leren om gezonde grenzen te stellen en tegelijkertijd flexibele grenzen aan te houden.

Evenwichtige niveaus van cohesie en flexibiliteit kunnen leiden tot gezonde gezinnen, terwijl onevenwichtige niveaus kunnen leiden tot slecht aangepast gezinsfunctioneren.

Professionele hulp krijgen is de beste manier om met verstrikkingstrauma om te gaan. Gezinstherapie, zoals gezinssysteemtherapie, kan de mate van gezinsverstrengeling en grensproblemen in een disfunctioneel gezin helpen verminderen. Gezinstherapie kan het gezin helpen bij het elimineren van disfunctioneel gedrag en het ontwikkelen van gezondere relaties.

Individuele therapie kan u emotionele steun bieden en u helpen om gezonde persoonlijke grenzen te stellen. Als u momenteel in een gewelddadige relatie verkeert, kunnen hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg u helpen de verstrikte gezinskenmerken te herkennen en de gewelddadige gezinscyclus te doorbreken, zodat deze opvoedingsstijl niet wordt doorgegeven aan uw eigen kind. Het leren van gezonde relationele patronen met de hulp van een gezinstherapeut kan leiden tot gezonde, intieme relaties.