The Fun Moms Guide to Discipline

"Bevriezen!"

Ik weet niet meer welke beoordelingsfout me ertoe bracht mijn twee jonge kinderen mee te nemen naar een winkel met honderden breekbare snuisterijen, een klerk met een knijpgezicht en een bordje "You Break, You Buy". Wat ik me wel herinner, is dat ik de hand van mijn 3-jarige Charlie heb vastgepakt aan het uiteinde van een uitgebreid gebaar en verschillende glazen dolfijnen heb gered van een zekere uitsterving. In een wanhopige poging om zonder ongelukken uit de winkel te ontsnappen, zei ik tegen Charlie en zijn 6-jarige zusje Kyla dat ze moesten 'lopen als opa', een man die nooit een stap zet zonder zijn handen op zijn rug te vouwen. Waarom hij dit doet, we hebben geen idee. Het is onwaarschijnlijk dat de "Walk Like Grandpa"-manoeuvre werkte -- en ons hielp om nog veel meer winkelexpedities te overleven, of beter gezegd, veel winkels hielp ons te overleven.

Die dag realiseerde ik me dat een deel van Kyla en Charlie's ergste gedrag vermeden kon worden met een paar leuke spelletjes. Geen van de ideeën die ik bedacht had regelboeken of mooie apparatuur nodig. Maar ze werkten, en ze lokten onderweg veel gegiechel uit.

Probleemgedrag:niet luisteren

Er is niets enger dan je peuter regelrecht de straat op te zien gaan, zich niet bewust van het feit dat je "Stop!" roept. op de top van je longen. Of je kleine kind een scherp mes van het aanrecht zien trekken en je kreet van "Nee!" negerend. Ik moet bekennen dat ik die commando's te veel heb gebruikt, dus "stop" en "nee" werden witte ruis.

Leuke oplossing: Ik leende een idee van een oude feestactiviteit, zette de muziek harder en danste rond met de kinderen. Toen zette ik hem uit en zei:"Bevriezen!" We bevroor allemaal. Toen ze er echt goed in werden, probeerde ik het zonder muziek. Natuurlijk, we zagen er raar uit om rond te dansen op het geluid van stilte, maar al snel, als ik zei:"Freeze!" ze stopten koud. Vervolgens oefenden we in de buitenwereld. Ik heb 'nee' en 'stop' bewaard voor niet-noodgevallen zoals Charlie's eieren in zijn zak stoppen of Kyla's vingers in mijn oren steken. "Bevriezen" werd ons veilige woord - een woord dat ze associeerden met een leuk spel, dus ze hadden geen zin om me te tarten (of te negeren) toen ze het hoorden. Het belangrijkste was dat ik net genoeg tijd had om bij het kind te komen dat in gevaar was en hem op te pakken voordat er iets ergs gebeurde.

Om de beurt en verkennen

Probleemgedrag:niet delen

Het is geen wonder dat peuters een hekel hebben aan de uitdrukking 'om de beurt'. De enige keer dat ze het horen is wanneer ze iets van grote waarde hebben -- zoals bijvoorbeeld een gele bus met een stopbord -- en iemand zegt dat ze het moeten overhandigen. Wie kan het hen kwalijk nemen dat ze het speelgoed tegen hun borst hebben geklemd en "Mijn" hebben geschreeuwd? Voor zover uw kind weet, zal hij die bus nooit meer zien.

Leuke oplossing: Toen Charlie problemen had met de peuterspeelzaal, bedachten we 'om de beurt'. De hele familie zat in een kring -- mijn man en ik, Charlie en Kyla. Ik hield een item omhoog dat niet speciaal was voor Charlie -- een opgerolde sok -- en kondigde aan dat we om de beurt zouden gaan. We gebruikten de uitdrukkingen:"Mag ik een beurt hebben als je klaar bent?" en "Bedankt", ervoor zorgend dat iedereen de sok meer dan eens vasthield. De volgende keer op de peuterspeelzaal was Charlie nog steeds niet enthousiast om de piepende clown op te geven, maar hij deed het veel gewilliger, omdat hij de taal verstond en wist dat hij nog een beurt zou krijgen.

Probleemgedrag:laden en kasten verkennen (ook bekend als plunderen)

Ik sloot het bleekmiddel op en deed alle andere kinderveilige dingen die een moeder zou moeten doen. Maar dan waren er nog dingen als braadpannen, meel en, ja, regenbooghagelslag. Ze waren niet dodelijk, maar ik wilde, voor mijn eigen gezond verstand, dat Charlie ze met rust liet. Als ik elke lade met mogelijk rommelige of luidruchtige items zou moeten afsluiten, zou ik gek worden. Kinderen moeten ontdekken, maar hoe moedig je ze aan om dat te doen op een manier die je niet met hoofdpijn, een enorme puinhoop en een moeder die tegen een kind schreeuwt dat gewoon, nou ja, een kind is, niet achterlaat?

Leuke oplossing: Ik liep met mijn peuter door de keuken en toen hij voor een kast ging, zei ik ofwel "Voor Charlie!" met een glimlach of "Niet voor Charlie!" met enorme zwaartekracht. Na een paar ronden begon hij, in plaats van naar voren te springen om een ​​deur te openen, op te kijken om te zien welke zin ik zou zeggen. Het duurde niet lang voordat hij bij een kast arriveerde en dan doodstil bleef staan, nadrukkelijk nee schuddend (of, in zeldzame gevallen, ja - de Tupperware was bijvoorbeeld helemaal van hem). En deze game reist ook. Als we naar het huis van een vriend zouden gaan, zou ik aan het begin van het bezoek een paar minuten de tijd nemen om langs enkele van de hotspots van onze nieuwe locatie te gaan, waardoor ik uren bespaarde om Charlie weg te trekken van iets "niet voor Charlie", zoals de vriezer of de waterbak van de hond.

Breken en openen

Probleemgedrag:Heirloom Busting

Als we naar een niet zo kindveilige plek gaan, denk ik aan mijn vriendin Nancy. Tijdens een bezoek slaagde haar 3-jarige dochter erin de hand van een standbeeld af te breken. Niet zomaar een standbeeld, maar een Jezusbeeld - een beeld dat twee generaties eerder in dekens was gewikkeld en liefdevol vanuit België op een boot over de stormachtige Atlantische Oceaan was vervoerd. Verdomme!

Leuke oplossing: Om soortgelijke rampen te voorkomen, leerde ik mijn kinderen om hun E.T. aanraken. Weet je nog wanneer E.T. Elliotts gekwetste vinger genezen door hem zachtjes met de zijne aan te raken? Nou, onze E.T. aanraking geneest niets, maar het kan voorkomen dat dingen in de eerste plaats breken. Wanneer we bij een huis aankomen, voordat mijn kinderen dingen gaan controleren (en daarmee bedoel ik "onvervangbare dingen vernietigen"), neem ik ze mee en wijs ik erop welke dingen kwetsbaar zijn - waarvoor een "ET-vinger" nodig is. Het beste deel:na een paar minuten zorgvuldig, gecontroleerd ET-achtig gedrag, besluiten ze altijd dat er iets interessants te doen is.

Probleemgedrag:geen gracieuze cadeau-opener zijn

Ik dacht altijd dat eerlijkheid een schone zaak was. Maar dat was voordat mijn kinderen leerden praten. Toen Charlie dingen begon te zeggen als "Je bent een kleine man!" tegen een man met dwerggroei en "Dat is grappig haar dat je hebt!" tegen een man met, nou ja, grappig haar, besloot ik dat tact elke dag eerlijker was. Voor mij is de meest nagelbijtende situatie voor ouders van extreem eerlijke kinderen de openingstijd van het moment. Het is veel gemakkelijker om een ​​kind te leren zijn observaties over een vreemde te fluisteren dan om hem zijn teleurstelling te laten maskeren dat hij een boek heeft gekregen waarvan hij er al twee heeft.

Leuke oplossing: Voor een feest gaan we allemaal door het huis en verzamelen dingen die vreselijke cadeaus zijn. Enkele winnaars uit het verleden waren oude keukensponzen en een half gebruikt stuk zeep. Daarna pakken we het lekkers in en geven we het aan elkaar. De uitdaging is om iets aardigs te zeggen over wat je opent. "Het groen van die spons past bij mijn shirt!" Als uw kind iets aardigs kan bedenken om te zeggen over een slijmerig stukje zeep, zal hij er geen probleem mee hebben vriendelijk te zijn over het krijgen van wanten in plaats van het speelgoed dat hij echt wilde.

Steek de "Sillies" in de zak

Probleemgedrag:ernstige dwaasheid op alle verkeerde plaatsen

Mijn vriendin Cathy heeft twee buitengewoon domme jongens. Ze staan ​​bekend om hun scheetgeluiden onder de oksels, Captain Underpants-impressies en geïmproviseerde Three Stooges-demonstraties. Maar zelfs toen ze op hun domste leeftijd waren, nam ze ze mee naar restaurants en musea. Hoe deed ze het?

Leuke oplossing: Voordat ze door de deur van een serieuze plaats liepen, zei ze tegen haar jongens dat ze hun 'dwaasheden' in hun zakken moesten stoppen. Ze zouden de dwazen bij hun magere nek moeten grijpen en uit het zicht moeten proppen. Blijkbaar moet je periodiek controleren, want de dwazen hebben een manier om eruit te klimmen en op de schouders of oorlellen van de jongens terecht te komen. Maar een snelle herinnering stuurt ze terug. Cathy waarschuwde me wel dat wanneer de dwazen er een pauze voor beginnen te maken en door de gangen rennen, en je merkt dat je de dwazen in de auto opsluit, het waarschijnlijk tijd is om met dit spel te stoppen. Ik heb het spel "sulletjes in je zak" geprobeerd met Charlie en Kyla, en het werkt heel goed. Het beste is als we het museum verlaten en ik zeg dat ze hun dwaasheden eruit kunnen halen. Dan begint de pret pas echt!


Previous:

Next: